Okręty typu Deutschland były projektowane w oparciu o rygorystyczne ograniczenia traktatu wersalskiego. Traktat ów narzucał limit wyporności na okręty liniowe wynoszący 10,000 ton. Nie ograniczał on jednakże kalibru głównego uzbrojenia. Niemieccy konstruktorzy postanowili wykorzystać tą lukę i stworzyć okręt, który pod względem kalibru dział i ciężary salwy przewyższyłby każdy krążownik, a jego wysoka prędkość pozwalałaby na ucieczkę przed każdym okrętem liniowym. Nie wszystko jednak było tak pięknie jak się wydaje. To rozwiązanie miało także wady, a największą z nich było słabe opancerzenie, które było odporne na pociski 203 mm. Z powodu narzuconych limitów wyporności nie można było zastosować większego opancerzenia. Prace projektowe nowego typu okrętów rozpoczęte zostały już w roku 1923. Ogólnie powstały cztery koncepcje, z których trzy zakładały budowę okrętu wolniejszego, ale lepiej uzbrojonego i opancerzonego, a jedna słabiej uzbrojonego i opancerzonego, ale za to znacznie szybszego. Ostatecznie Reichmarine w roku 1927 zdecydowała, się na ostatnią koncepcję. Budowa pierwszej jednostki rozpoczęła się rok później. W celu zaoszczędzenia na ciężarze zastosowano nowatorski sposób łączenia, w którym poszczególne elementy były łączone za pomocą elektrycznego spawania, dzięki czemu kadłub był lżejszy o około 15%. Pierwszym okrętem tego typu był Deutschland. Swój chrzest bojowy Deutschland i Admiral Scheer przeszły podczas wojny domowej w Hiszpanii. Ogółem wyprodukowano trzy okręty tego typu. Odróżniały się od siebie kształtem wieży dowodzenia. W dalszej części postaram się pokrótce przedstawić losy każdej z tych jednostek.

Deutschland swój chrzest bojowy przeszedł jeszcze podczas wojny domowej w Hiszpanii w roku 1936. Brał on udział w ochronie i ewakuacji obywateli niemieckich. Podczas tego konfliktu został on zaatakowany przez dwa samoloty rządowe. W wyniku ataku 106 marynarzy zostało ranny ch bądź zabitych. Przed wybuchem działań w Polsce okręt wyszedł z portu Wilhelmshaven i aż do 26 września pozostawał u wybrzeży Grenlandii. W czasie swojej jedynej akcji korsarskiej zatopił tylko 2 statki handlowe zaś jeden obsadził załogą pryzową. Później okręt przemianowano na Lutzow zapewne w obawie przed możliwością stracenia okrętu o nazwie Niemcy. W okresie niemieckiego lądowania w Norwegii Lutzow wchodził wraz z innymi mniejszymi okrętami w skład V grupy uderzeniowej, której zadaniem było zniszczenie fortyfikacji leżących w fiordzie Oslo oraz wysadzenie desantu w stolicy. W wyniku wymiany ognia z nadbrzeżną artylerią Lutzow został trzykrotnie trafiony pociskami kalibru 280mm. Dodatkowo podczas drogi powrotnej do Niemiec otrzymał trafienie torpedą w skutek, czego została nadłamana rufa. Okręt ledwo, co udało się doholować do portu w Kilonii. Spędził tam prawie rok w naprawie. Kolejna akcja była równie nieudana. Podczas próby przedarcia się na Atlantyk okręt został trafiony torpedą i znów ponad rok spędził w dokach Kilonii w naprawie. W maju 1942 roku Lutzow został skierowany do północnej Norwegii gdzie wraz z innymi okrętami miał być użyty do ataków na konwoje płynące do ZSRR.

Jednak okręt znów miał pecha otóż 3 lipca wpadł na podwodne skały uszkadzając poszycie. Po naprawach w Gdyni okręt znów zostaje wysłany na północną Norwegie, gdzie wraz z krążownikiem Admiral Hipper zaatakował 31 grudnia konwój JW51B. Wypad zakończył się totalnym fiaskiem gdyż żaden z płynących statków nie został zatopiony. Lutzow przebywał w Norwegii do końca września 1943 roku nie biorąc już jednak udziału w żadnych akcjach. W dalszym okresie swej działalności okręt służył jako jednostka szkolna na Bałtyku a później został jeszcze wykorzystany w walce o wyspy Moonsundzkie. 16 kwietnia 1945 roku podczas pobytu w Świnoujściu został zbombardowany przez lotnictwo brytyjskie. Mimo że żadna z bomb nie trafiła bezpośrednio okręt został ciężko uszkodzony. Lutzow osiadł na dnie. Został wykorzystany jako nieruchoma bateria w walkach z wojskami radzieckimi. Gdy stało się jasne, że miasta nie da się obronić okręt został wysadzony w powietrze przez własną załogę. Po wojnie w 1947 roku został podniesiony z dna przeholowany do Kaliningradu lub Leningradu a rok później złomowany.

Już w początkowych dniach wojny, bo dnia 4 września został on zbombardowany przez lotnictwo brytyjskie. Na szczęście jednak żadna ze zrzuconych bomb nie eksplodowała. Najprawdopodobniejbyły zrzucane ze zbyt niskiego pułapu. Początek roku 1940 spędził na przeglądzie i modernizacji. Pierwszy swój rajd korsarski odbył 29 października. Wtedy to wypłynął z portu w Gdyni i przedarł się niezauważony na Atlantyk. Podczas tego rajdu zaatakował miedzy innymi konwój oznaczony symbolem HX-84, z którego udało mu się zatopić 5 statków zaś 3 uszkodzić. Później kolejno operował na środkowym i południowym Atlantyku, a następnie na Oceanie Indyjskim. Ze swej wyprawy korsarskiej powrócił do Kilonii z 17 zatopionymi lub zagarniętymi okrętami na swoim koncie. We wrześniu 1941 okręt zostaje przerzucony do Norwegii gdzie podobnie jak Deutschland miał atakować konwoje alianckie płynące do ZSRR. Jednak podczas tych akcji okręt nie zdobył żadnych większych łupów. Później został wysłany w rajd po Morzu Karskim, jednak i tym razem nie sprzyjało mu szczęście gdyż jedynymi osiągnięciami było zatopienie lodołamacza i uszkodzenie dwóch statków. W latach 1943-44 służył jako okręt szkoleniowy. Wraz z Lutzowem wziął udział w walkach o wyspy Moonsundzkie. Wziął również udział w ewakuacji wojsk niemieckich w Zatoce Gdańskiej. Żywot swój zakończył 9 kwietnia 1945 roku, kiedy to został zbombardowany przez brytyjskie lotnictwo. Podczas nalotu otrzymał pięć bezpośrednich trafieni zatonął. Wrak złomowano po wojnie.

Już w sierpniu 1939 roku został wysłany na Atlantyk. Jednak dopiero 26 września rozpoczął działania wojenne. Rejonem jego działania były najpierw wody południowego Atlantyku w późniejszym okresie Ocean Indyjski a następnie ponownie południowy Atlantyk. 13 grudnia dochodzi do bitwy z trzema krążownikami brytyjskimi. Są to ciężki krążownik Exeter oraz dwa lekkie krążowniki Ajax i Achilles. Wywiązała się blisko dwu godzinna walka artyleryjska, w której Graf Spee miał niemal dwukrotną przewagę w ciężarze salwy.