Georg Thomas urodził się w położonym na Łużycach miasteczku Forst. Jego ojciec był właścicielem fabryki. Zapewne miało to spory wpływ na to, że w przyszłości Thomas zainteresował się ekonomią. Jako podchorąży, w wieku 18 lat wstąpił do pułku piechoty. Cechy jakimi się odznaczał pozwoliły mu na szybki awans aż do Sztabu Generalnego. Po wojnie jako zasłużony wojskowy został przeniesiony do nowotworzonej Reichswerhy, gdzie służbę w stopniu kapitana rozpoczął 1 listopada 1927 roku. Szczególne znacznie dla jego dalszej kariery miała jego praca pod biurokratycznie sformułowanym tytułem „Cel, konieczność i zakres wstępnych prac gospodarczych dla wystawienia (oddziałów)”.
Propagował zadania jakie państwo powinno spełnić, aby móc w przyszłości toczyć nowoczesną wojnę. Wspominał w niej o podporządkowaniu celom wojennym wszystkich dostępnych środków, a w pierwszym rzędzie przemysłu i gospodarki. Poza tym w swojej pracy zwracał uwagę na strategiczne znaczenie niektórych surowców naturalnych. Dzięki tym złożeniom można powiedzieć, że jego opracowanie było swojego rodzaju pierwowzorem planu czteroletniego z 1936 roku. Mimo surowych ograniczeń, jakie na Niemcy narzucał traktat wersalski, w tajemnicy zaczęto wprowadzań niektóre koncepcje Thomasa w życie. Nagrodą dla niego były szybkie awanse, w tym na szefa Sztabu w Urzędzie Uzbrojenia Wojsk Lądowych w 1930 roku oraz nominację na pułkownika dwa lata później. Dopiero jednak dojście do władzy Adolfa Hitlera pozwoliło Thomasowi na swobodne wcielenie swoich założeń w życie. Jako dobrze rokujący i wykazujący się dobrymi pomysłami oficer został szefem nowo tworzonej placówki Gospodarki Wojskowej i Uzbrojenia przy Urzędzie Wojsk Ministerstwa Reichswerhy. Dzięki tej instytucji Thomas mógł forsować niemieckie zbrojenia.
Niestety już na samym początku wojny gospodarkę Trzeciej Rzeszy dotknął jeden z wielu kryzysów. Mimo skrupulatnie prowadzonych przygotowań produkcja broni i amunicji ciągle była zbyt mała w stosunku do aktualnych zapotrzebowań Wehrmachtu. Fabrykom brakowało nie tylko siły roboczej, ale również środków produkcji. Thomas nie pozostawał bierny i opracował odpowiednie rozwiązanie. Był nim system stopniowania pilności dostaw. Polegał on na uprzywilejowaniu najważniejszych programów zbrojeniowych w pracowników, maszyny i surowce. Niestety życie brutalnie zweryfikowało ambitny plan. W zamian szybkiego przydziału środków tam gdzie były akurat najbardziej potrzebne powstał aparat biurokratyczny, za fasadą którego toczono liczne walki o władze. Równie opornie szło przestawianie gospodarki i społeczeństwa na tory wojenne. Szefowie fabryk mieli zbyt dużo wolności i mogli bez większych problemów opóźniać swoją produkcję na rzecz wojska. Dodatkowo wojska lądowe, marynarka i lotnictwo zaczęły między sobą konkurować tak by uzyskać jak największy priorytet dostaw. Właściciele wielkich firm zamiast zgodnie z koncepcją Thomasa dostosować się do swojej służalczej roli i zaspokajać zapotrzebowanie Wehrmachtu, woleli działać w sferach, które przynosiły im większe zyski. Konflikt na linii przemysł kontra Wehrmacht przybrał na sile po roku 1940 kiedy to na stanowiska ministra uzbrojenia i amunicji nominację otrzymał Fritz Todt. Forował on zgoła odmienne od Thomasa poglądy, skłaniające się bardziej ku współpracy z przemysłowcami. Do końca 1941 roku gospodarkę wojenną cechowały głównie walki kompetencyjne i straty powstałe w wyniku wzajemnych animozji. Szczególnie widoczne było to na szczeblu lokalnym, gdzie wojskowi inspektorzy chcieli wykazać się swoimi kierowniczymi możliwościami w stosunku do cywilnych urzędów gospodarczych.
Nieudana ofensywa zimowa na przełomie lat 1941/42 sprawiła, że Wehrmacht znalazł się w poważnej sytuacji. Ogromne i nieprzewidziane straty na froncie wschodnim wymagały jak najszybszego uzupełnienia. Należało jak najszybciej zmienić podejście do wymagań dotyczących gospodarki zbrojeniowej. Po tym jak okazało się, że ZSRR nie uda się pokonać w trakcie jednej wielkiej ofensywy, trzeba było jak najszybciej przestawić produkcję tak, aby zaspokajała długotrwałe zapotrzebowanie na sprzęt, tak potrzebny żołnierzom walczącym na froncie. W tym samym czasie nastąpiła zmiana na stanowisku ministra zaopatrzenia, na które po śmierci Todt`a przejął Albert Speer. Jego era to ostateczne odejście od koncepcji Thomasa. Speer mniej zdawał się na mało efektywną administrację wojskową, a bardziej zaufał praktykom przemysłu. Dzięki temu uzyskiwał doskonałe efekty. Przemysł Trzeciej Rzeszy jeszcze nigdy nie produkował tak wielkiej ilości sprzętu. Od tego momentu Thomas był coraz bardziej odsuwany od stanowisk decyzyjnych. Efektem tego było pozbawienie go stanowiska szefa Gospodarki Wojskowej i Zbrojeń w roku 1942. Dla złagodzenia nieco upadku został włączony do przebudowy organizacji, nie zmieniało to jednak faktu, że dążono do odstawienia go na boczny tor. 15 stycznia 1943 roku Thomas odszedł także i z tego stanowiska. Thomas przez większy okres rządów Hitlera flirtował z opozycją. Nigdy jednak nie podjął jednoznacznego stanowiska wobec chęci obalenia fuhrera, a jego działalność opierała się głównie na pisaniu memorandów skierowanych do opozycjonistów.
Na rok 1944 planowano uroczyste, honorowe odejście Thomasa z Wehrmachtu. Uprzedzone jednak zostało aresztowaniem tego oficera 11 października 1944 roku pod zarzutem działania w opozycji i zdradzieckich knowań przeciw panującemu ustrojowi. Początkowo umieszczono go w obozie koncentracyjnym w Flossenburgu, a po dwóch miesiącach przeniesiono Thomasa w Dachau. Po tym jak 28 kwietnia Wehrmacht w Tyrolu uwolnił więźniów odzyska wolność. Trafił jednak na kilka dni do niewoli amerykańskiej, z której jednak bardzo szybko został zwolniony. Zmarł 29 października 1946 roku we Frankfurcie nad Menem.
Dodane przez LukLog dnia października 21 2012 23:18:22 4128 Czytań
|