Erwin Eugen Rommel urodził się 15 listopada 1891 roku w szwabskim Heidenheim. Był znakomitym dowódcą, czego dowodem jest kampania w Afryce Północnej. Kariera syna nauczyciela gimnazjalnego wcale nie zaczynała się obiecująco. Przymuszony wolą ojca raczej niechętnie zaczął ubiegać się o przyjęcie do armii cesarskiej, do artylerii, saperów i piechoty. Ostatecznie został przyjęty do piechoty i w połowie 1910 roku znalazł się w stacjonującym w Górnej Szwabii 124. wirtemberskim pułku piechoty króla Wilhelma I. w marcu następnego roku skierowano go do szkoły wojennej w Gdańsku gdzie zdobył szlify oficerskie.

Już na samym początku pierwszej wojny światowej odwaga i zmysł dowódczy pozwoliły mu na zdobycie wielu zaszczytów. Na początku roku 1915 otrzymał Krzyż Żelazny I klasy za atak na główne francuskie pozycje obronne w zachodnich Argonnach. W roku 1917 został odznaczony orderem Pour le Merite. Rommel stał się bohaterem wojennym. Haniebne zakończenie wojny w wagonie kolejowym w Compiegne było dla niego wielkim szokiem. Podobnie zresztą jak kolejne wydarzenia. Cesarz abdykował a proklamowana republika doprowadziła do zniszczenia wytworzonych braterskich więzi między żołnierzami. Wydawało się że każdy walczy z każdym zaś z narodowej solidarności niewiele zostało. Rommel jeszcze przed zakończeniem działań wojennych awansowany został do stopnia kapitana co pomogło mu pozostać w szeregach nowej zmniejszonej do zaledwie 100.000 Reichswehry.

Dojście Hitlera do władzy w roku 1933 dało Rommlowi nadzieję że ten „idealista i patriota” uczyni Siły Zbrojne ponownie wielkie. Nie odpowiadało mu jedynie otoczenie Fuhrera a szczególnie nieokiełznane SA. W czerwcu 1934 roku spokojnie przyjął wiadomość o zlikwidowaniu Rohma i jego pomocników. Gdy w roku 1938 w wyniku afery Blomberga i Fritscha Hitler uzyskał nieograniczony wpływ na Wehrmacht, a tradycyjne, arystokratyczne dowództwo zostało pozbawione wpływów Rommel stał się zdecydowanym zwolennikiem Fuhrera. Stwierdził „Niemiecki Wehrmacht jest mieczem nowej niemieckiej ideologii”.Jesienią roku 1938 Rommel towarzyszył ze swoim oddziałem Hitlerowi w czasie zajmowania Sudetów. W następnym roku został dowódcą batalionu ochrony osobistej Fuhrera, zaś na krótko przed rozpoczęciem drugiej wojny światowej awansował do stopnia generała. W lutym 1940 roku powierzono mu dowództwo 7 Dywizji Pancernej. W maju tego samego roku po raz drugi w swoim życiu pomaszerował na Zachód. Błyskawiczna kampania we Francji wykazała wielki talent Rommla. Za swe dokonania odznaczony został Krzyżem Rycerskim. Na początku roku 1941 został dowódcą Niemieckiego Korpusu Afrykańskiego (Deutsches Afrika Korps).

Hitler został zmuszony do wysłania wojsk niemieckich do Afryki po tym jak okazało się iż jego włoski sojusznik nie jest w stanie sam sobie poradzić. Mimo zadania jakim była obrona Trypolitanii Rommel szybko przeszedł do ofensywy. Już w połowie kwietnia wojska niemieckie dotarły do Tobruku. Oddziały pancerne i zmotoryzowane obeszły zaciekle bronione przez Sprzymierzonych miasto i posunęły się aż do granic Egiptu. Marsz oraz ciężkie walki pod Tobrukiem wyczerpały niemiecko włoskie siły. Rommel prosił o posiłki jednak te nie nadeszły gdyż wszystkie środki skierowane zostały do walk w ZSRR. Mimo braków w sprzęcie Rommel bronił się zaciekle. Ostatecznie jednak Brytyjczycy zmusili go do odwrotu. Z pomocą wysłanej nad Morze Śródziemne 2.Floty Powietrznej pod dowództwem Alberta Kesselringa udało się Rommlowi odzyskać Cyrenajkę w styczniu 1942 roku. Po kilkumiesięcznej przerwie wojska włosko niemieckie rozpoczęły ofensywę 26 maja 1942 roku w wyniku której zajęły Tobruk. Dzień po zdobyciu miasta dokładnie 22 czerwca 1942 roku Rommel został awansowany do stopnia feldmarszałka. Opanowany niepohamowaną ambicją Rommel za wszelką cenę chciał nadal kontynuować ofensywę. Ostatecznie atak feldmarszałka załamał się w lipcu tego samego roku w wąskim przesmyku między depresją El Katara a Morzem Śródziemnym. 1 lipca dążąc do ostatecznego zwycięstwa uderzył w kierunku El Alamein, ale jego wojska nie zdołały przełamać obrony wojsk brytyjskich, które 21 lipca przeszły do kontrofensywy. W nocy z 30 na 31 sierpnia ostatnimi siłami wojska niemiecko włoskie uderzyły ponownie jednak już 2 września zostały zmuszone do odwrotu. 23 października 8 Armia brytyjska przeszła do ostatecznego natarcia, zadając wojskom Rommla duże straty i zmuszając do odwrotu.

W grudniu 1943 roku jasne stało się że próba otwarcia drugiego frontu przez Aliantów jest tylko kwestią czasu. Rommla przeniesiono do Francji gdzie został dowódcą Grupy Armii „B”. Zgodnie z planami Rommla o losach wojny na zachodzie miała rozstrzygnąć bitwa na plażach. Chciał jak najszybciej zepchnąć lądujące wojska do morza. Konflikt w jaki popadł z samym Hitlerem a który dotyczył rozstawienia wojsk na zachodnim teatrze działań wojennych doprowadził do podziału sił niemieckich pomiędzy niego Rundstedta i samego Hitlera. Rozpoczęta 6 czerwca 1944 roku inwazja zaskoczyła Niemców. Z planów Rommla nic nie wyszło. Alianci bardzo szybko zdobyli rozległe przyczółki na które bez przerwy dostarczane były nowe siły. Sześć tygodni później feldmarszałek zostaje ciężko ranny podczas inspekcji. Jego samochód służbowy zostaje ostrzelany przez nieprzyjacielski samolot. Jego kariera dobiegła końca. Gdy Rommel leżał w szpitalu w Niemczech rozegrały się bardzo ważne wydarzenia. W Wilczym Szańcu (kwatera Hitlera w okolicach dzisiejszego Kętrzyna) dokonano nieudanego zamachu na Hitlera. Krąg podejrzanych był bardzo szeroki. Rozpoczęły się masowe aresztowania i przesłuchania. Kilku wplątanych w zamach oficerów m.in. Speidel czy Hofacker podało nazwisko feldmarszałka jako osoby wiedzącej o zamachu. Zeznania te okazały się zgubne dla Rommla.

Sama kwestia jego przynależności lub nie do kręgu osób planujących zamach nie jest do końca jasna. Faktem jest jednak że od czasu porażki w Afryce Północnej Rommel przestał bezgranicznie ufać Hitlerowi.Ostatecznie sąd honorowy w składzie: Heinrich Kirchheim, Heinz Guderian i Wilhelm Keitel dał wiarę zeznaniom Speidla i uznał Rommla winnym. Sam zainteresowany nie zdawał sobie nadal sprawy z grożącego mu niebezpieczeństwa. Jak wspomina jego żona bardziej obawiał się ukarania za niepowodzenia na froncie zachodnim. Tymczasem 14 października 1944 roku do Herrlingen w Górnej Szwabii gdzie kurował się Rommel przybyli dwaj generałowie Wilhelm Burgdorf i Ernst Maisel. W krótkiej rozmowie z nim odbytej wyjaśnili iż Hitler pozostawia mu dwie drogi: honorowe wyjście którym jest samobójstwo albo stanie przed sądem. Rommel zmarł po zażyciu cyjanku potasu… W czasie państwowego pogrzebu w Ulm Von Rundstedt w mowie pogrzebowej wychwalał zasługi feldmarszałka dla Fuhrera i Rzeszy. W oficjalnym komunikacie podano iż Rommel zmarł w wyniku ciężkich ran doznanych w czasie ataku nieprzyjacielskiego samolotu.


Dodane przez LukLog dnia listopada 26 2006 13:15:36
13360 Czytań