Czołg ten stanowił kręgosłup armii lądowej III Rzeszy przez wiele lat, projektowany był jako typowy czołg średni. Opracowaniem prototypu miały zając się zakłady MAN, Daimler Benz i Rheinmetall-Borsi. W połowie 1936 roku wyprodukowano próbną serię czołgu, który dostał oznaczenie PzKpfw III Ausf A. Wydano decyzję o wyprodukowaniu 10 sztuk tego pojazdu. Wyposażony był on w silnik Maybach HL 108TR. Opancerzenie zaś wynosiło 14,5 mm. Na uzbrojenie czołgu składało się zainstalowane w wieży działko 3,7 cm KwK L/45 oraz dwa sprzężone MG-34 trzeci karabin zamontowany był w kadłubie i obsługiwał go radiooperator. Do maja 1937 roku gotowych było 5 sztuk tego czołgu. Równocześnie z jego produkcją podjęto prace nad kolejnym typem tego rodzaju pojazdu. Największe zmiany zaszły w układzie jezdnym. O ile układ jezdny poprzedniego pojazdu tworzyło koło napędowe i napinające dwa koła podtrzymujące oraz pięć podwójnych kół jezdnych, w nowym typie zrezygnowano z dwóch dużych kół napędowych na rzecz, 8 ale o mniejszej średnicy. Koła połączone były parami w wózki jezdne amortyzowane przez dwa piórowe amortyzatory. Dodano także jedno kolo podtrzymujące oraz zmieniono kształt wlotów powietrza na górnej płycie kadłuba. Dwie następne wersje PzKpfw Ausf C i D były budowane ze zmodyfikowanym układem jezdnym. Poważną zmianą było zastąpienie wieży z blachy stalowej wieżą z pięciu pierścieni. Na podstawie wersji D wyprodukowano też wóz dowodzenia o zwiększonym do 30 mm opancerzeniu i zamontowanych radiostacjach FuG6 i FuG8. Na zewnątrz pojazdu montowana była antena poręczowa. Czołg uzbrojony był w jeden km MG-34 oraz zamontowana atrapę działka 3,7 cm KwK L/45 i drugiego MG-34. Produkcję nowej wersji czołgu rozpoczęto w grudniu 1938 roku. W późniejszym okresie opracowano wersję E tego czołgu. Planowano wyprodukować 96 sztuk czołgu tego typu. W wersji tej wprowadzono kosmetyczne zmiany w układzie jezdnym (chodzi o drążki skrętne). Poza tym zwiększony został pancerz do 21-30mm. Zastosowano także nowy mocniejszy silnik(300 KM) Maybach HL 120 TR. Jakby efektem ubocznym tego przekształcenia była masa pojazdu, która wzrosła z 14,5 tony do 19,5 tony. Z założonych 96 sztuk, które miano wyprodukować ukończono 45. Od poprzedniej różniła się uzbrojeniem. W wieżyczce zostało zamontowane 5 cm działko KwK L/42.

Lekko została też zmodernizowana sama wieżyczka. W wersji tej wyprodukowano ponad 600 czołgów. Od października 1940 roku rozpoczęto wprowadzenie do produkcji wersji H o skróconych gąsienicach, dodatkowym opancerzeniu w postaci płyt pancernych o grubości 30 mm i uchwytach do zamontowania świec dymnych. Kolejna wersja o oznaczeniu Ausf J wyposażona była seryjnie w nowe działko 5 cm KwK L/60 jednak tylko przez kilka miesięcy gdyż następne pojazdy uzbrojone zostały w starą armatę o długości lufy 42 kalibry. Pojazd posiadał jednak kilka innych zmian głównie w opancerzeniu. Pancerz wieżyczki został pogrubiony do 57 mm. W styczniu 1942 roku zaczęto montować działka 7,5 cm. Zdążono przebudować około 450 sztuk tego czołgu. Kariera czołgu Panzerkamfwagen III stanęła pod znakiem zapytania. Czołg uznano za nieprzydatny dla wojsk pancernych. Podjęto jednak prace nad kolejną wersją L. Posiadał on zmodyfikowany wydech, dodatkowe płyty opancerzenia przeciw pociskom kumulacyjnym i małokalibrowej broni przeciwpancernej. Głównym zadaniem nowego czołgu miała być ochrona potężnych "Tygrysów" przed piechotą nieprzyjaciela. Udane testy zaowocowały podjęciem produkcji seryjnej typu N. Na podwoziu wersji N skonstruowano czołg przystosowany do poruszania się po torach kolejowych, który miał służyć do ochrony linii komunikacyjnych. Podwozie PzKpfw służyło również do produkcji miotaczy ognia, czołgu korygującego ogień dział artylerii stacjonarnej i samobieżnej, pojazdu ewakuacyjnego Bergpanzer II oraz całej rodziny pojazdów pomocniczych i amunicyjnych.