Erwin Eugen Rommel urodził się 15 listopada 1891 roku w szwabskim Heidenheim. Był znakomitym dowódcą, czego dowodem jest kampania w Afryce Północnej. Kariera syna nauczyciela gimnazjalnego wcale nie zaczynała się obiecująco. Przymuszony wolą ojca raczej niechętnie zaczął ubiegać się o przyjęcie do armii cesarskiej, do artylerii, saperów i piechoty. Ostatecznie został przyjęty do piechoty i w połowie 1910 roku znalazł się w stacjonującym w Górnej Szwabii 124. wirtemberskim pułku piechoty króla Wilhelma I. w marcu następnego roku skierowano go do szkoły wojennej w Gdańsku gdzie zdobył szlify oficerskie.

Już na samym początku pierwszej wojny światowej odwaga i zmysł dowódczy pozwoliły mu na zdobycie wielu zaszczytów. Na początku roku 1915 otrzymał Krzyż Żelazny I klasy za atak na główne francuskie pozycje obronne w zachodnich Argonnach. W roku 1917 został odznaczony orderem Pour le Merite. Rommel stał się bohaterem wojennym. Haniebne zakończenie wojny w wagonie kolejowym w Compiegne było dla niego wielkim szokiem. Podobnie zresztą jak kolejne wydarzenia. Cesarz abdykował a proklamowana republika doprowadziła do zniszczenia wytworzonych braterskich więzi między żołnierzami. Wydawało się że każdy walczy z każdym zaś z narodowej solidarności niewiele zostało. Rommel jeszcze przed zakończeniem działań wojennych awansowany został do stopnia kapitana co pomogło mu pozostać w szeregach nowej zmniejszonej do zaledwie 100.000 Reichswehry.

DojÅ›cie Hitlera do wÅ‚adzy w roku 1933 daÅ‚o Rommlowi nadziejÄ™ że ten „idealista i patriota” uczyni SiÅ‚y Zbrojne ponownie wielkie. Nie odpowiadaÅ‚o mu jedynie otoczenie Fuhrera a szczególnie nieokieÅ‚znane SA. W czerwcu 1934 roku spokojnie przyjÄ…Å‚ wiadomość o zlikwidowaniu Rohma i jego pomocników. Gdy w roku 1938 w wyniku afery Blomberga i Fritscha Hitler uzyskaÅ‚ nieograniczony wpÅ‚yw na Wehrmacht, a tradycyjne, arystokratyczne dowództwo zostaÅ‚o pozbawione wpÅ‚ywów Rommel staÅ‚ siÄ™ zdecydowanym zwolennikiem Fuhrera. StwierdziÅ‚ „Niemiecki Wehrmacht jest mieczem nowej niemieckiej ideologii”.JesieniÄ… roku 1938 Rommel towarzyszyÅ‚ ze swoim oddziaÅ‚em Hitlerowi w czasie zajmowania Sudetów. W nastÄ™pnym roku zostaÅ‚ dowódcÄ… batalionu ochrony osobistej Fuhrera, zaÅ› na krótko przed rozpoczÄ™ciem drugiej wojny Å›wiatowej awansowaÅ‚ do stopnia generaÅ‚a. W lutym 1940 roku powierzono mu dowództwo 7 Dywizji Pancernej. W maju tego samego roku po raz drugi w swoim życiu pomaszerowaÅ‚ na Zachód. BÅ‚yskawiczna kampania we Francji wykazaÅ‚a wielki talent Rommla. Za swe dokonania odznaczony zostaÅ‚ Krzyżem Rycerskim. Na poczÄ…tku roku 1941 zostaÅ‚ dowódcÄ… Niemieckiego Korpusu AfrykaÅ„skiego (Deutsches Afrika Korps).

Hitler został zmuszony do wysłania wojsk niemieckich do Afryki po tym jak okazało się iż jego włoski sojusznik nie jest w stanie sam sobie poradzić. Mimo zadania jakim była obrona Trypolitanii Rommel szybko przeszedł do ofensywy. Już w połowie kwietnia wojska niemieckie dotarły do Tobruku. Oddziały pancerne i zmotoryzowane obeszły zaciekle bronione przez Sprzymierzonych miasto i posunęły się aż do granic Egiptu. Marsz oraz ciężkie walki pod Tobrukiem wyczerpały niemiecko włoskie siły. Rommel prosił o posiłki jednak te nie nadeszły gdyż wszystkie środki skierowane zostały do walk w ZSRR. Mimo braków w sprzęcie Rommel bronił się zaciekle. Ostatecznie jednak Brytyjczycy zmusili go do odwrotu. Z pomocą wysłanej nad Morze Śródziemne 2.Floty Powietrznej pod dowództwem Alberta Kesselringa udało się Rommlowi odzyskać Cyrenajkę w styczniu 1942 roku. Po kilkumiesięcznej przerwie wojska włosko niemieckie rozpoczęły ofensywę 26 maja 1942 roku w wyniku której zajęły Tobruk. Dzień po zdobyciu miasta dokładnie 22 czerwca 1942 roku Rommel został awansowany do stopnia feldmarszałka. Opanowany niepohamowaną ambicją Rommel za wszelką cenę chciał nadal kontynuować ofensywę. Ostatecznie atak feldmarszałka załamał się w lipcu tego samego roku w wąskim przesmyku między depresją El Katara a Morzem Śródziemnym. 1 lipca dążąc do ostatecznego zwycięstwa uderzył w kierunku El Alamein, ale jego wojska nie zdołały przełamać obrony wojsk brytyjskich, które 21 lipca przeszły do kontrofensywy. W nocy z 30 na 31 sierpnia ostatnimi siłami wojska niemiecko włoskie uderzyły ponownie jednak już 2 września zostały zmuszone do odwrotu. 23 października 8 Armia brytyjska przeszła do ostatecznego natarcia, zadając wojskom Rommla duże straty i zmuszając do odwrotu.

W grudniu 1943 roku jasne staÅ‚o siÄ™ że próba otwarcia drugiego frontu przez Aliantów jest tylko kwestiÄ… czasu. Rommla przeniesiono do Francji gdzie zostaÅ‚ dowódcÄ… Grupy Armii „B”. Zgodnie z planami Rommla o losach wojny na zachodzie miaÅ‚a rozstrzygnąć bitwa na plażach. ChciaÅ‚ jak najszybciej zepchnąć lÄ…dujÄ…ce wojska do morza. Konflikt w jaki popadÅ‚ z samym Hitlerem a który dotyczyÅ‚ rozstawienia wojsk na zachodnim teatrze dziaÅ‚aÅ„ wojennych doprowadziÅ‚ do podziaÅ‚u siÅ‚ niemieckich pomiÄ™dzy niego Rundstedta i samego Hitlera. RozpoczÄ™ta 6 czerwca 1944 roku inwazja zaskoczyÅ‚a Niemców. Z planów Rommla nic nie wyszÅ‚o. Alianci bardzo szybko zdobyli rozlegÅ‚e przyczółki na które bez przerwy dostarczane byÅ‚y nowe siÅ‚y. Sześć tygodni później feldmarszaÅ‚ek zostaje ciężko ranny podczas inspekcji. Jego samochód sÅ‚użbowy zostaje ostrzelany przez nieprzyjacielski samolot. Jego kariera dobiegÅ‚a koÅ„ca. Gdy Rommel leżaÅ‚ w szpitalu w Niemczech rozegraÅ‚y siÄ™ bardzo ważne wydarzenia. W Wilczym SzaÅ„cu (kwatera Hitlera w okolicach dzisiejszego KÄ™trzyna) dokonano nieudanego zamachu na Hitlera. KrÄ…g podejrzanych byÅ‚ bardzo szeroki. Rozpoczęły siÄ™ masowe aresztowania i przesÅ‚uchania. Kilku wplÄ…tanych w zamach oficerów m.in. Speidel czy Hofacker podaÅ‚o nazwisko feldmarszaÅ‚ka jako osoby wiedzÄ…cej o zamachu. Zeznania te okazaÅ‚y siÄ™ zgubne dla Rommla.

Sama kwestia jego przynależnoÅ›ci lub nie do krÄ™gu osób planujÄ…cych zamach nie jest do koÅ„ca jasna. Faktem jest jednak że od czasu porażki w Afryce Północnej Rommel przestaÅ‚ bezgranicznie ufać Hitlerowi.Ostatecznie sÄ…d honorowy w skÅ‚adzie: Heinrich Kirchheim, Heinz Guderian i Wilhelm Keitel daÅ‚ wiarÄ™ zeznaniom Speidla i uznaÅ‚ Rommla winnym. Sam zainteresowany nie zdawaÅ‚ sobie nadal sprawy z grożącego mu niebezpieczeÅ„stwa. Jak wspomina jego żona bardziej obawiaÅ‚ siÄ™ ukarania za niepowodzenia na froncie zachodnim. Tymczasem 14 października 1944 roku do Herrlingen w Górnej Szwabii gdzie kurowaÅ‚ siÄ™ Rommel przybyli dwaj generaÅ‚owie Wilhelm Burgdorf i Ernst Maisel. W krótkiej rozmowie z nim odbytej wyjaÅ›nili iż Hitler pozostawia mu dwie drogi: honorowe wyjÅ›cie którym jest samobójstwo albo stanie przed sÄ…dem. Rommel zmarÅ‚ po zażyciu cyjanku potasu… W czasie paÅ„stwowego pogrzebu w Ulm Von Rundstedt w mowie pogrzebowej wychwalaÅ‚ zasÅ‚ugi feldmarszaÅ‚ka dla Fuhrera i Rzeszy. W oficjalnym komunikacie podano iż Rommel zmarÅ‚ w wyniku ciężkich ran doznanych w czasie ataku nieprzyjacielskiego samolotu.


Dodane przez LukLog dnia listopad 26 2006 13:15:36
12754 Czyta?