Szkoła rasowo-antropologiczna uzyskała swoje apogeum w okresie hitlerowskich Niemiec podczas drugiej wojny światowej. Była to doktryna opierająca się na twierdzeniu, iż podczas ewolucji człowiek wykształcił określone rasy, które wykazują cechy dziedziczności i doboru. Głosiła walkę pomiędzy rasami wyższymi i niższymi. Zwolennicy tej teorii dosyć często odwoływali się do doktryny darwinizmu polityczno-prawnego szczególnie, jeśli chodzi o założenia tzw. walki o byt. Do cech charakterystycznych myślenia szkoły rasowo-antropologicznej bez wątpienia zaliczyć należy twierdzenia iż:

1. ludzkość dzieli się na rasy pojęte w sensie antropologicznym, czyli grupy posiadające tożsame cechy wrodzone, dziedziczne i jakościowo niezmienne właściwości somatyczne i psychiczne. Na ich podstawie można odróżnić jedną rasę od drugiej
2. dziedziczenie podstawowych cech staje się podstawowym elementem ukształtowania ustroju społecznego i wartości kulturowych. Środowisko naturalne uznaje się jedynie jako czynnik współmodyfikujący
3. cechy somatyczne i psychiczne poszczególnych ras nie są sobie równe. Wykształca to podział na rasy wyższe i niższe.
4. niepożądane jest mieszanie się ras. Uważano że może to doprowadzić do osłabienia silnej rasy. Poza tym cały rozwój ludzkości powinien odbywać się w imię zachowania i rozwoju czystości rasy najbardziej wartościowej


Główni przedstawiciele:

Artur de Gobineau

Był to francuski arystokrata, który w trakcie swoich podróży dyplomatycznych zastanawiał się nad przyczynami rozwoju i zahamowań poszczególnych narodów. Doszedł on do wniosku, że takie zjawisko jest wynikiem nierówności wartości rasowych. Uważał, że czystość rasy jest czynnikiem podstawowym, wykładnikiem wartości cywilizacji formowanej przez dany naród. Jego zdaniem społeczeństwa posiadające wysoki odsetek ludzi wartościowych rasowo mają szansę stworzenia cywilizacji wyższej.

To właśnie Gobineau opracował podstawową klasyfikację cywilizacji, która w zależności od koloru skóry wyróżniała rasę białą, czarną i żółtą.

„Rasa biała, czyli aryjska, składała się z blondynów o niebieskich oczach i wysokim wzroście. Tym cechom fizycznym towarzyszą niezmiennie następujące cechy psychiczne: mała zmysłowość, wysoki stopień inteligencji, energia, talent organizowania świata zarówno zewnętrznego, jak i wewnętrznego, psychicznego, poczucie humoru, bezinteresowność, odwaga, wojowniczość, zmysł ładu i harmonii. Słowem rasa biała to rasa urodzonych władców, rasa panów, twórców feudalizmu i wszelkiej hierarchii społecznej.”

Rasa żółta jest rasą „męską”. Jeśli chodzi o cechy fizyczne to charakteryzuje się ona średnim wzrostem i ciemnymi włosami. Cechy psychiczne to: praktyczność, brak idealizmu i fantazji, przeciętna inteligencja.

Rasa czarna uznana została za rasę „kobiecą”. Do jej głównych cech należy: wielka fantazja, wybitne uzdolnienia artystyczne, brak umiejętności organizowania własnego życia, jest obdarzona słabą wolą.

Historia świata to proces ciągłego mieszania się ras. Uważa on, że największe zasługi dla ludzkości wniosła rasa biała. Uformowała ona kulturę hinduską zabezpieczając ją systemem kastowym przed mieszaniem i degradacją. Wielkie kultury m.in. grecka czy rzymska stworzone zostały również przez rasę aryjską , jednak to proces mieszania się ras doprowadził do ich upadku.



Houston Steward Chamberlain


Swoją teorię oparł na twierdzeniu, iż cywilizacja XIX wieku powstała opierając się na dorobku czterech formacji: kultury Greków, Rzymian, Żydów i Teutonów. Każdej z tej ras przypisał specyficzne cechy. Grecy według niego stworzyli poezję, sztukę i filozofię, Rzymianie – prawo, organizację państwową, ideę obywatelstwa, ład społeczny, ideę świętości rodziny i własności. Od Żydów pochodzi judaizm. Na tej bazie cech swoją cywilizację oparli Teutoni. Pomiędzy rasami toczy się ciągła walka o byt. Rasę judajską uważa on za najbardziej niebezpieczną. Choć jest to rasa zdolna to działa destrukcyjnie. Uratowanie postępu cywilizacyjnego zależy od utrzymania czystości rasy teutońskiej. Tą drogą teoria wyższości rasy germańskiej wiązała się z otwartym antysemityzmem, do czego w skrajnej postaci nawiązywał hitleryzm w swej rasistowskiej doktrynie politycznej. Wszelkie mieszanie się rasy Teutońskiej byłby to krok wstecz, który spowodowałby osłabienie struktury somatycznej rasy najbardziej wartościowej. Teoria ta posłużyła do uformowania mitu supremacji narodu niemieckiego który dosyc skrzętnie został wykorzystany w Niemczech hitlerowskich



Dodane przez LukLog dnia sierpnia 03 2006 12:57:47
22156 Czytań