Oskar Niedermayer urodził się 8 listopada 1885 roku w Freising w Górnej Bawarii. W wieku dwudziestu lat wstępuje do Wojsk Lądowych. Podczas pierwszej wojny światowej był oficerem artylerii. W późniejszym czasie został powołany do wypełnienia pewnej specjalnej misji. Otóż poprowadził wraz z dyplomatą von Hentigiem ekspedycję do Afganistanu, aby sprowokować tam powstanie przeciwko Anglii i Rosji. Chociaż akcja zakończyła się fiaskiem Niedermayer został w 1916 roku kawalerem Wojskowego Orderu Maxa-Josepha Bawarskiego. W późniejszym okresie dochodzi do sporu pomiędzy Niedermayerem a Hentigiem o to, kto był faktycznym kierownikiem wyprawy. Następnie Niedermayer służąc w Grupie Armii F, działał na terenie dzisiejszego Iraku i Palestyny, w dawnym Imperium Otomańskim, ale koniec wojny zastał go ponownie na froncie zachodnim. Po zakończeniu działań wojennych doktoryzował się. Jego praca nosiła tytuł - Śródlądowe kotliny Wyżyny Irańskiej. W grudniu 1921 roku odszedł ze służby czynnej. Do roku 1931 pełnił rozmaite funkcje na odcinku tajnej współpracy Reichswehry i Armii Czerwonej. Obserwował rozwój ZSRR. Państwo rządzone przez Stalina przeżywało rewolucję gospodarczą, która wywarła na Niedermayerze duże wrażenie. Po powrocie do Niemiec zalicza ponownie krótki epizod w wojsku. Powodem jego kolejnego odejścia jest doktoryzacja, po której dostaje pracę na Uniwersytecie Berlińskim. Do jej podjęcia potrzebne mu było członkostwo w NSDAP. Mimo tymczasowego wstrzymania naboru udało mu się je zdobyć dzięki wstawiennictwu Hessa, którego poznał kilka lat wcześniej w kręgu geopolitycznym Karla Haushofera. Jednak ze względu na swą wcześniejszą działalność ciągle był uważany za sympatyka Związku Radzieckiego. Z tego też powodu musiał złożyć wewnątrzpartyjną samokrytykę, bowiem zbyt późno uświadomił sobie, że - jedynie i wyłącznie polityka zagraniczna Fuhrera jest w stanie wskazać właściwą drogę. Dzięki temu i dodatkowo poparciu von Blomberga i Himmlera wątpliwości, co do jego wierności ideologicznej odeszły w niepamięć. Dodatkowo wstąpił w 1935 roku do Wehrmachtu jako oficer rezerwy. Ostatecznie w styczniu 1937 roku Niedermayer otrzymał na Uniwersytecie Berlińskim katedrę ogólnej nauki wojskowej i jednocześnie został dyrektorem nowo utworzonego Instytutu Ogólnej Nauki Wojskowej. Wiosną tego samego roku lansować zaczął powołanie do życia Narodowopolitycznego Instytutu Badawczego. Do zadań tej instytucji miało należeć wspomaganie rządu w jak to określał - prowadzeniu walki narodowościowej poprzez badania i publikacje. Pomysł po lekkich modyfikacjach został zaakceptowany.

Już pół roku później urząd rozpoczął działalność, zaś od 1938 roku zaczęto oferować kursy naukowe. Wkrótce po agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku Niedermayer zaproponował przeniesienie Instytutu do planowanego Uniwersytetu Rzeszy w Poznaniu, ponieważ tam znajduje się punkt zbiorczy najważniejszych aktualnych problemow narodowościowych i przestrzenno-politycznych. Te plany spotkały się jednak z oporem. Widząc to Niedermayer polecił zlikwidować Instytut. Miało to miejsce w roku 1942. Powodem było to, iż do tej pory owy urząd nie został zaangażowany w walkę narodowościową na Wschodzie. Jego liczne prośby o możliwość objęcia stanowiska dowódcy frontowego kierowane do OKW w maju 1942 roku przyniosły rezultat. Wtedy to, bowiem został oddelegowany do objęcia stanowiska dowódcy dywizji piechoty. We wrześniu tego samego roku zostaje awansowany do stopnia generała majora. Jego 162 Dywizja Piechoty składała się w większości z ochotników pochodzących z różnych północnokaukaskich ludów ZSRR. Pierwsze działania dywizji Niedermayera polegały na zwalczaniu partyzantki w Słowenii i w północnych Włoszech. Działania te zostały podjęte od października do grudnia 1943 roku. Dalszy obraz walk coraz bardziej podważał zdolności wojskowe Niedermayera. Sam dowódca obszaru operacyjnego Południowy Zachód i Grupy Armii C feldmarszałek Kesselring uważał go bardziej za naukowca niż wojskowego. W takiej sytuacji został on 21 maja 1944 roku pozbawiony dowództwa i mianowany komendantem jednostki 703 Wojsk Wschodnich do specjalnych poruczeń przy naczelnym dowódcy obszaru operacyjnego Zachód. Jednym słowem został przesunięty na stanowisko pozbawione jakiegokolwiek znaczenia.

Gdy alianci wylądowali w Normandii sytuacja Niemiec stała się beznadziejna. W gronie swych przyjaciół Niedermayer nie krył swych poglądów. Uważał że polityka jest całkowicie błędna. Sądził, iż od 1933 roku powinna obowiązywać jedna zasada: trzymać z Rosją. Również nerwowe poszukiwanie spiskowców po zamachu z 20 lipca 1944 roku nie wzbudziło w Niedermayerze zachwytu. Miał powiedzieć - W Rosji radzieckiej przyzwyczaiłem się do wielu rzeczy, ale czegoś równie zawstydzającego i strasznego tam nie było. W okresie wielkiego polowania na spiskowców, jaki zapanowałi po zamachu na Hitlera, nawet sława Niedermayera nie stanowiła dla niego ochrony. Ostatecznie został osadzony w więzieniu Wehrmachtu w Torgau i stanął przed Trybunałem Ludowym oskarżony o destrukcję sił zbrojnych. Śledztwo z nieznanych przyczyn trwało bardzo długo. Można się tylko domyślać, iż być może jacyś wpływowi przyjaciele chcieli przeciągnąć sprawę do zakończenia wojny. Faktem jest, że listy z prośbami o wstrzymanie procesu słali Richard Korherr - ze sztabu Himmlera- oraz żona Niedermayera. Himmler zdecydowanie odrzucił wszystkie prośby. Dalsze losy nie są do końca znane. Pewne jedynie jest to, że wyznaczona na 11 kwietnia rozprawa przed Trybunałem Ludowym nie odbyła się. 14 kwietnia Niedermayer nadal przebywał w więzieniu w Torgau. Prawdopodobnie kilka dni przed wkroczeniem tam wojsk amerykańskich uciekł z opuszczonego przez strażników więzienia. Miał nadzieję, że uda mu się nawiązać kontakty z okresu międzywojennego, dlatego też sam poddał się Armii Czerwonej. Niestety plan nie powiódł się. Trafił najpierw do więzienia na Łubiance a później został oskarżony o szpiegostwo i skazany na dwadzieścia lat więzienia. Zmarł ciężko chory 25 września 1948 roku w zakładzie karnym we Włodzimierzu na wschód od Moskwy.

Dodane przez LukLog dnia maja 01 2006 17:53:09
0 Komentarzy � 10440 Czytań