Pierwszą ustawą, która ograniczała sferę stosunków dwóch płci była ustawa sterylizacyjna z 14 lipca 1933 roku. Kolejna ustawa z 18 października 1936 roku o ochronie potomstwa narodu niemieckiego zakazywała pod rygorem nieważności zawierania małżeństwa w wypadku, gdy jedna z osób będzie ubezwłasnowolniona, występujących zakłóceń umysłu, które mogą uczynić małżeństwo niepożądane z punktu widzenia interesów wspólnoty narodu niemieckiego.
Wszystkie te ustawy określały małżeństwo jako instytucję publiczną. Było to wstępem do kolejnego aktu prawnego wydanego 6 lipca 1938 roku mówiącego o „ujednoliceniu prawa zawierania i rozwiązywania małżeństwa w Austrii i na pozostałym obszarze Rzeszy." Wbrew nazwie było to zupełnie nowe prawo małżeńskie. „Podstawową tezą nowego prawa małżeńskiego było stwierdzenie, że przestaje ono być kontraktem, lecz jest urządzeniem prawnym w interesie utrzymania ciągłości biologicznej narodu niemieckiego. W doktrynie hitlerowskiej małżeństwo miało być jedynie instytucją płodzącą czystych rasowo Niemców. Odbierała ona swobodę podejmowania decyzji poszczególnej jednostce. Dodatkowo mitologia czystości krwi i rasy stała u podstaw głównych ograniczeń do zawarcia małżeństwa. Ustawa w 4 paragrafie odsyła wprost do ustawy o ochronie krwi niemieckiej. Zakazuje w ten sposób zawierania związków pomiędzy osobami krwi niemieckiej lub pokrewnej a osobami krwi obcej. Nie chodziło tu tylko o Żydów, ale o wszystkich ludzi uznanych za obywateli niższej rasy. Jak bardzo Niemcom zależało na zwiększeniu liczby obywateli dowodzi artykuł 48 który stwierdza iż kobieta nie może odmówić urodzenia dziecka ze względu na ryzyko dla swojego zdrowia, jakie może pociągnąć za sobą poród. Prawo wyraźnie chroniło dziecko nawet kosztem zdrowia lub nawet życia matki.

Wspomnieć należy, iż w momencie uchwalania nowego prawa małżeńskiego trwała zakrojona na szeroką skalę akcja nazwana „Bitwą o rodzenie". Akcja ta wskazywała jak powinna zachować się kobieta by być potrzebną Trzeciej Rzeszy. Chodziło oczywiście o jak największy przyrost populacji. Wybitnie „wykazujące" się na tym polu kobiety otrzymywały medale i liczne nagrody pieniężne i rzeczowe. Dużym bodźcem było wprowadzenie specjalnych kredytów dla małżeństw, które zachęcały je do posiadania dzieci. Spłata przyznawanego kredytu w wysokości 1000 marek pomniejszana była o 25% z chwilą urodzenia kolejnego dziecka. Reszta kwoty była spłacana na bardzo dogodnych warunkach. Co miesiąc w wysokości 3% jeśli obydwoje rodzice pracowali zaś 1% jeśli pracował tylko ojciec. W latach 1933-1938 przyznano 1.121 tysięcy pożyczek małżeńskich, z czego 980 tysięcy umorzono z powodu urodzenia dzieci. Władze nie ograniczały się jedynie do propagowania kultu matki. Organizowano dla nich pomoc przy zajęciach domowych. Uczestniczyły w tym dziewczęta, które brały udział w tzw. roku służby i były kierowane do domów niemieckich przez Narodowosocjalistyczną Ligę Kobiet.

Niemal w tym samym czasie rozpoczęto reformowania prawa spadkowego. Nowa ustawa wprowadzała znaczne uproszczenie w dziedzinie rozporządzania swoją ostatnią wolą. Niestety także w przypadku tej ustawy widać jak głęboko sięgała inwigilacja życia prywatnego. W jednym z ostatnich paragrafów umieszczono zapis, według którego testament uznaje się za nieważny w momencie, gdy wedle zdrowego poczucia narodu narusza w oczywisty sposób interesy rodziny. W praktyce wprowadzenie pojęcia zdrowego odczucia narodu dawało możliwość wielu nadużyć. Przykładem może tu być orzeczenie Trybunału Rzeszy, który uznał nieważność rozporządzeń testamentowych, jeżeli spadkobierca naruszył obowiązki, których winien być świadom wobec rodziny lub społeczności narodowej. W rozumieniu ustawy za takie wypadki uznajemy dokonanie zapisu kosztowności na rzecz osób trzecich (obowiązek wobec rodziny), przekazanie majątku organizacji wrogiej państwu (obowiązek wobec społeczeństwa), przekazanie całego majątku na rzecz kościoła z wyłączeniem krewnych. W jakimkolwiek wypadku Żydzi nie mogli dziedziczyć od aryjczyków.

Jeśli chodzi o sprawy dziedziczenia przez Żydów unormowano to w trybie rozporządzeń administracyjnych. Swój ostateczny finał znalazły one w trzynastym rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o obywatelstwie z 1 lipca 1943 roku. Owy akt prawny głosił, iż cały majątek Żydów przepadał po ich śmierci na rzecz skarbu Rzeszy. Wykonywaniem rozporządzenia zajęło się ministerstwo finansów.



Dodane przez LukLog dnia październik 04 2006 13:31:04
18119 Czytań