Pojazdy tego typu były budowane, których zadaniem było stawianie zasłony dymnej na polu toczącej się bitwy. Po pewnym czasie maszyny te zostały przystosowane do wystrzeliwania niekierowanych pocisków rakietowych. Wydawały one z siebie charakterystyczny jęk, co skłoniło aliantów do nadanie tej niemieckiej broni przydomku Moaning Minnie. Wyrzutnia taka strzelała pociskami kalibru 150mm. W początkowym okresie wyrzutnie Nebelwerfer 41 montowano na transporterach dział przeciwpancernych kalibru 37mm. Od roku 1942 roku za nośnik rakiet służyć zaczął transporter SdKfz 4/1 Maultier. Rozwiązanie to stało się strzalem w tzw. dziesiątkę. Umożliwiało to szybką zmianę zajmowanego stanowiska. Było to bardzo ważne gdyż salwa rakietowa natychmiast zdradzała położenie samej wyrzutni. Owe samobieżne wyrzutnie służyły wsparciem wszelkim jednostkom niemieckiej armii. Niemcy określili nową broń mianem Panzerwerfer 42.