Erich Raeder urodził się 24 kwietnia 1876 roku w Wandsbek. Był synem nauczyciela szkoły średniej. W kwietniu roku 1894 wstępuje do cesarskiej Marynarki. Już od samego początku swej kariery okazał się człowiekiem niezwykle ambitnym. W latach 1906-1908 służył w Urzędzie Marynarki Rzeszy jako referent do spraw prasy zagranicznej. W okresie 1913-1918 służył jako pierwszy oficer Sztabu Admiralicji w siłach rozpoznania Floty Pełnomorskiej admirała von Hippera. W okresie pierwszej wojny światowej brał udział w bitwach morskich na Doggerbank i przed Skagerrakiem. Po kolejnych awansach w końcu wojny doczekał się samodzielnego dowództwa nad okrętem. Był to niewielki krążownik Coln. Później został członkiem komisji do spraw Zawieszenia Broni, a wkrótce potem szefem Centralnego Oddziału Marynarki Rzeszy. Raeder pracował również nad ustaleniami traktatu wersalskiego dotyczącymi zmniejszenia stanu osobowego Marynarki do 15.000 ludzi. Po nieudanym puczu Kappa-Luttwitza w marcu 1920 roku Raeder zostaje przeniesiony do Archiwum Marynarki, gdzie w latach 1920-1922 pracuje nad dziełem na temat wojny morskiej - Wojna na morzu 1914-1918. Zredagował dwa tomy na temat walk krążowników na wodach obcych, za co w 1916 roku dostał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kolońskiego. W roku 1922 zostaje inspektorem ds. wykształcenia z jednoczesnym awansem do stopnia kontradmirała. Już w styczniu 1924 roku następuje kolejny awans tym razem zostaje mianowany szefem rejonu Marynarki Morze Bałtyckie. Wcześniej przez kwartał jest dowódcą Lekkich Sił Morskich na Morzy Północnym. W końcu po odejściu ze służby dowódcy Marynarki Hansa Zenkera 1 października 1928 roku Raeder zostaje mianowany jego następcą. Przez pierwsze cztery lata spędzone na czele Marynarki umacniał w niej dyscyplinę i morale, stworzył prężne kierownictwo i odzyskał dla niej zaufanie społeczne. 30 stycznia 1933 roku Hitler zdobył władzę.

Już 2 lutego Raeder spotkał się z nim. Słowa Hitlera dotyczącego odpolitycznienia Reichswehry musiały wprawić w zadowolenie Raedera. Zwrócić należy uwagę iż przez trochę ponad 12 lat istnienia Trzeciej Rzeszy, Raeder przez dziesięć lat pełnił funkcję szefa Marynarki Wojennej. On oficer ukształtowany w okresie marynarki cesarskiej, niemiecki nacjonalista, praktykujący ewangelik. Jasne, więc się staje, iż ideologia narodowosocjalistyczna musiała mu być z natury rzeczy ze względu na wiele postulatów obca. Niewątpliwie jednak wiele z jej elementów odpowiadało Raederowi. Zaliczyć do nich należy: odrzucenie systemu wersalskiego, podważenie traktatu wersalskiego, dążenie do polityki mocarstwowej wykraczającej poza granice Europy, przeobrażenie Rzeszy w silne autorytarne państwo. Hitler postanowił pozostawić Raedera na stanowisku. Fuhrer nie znał się na morzu, ale wiedział, że Raeder trzyma Marynarkę twardą ręką doświadczonego fachowca. Opierając się na swym przeczuciu uznał, że będzie on wiernym wykonawcą swych zadań i nie będzie się mieszał w sprawy niezwiązane z Marynarką. W początkowym okresie rządów Hitler wyraźnie pomijał Marynarkę w planach rozwoju swych sił. Dopiero w listopadzie 1934 roku wskazał swojemu dowódcy na konieczność przyspieszenia zbrojeń morskich. Stało się tak, dlatego iż Hitler zrozumiał, że bez zabezpieczenia dostaw rud ze Skandynawii toczenie wojny nie będzie możliwe. Bardzo szybko ujawniła się jednak słabość niemieckich stoczni. Ich potencjał pozwalał na budowę w pierwszym rzucie jedynie dwóch ciężkich krążowników, 16 niszczycieli, 28 okrętów podwodnych oraz paru innych mniejszych jednostek. Hitler bardzo szybko docenił wkład Raedera w pracę nad rozwojem Marynarki.

W rocznicę swoich urodzin - 20 kwietnia 1936 roku uhonorował go awansem do stopnia generała admirała. Kolejny awans nastąpił w dniu wodowania pancernika Tirpitz, czyli 1 kwietnia 1939 roku. Raeder został wtedy mianowany wielkim admirałem. Stopień ten był odpowiednikiem feldmarszałka w Wojskach Lądowych. Po ataku na Polskę we wrześniu 1939 roku Raeder zostaje udekorowany Krzyżem Rycerskim. Od samego wybuchu drugiej wojny światowej Raeder zdawał sobie sprawę z tego, że siły, jakimi dysponuje są zbyt małe by podjąć wyrównaną walkę z marynarką angielską w swych - Uwagach naczelnego dowódcy Marynarki wojennej- z dnia 3 września 1939 roku jasno dał to do zrozumienia. Stwierdził wtedy - Siły nawodne są jednak w porównaniu z flotą angielską tak niewielkie pod względem liczebności i wyposażenia, że przy pełnym ich zaangażowaniu będą mogły jedynie pokazać, że potrafią z honorem umierać i tym samym chcą stworzyć podwaliny dla jej przyszłej odbudowy. Dowódca Marynarki nie chciał za wszelką cenę popełnić błędu cesarskiej Marynarki w okresie pierwszej wojny światowej, i powstrzymywać własne siły nie wykorzystując ich strategicznego potencjału. Raeder z żelazną konsekwencją wprowadzał do walki kolejne swe jednostki. Popełnił jednak kardynalny błąd. Nie doceniał wartości sił podwodnych. Zupełnie różnił się od niego dowódca okrętów podwodnych Karl Donitz. Od początku wojny potrafił bardzo sprytnie pokierować swymi nielicznymi jednostkami podwodnymi, które odnosiły coraz to bardziej spektakularne sukcesy. Hołdujący wielkim okrętom Raeder spodziewał się działań rozstrzygających o losach wojny na morzu. Dopiero zatopienie przez Anglików najnowocześniejszej jednostki niemieckiej Bismarcka w maju 1941 roku, wykazało, że ten pogląd był tylko iluzją. W momencie, gdy do wojny przystąpiły Stany Zjednoczone Raeder zdał sobie sprawę, że wojna jest przegrana.

Wprawdzie do 1943 roku Kriegsmarine z powodzeniem toczyła podwodną wojnę przeciwko alianckim statkom handlowym. Jednak ogólna sytuacja Floty stawała się coraz trudniejsza. Ze względu na ogromną przewagę brytyjskiego lotnictwa, konieczne stało się wycofanie w lutym 1942 roku ciężkich okrętów z kanału La Manche na północ. W trakcie wojny stosunek Hitlera do Raedera coraz bardziej się zmieniał. Gwoździem do trumny była operacja krążowników Hipper i Lutzow przeciwko konwojowi idącemu do Murmańska. Początkowo akcja przebiegała pomyślnie jednak później została przerwana z uzasadnionych powodów taktycznych. Hitler wpadł w wściekłość. Podejrzewał, że Raeder go oszukał. Fuhrer zażądał wycofania z walk wszystkich ciężkich jednostek. Dnia 6 stycznia 1943 roku Raeder złożył Hitlerowi raport, który posłużył Fuhrerowi do dłuższych dywagacji na temat roli Marynarki we wszystkich wojnach od 1864 roku, którą ocenił jako nad wyraz niechlubną. Podczas ostatniej rozmowy w cztery oczy Raeder poprosił o zwolnienie ze stanowiska z dniem 30 stycznia 1943 roku, ponieważ po zarzutach postawionych przez Hitlera nie czuł się zdolny do dalszego pełnienia powierzonej mu funkcji. Następcą Raedera został Karl Donitz. Raeder do końca wojny mieszkał samotnie w Babelsbergu. Po zajęciu miasteczka przez Armię Czerwoną w kwietniu 1945 roku Raeder został internowany i przewieziony do Moskwy na przesłuchania. W listopadzie tego samego roku przekazano go Międzynarodowemu Trybunałowi Wojskowemu w Norymberdze. Podczas procesu został skazany na dożywotnie więzienie. Od 1947 roku przebywał w alianckim więzieniu w Spandau. Zostaje z niego jednak zwolniony ze względów zdrowotnych w wieku 80 lat. Miało to miejsce w roku 1955. Erach Raeder zmarł w wieku 85 lat w miejscu swojego zamieszkania w Kilonii.



Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:54:37
9 Komentarzy � 9147 Czytań