Seria nowych czterokołowych pojazdów pancernych trafiła do niemieckich jednostek pancernych i zmotoryzowanych pod koniec lat trzydziestych. Było to efektem zamówień, jakie szefostwo sił zbrojnych wystosowało po rozpoczęciu remilitaryzacji Niemiec w połowie lat trzydziestych. Żadne z istniejących podwozi aut nie spełniało jednak wymaganych przez wojsko parametrów. Opracowano, zatem nowy projekt. Pierwsze seryjne egzemplarze trafiły do jednostek w roku 1938. Bardzo szybko stały się podstawowym wozem rozpoznawczym Wehrmachtu. Wóz produkowany był w trzech wersjach różniących się od siebie głównie uzbrojeniem. SdKfz 221 - wóz rozpoznawczy uzbrojony w karabin maszynowy MG-34, SdKfz 222 - wóz rozpoznawczy uzbrojony w działko 20 mm i karabin maszynowy MG-34, SdKfz 223 - rozpoznawczy wóz łączności uzbrojony w karabin maszynowy i silne radiostacje. Wozy te posiadały napęd na cztery koła. Swą przydatność SdKfz wykazał podczas kampanii w Polsce i we Francji. Jednak już podczas kampanii w Afryce uwidocznił się jednak jeden z największych mankamentów pojazdu, którym niewątpliwie był niewielki zasięg. Ze względu na to wóz stosowany był głównie na zachodnim teatrze działań wojennych. Sdkfz 222 pełniły służbę aż do końca wojny. Ogółem wyprodukowano około 2.000 sztuk wszystkich typów tego pojazdu.