W okresie trwania działań wojennych, a w szczególności pod koniec wojennej zawieruchy miasto to było wielokrotnie bombardowane przez siły aliantów. Dziwnym trafem w wśród kupy gruzu, w jakie zostało zamienione, ocalał Pałac Sprawiedliwości. Dodatkowym plusem tego miejsca było to że tuż za budynkami sądu znajdowało się wiezienie, do którego prowadziło podziemne przejście do sal rozpraw. Było to bardzo ważne gdyż obawiano się, że któryś z oddziałów niemieckich może podjąć próbę uwolnienia dygnitarzy hitlerowskich. Poza tym Norymberga była miejscem kultowym dla nazistów. Odbywali oni tam swoje zjazdy i obranie tego miasta było swego rodzaju symbolem świadczącym o ostatecznym końcu III Rzeszy.

Jak można zarzucać członkom najwyższych władz niemieckich knucie spisku przeciwko pokojowi od 1933 roku skoro w tym okresie wiele rządów europejskich ich jako prawowitych przedstawicieli państwa? Doskonałym przykładem jest konferencja z Monachium z 1938 roku. To właśnie tam Hitler i Mussolini debatowali z premierami Chamberlainem i Daladierem. W sierpniu 1939 roku Mołotow podpisuje układ z niemieckim ministrem spraw zagranicznych Joachimem von Ribbentropem. To właśnie ten pakt umożliwił Niemcom zaatakowanie Polski. Dodatkowo miesiąc później zostaje podpisany układ o przyjaźni i granicach dzielący Polskę miedzy Niemcy a ZSRR. Gdy Ribbentrop był poszukiwany za najcięższe przestępstwa Mołotow uczestniczył w San Francisco w konferencji założycielskiej Organizacji Narodów Zjednoczonych. Czy nie wydaje się Wam że ci dwaj politycy ponoszą w równym stopniu winę za rozpętanie wojny?? Chciałbym zwrócić tu jescze uwagę na obecność oskarżyciela z ZSRR. Nie jest dziś możliwe, aby skazany odgrywał rolę sędzi. W 1945/46 roku właśnie tak było. Związek Radziecki dopuścił się modrów na podobną skalę jednak historia dla tych zbrodniarzy okazała się bardziej łaskawa.

Oskarżonym postawiono cztery zarzuty. Pierwszy punkt aktu oskarżenia mówił o spisku. Faktem jest że wszyscy oskarżeni mieli bezpośredni lub pośredni wpływ na układanie planu prowadzącego do zbrodni przeciwko pokojowi, zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości. Po dojściu Hitlera do władzy zawieszone zostały postanowienia konstytucji dotyczące wolności obywatelskich itp. Należy pamiętać w tym miejscu, że ZSRR też nie gwarantował tych swobód swoim obywatelom a występował jako oskarżyciel. Punkt drugi aktu oskarżenia mówił o zbrodni przeciwko pokojowi. I tu znów faktem jest, że większość z oskarżonych współdziałała w przestawieniu machiny produkcji gospodarki na zaspokajanie potrzeb uzbrojenia. Oskarżeni złamali traktat wersalski w 1935 roku i zaczęli otwarcie się zbroić. Dodatkowo zajęta została Austria i Czechosłowacja. Łącznie naruszone zostały, co najmniej 36 międzynarodowe umowy i gwarancje w 64 przypadkach. Punkt trzeci mówił o szeroko rozumianych zbrodniach wojennych. Obejmował on Ustęp A mówiący o mordowaniu i torturowaniu ludności cywilnej i znęcaniu się nad nią. Ustęp B zaś podnosił kwestię deportacji milionów ludzi z okupowanych terytoriów. Ustęp C zawierał zarzuty dotyczące złego traktowania jeńców wojennych zaś Ustęp D dotyczył brania i zabijania zakładników wśród ludności cywilnej. Ostatni punk oskarżenia dotyczył zbrodni przeciw ludzkości.

Proces rozpoczął się 5 listopada. To właśnie wtedy na salę rozpraw wprowadzono oskarżonych, którzy chyba do końca nie zdawali sobie sprawy z ciążących na nich zarzutach. Szli pewnie uśmiechnięci, pozdrawiając się nawzajem. 20 listopada przed sądem składającym się z przedstawicieli zwycięskich mocarstw (Francja, USA, Wielka Brytania i ZSRR) został im odczytany akt oskarżenia. Po jego wysłuchaniu żaden z oskarżonych nie przyznał się do winy. Mijały kolejne tygodnie zeznań, przesłuchań, które odsłaniały cały mechanizm działania niemieckiej machiny zbrodni. 1 pazdziernika 1946 roku sąd ogłosił wyroki. Trzech uznano za niewinnych zarzutów postawionych w akcie oskarżenia. Reszta po południu miała się dowiedzieć o wysokości wymiaru kary. Na kolejnym zgromadzeniu sądu nie było już kamer. Sąd uznał, że świat nie powinien oglądać twarzy oskarżonych w chwili, gdy dowiadywali się o czekającej ich śmierci lub długoletnim wiezieniu. Ich reakcje na wyroki znamy dzięki relacjom psychologa więziennego, który odwiedził ich kilka minut po ogłoszeniu werdyktu. Większość ze skazanych była w szoku. Alfred Jodl nie mógł się pogodzić, że wyrok miałbyć wykonany w tak nie honorowy sposób, jakim było powieszenie. Szafot został wzniesiony w pobliskiej sali gimnastycznej. Pierwszy miał iść Hermann Goering jednak ubiegł kata popełniając samobójstwo w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach. Jego miejsce zajął Joachim von Ribbentrop. Pierwszy wyrok wykonano 16 października o godzinie 1 w nocy ostatni o 2.45. Ostatnim ze skazanych był Seyss-Inquart. Zwłoki zostały spalone w krematorium w Monachium a następnie prochy wysypane do rzeki Izary.