Erhard Milch urodził się 30 marca 1892 roku w Wilhelmshaven. Jego ojciec był aptekarzem cesarskiej Marynarki. Oboje rodzice byli ewangelikami. Żydowskie pochodzenie jego ojca w późniejszym czasie zostało za sprawą Hitlera i Goeringa sprytnie zakamuflowane. Do historii przeszło zdanie wypowiedziane przez Goeringa "To ja decyduję, kto u mnie jest Żydem". Gdy ojciec Milcha zakończył służbę w Marynarce przeniósł się wraz z całą rodziną do Gelsenkirchen gdzie kupił aptekę. W niedługo potem rodzice rozchodzą się i matka wraz z sześciorgiem dzieci przeprowadza się do Berlina. Tam Milch kontynuuje naukę w Gimnazjum Joachimsthaler, gdzie w roku 1910 zdaje egzamin dojrzałości. Jeszcze w tym samym miesiącu wstępuje do 1. baterii 1. pułku artylerii pieszej von Lingen w Królewcu. W krótkim czasie zostaje awansowany na podporucznika. W październiku 1913 roku zostaje oddelegowany do szkoły nauki strzelania artylerii pieszej w Juterbogu. W okresie pierwszej wojny światowej Milch został adiutantem II rezerwowego batalionu swego pułku. Już dwa miesiące później otrzymuje Krzyż Żelazny 2 Klasy. 1 lipca 1915 roku zostaje oddelegowany na szkolenie jako obserwator samolotów do zapasowego dywizjonu lotniczego w Doberitz. Szkolenie, choć krótkie zaowocowało awansem na stopień porucznika i przeniesieniem do 204 Dywizjonu Artylerii Lotnictwa na froncie zachodnim. W czerwcu 1916 roku udekorowany zostaje Krzyżem Żelaznym I klasy. Później zostaje ponownie przeniesiony, tym razem na stanowisko adiutanta dowódcy I Lotniczej Szkoły Artylerii Wschód w Gross-Auz w Kurlandii.Nie pobył tam jednak długo gdyż już w czerwcu 1917 roku przeniesiony zostaje ponownie na front zachodni gdzie zostaje zastępcą dowódcy 5 Dywizjonu Lotniczego. Później zostaje oficerem rozpoznania fotograficznego. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej Milch przechodzi do Straży Granicznej Wschód. Obejmuje tam stanowisko dowódcy eskadry lotniczej XVII Korpusu Armijnego, a następnie nad 412 Ochotniczym Dywizjonem Lotniczym. Kariera Milcha staje pod znakiem zapytania w momencie, gdy Niemcy zaczynają się stosować do postanowień traktatu wersalskiego.

Otóż 31 stycznie 1920 roku rozstaje się ze służbą wojskową, zaś w marcu 1921 roku ze służby, do której wstąpił, aby kontynuować latanie, zanim jeszcze jego policyjna eskadra musiała zdać samoloty na mocy wspomnianego traktatu. Gdy w Wolnym Mieście Gdańsku utworzona zostaje Gdańska Poczta Lotnicza (Danziger Luftpost GmbH) Milch zostaje jej kierownikiem. Miało to miejsce 26 lutego 1921 roku. W końcu roku 1923 Milch przechodzi na stanowisko dyrektora Komunikacji Lotniczej Junkersa w Dessau. 1 stycznia 1926 roku zostaje w wieku zaledwie 33 lat członkiem zarządu nowo utworzonej Niemieckiej Lotniczej Hansy (Deutsche Lufthanse). Gdy Hitler zaczyna zdobywać coraz większe poparcie, Goering - stary znajomy Milcha zapoznaje go z Hitlerem. Milch jest pod wrażeniem stylu wypowiedzi a także inteligencji Hitlera. Wieczorem 28 stycznia 1933 roku Milch w swoim mieszkaniu spotyka się z Goeringiem, który stara się go namówić żeby został jego zastępcą w planowanym Ministerstwie Żeglugi Powietrznej na stanowisku sekretarza stanu. Milch poprosił o kilka dni do namysłu. Trzy dni później sam Hitler przeprowadził z nim rozmowę, po której Milch nie miał już wątpliwości, co do swej decyzji. . Mimo że założeniem owego ministerstwa oficjalnie była budowa cywilnych linii lotniczych to tak naprawdę chodziło jedynie o wybudowanie zakazanych traktatem wersalskim Sił Powietrznych (Luftwaffe). 28 października 1933 roku prezydent Rzeszy Hindenburg mianował Milcha pułkownikiem, a 24 marca 1934 roku nastąpił awans na generała majora. Już rok później Milch był generałem porucznikiem. Współpraca Milcha z Goeringiem od początku była naznaczona ciągłymi sprzeczkami. Nie ma się, co temu dziwić. Wystarczy spojrzeć na cechy osobowości tych obu ludzi.Z jednej strony Goering minister Rzeszy zarozumiały, samolubny, oddający się rozkoszom życia a z drugiej Milch kulturalny, inteligentny, kompetentny. Goering był zazdrosny o Milcha gdyż obawiał się konkurencji z jego strony. Jedyną rzeczą, która ich łączyła to to, że obaj nie byli uważani w generalicji za pełnowartościowych.

Milcha uważano za cywila zaś Goeringa za polityka. 1 listopada 1938 roku, Milch zostaje generałem pułkownikiem zaś w późniejszym czasie nawet feldmarszałkiem. Należy wspomnieć, iż obaj nie posiadali żadnego oficerskiego wyszkolenia a mimo to nadal pieli się po stopniach kariery. Wzbudzało to coraz większą niechęć wśród innych oficerów. Gdy rozpoczęła się wielka ofensywa niemiecka na zachodzie Milch przez krotki okres był dowódcą frontowym. Od 12 kwietnia do 10 maja 1940 roku dowodził 5 Flotą Powietrzną w Norwegii. Po zakończonej sukcesem operacji desantowej w Norwegii odznaczony został Krzyżem Rycerskim. Po samobójczej śmierci Udeta Milch przejmuje jego stanowisko Generalnego Zbrojmistrza Luftwaffe, a po śmierci przewodniczącego rady nadzorczej niemieckiej Lufthansy radcy stanu d. Georga-Emila von Straussa, Milch został również prezydentem Lufthansy. Milch otrzymał w pewnym momencie szansę wykazania się. Otóż Hitler zlecił mu uporządkowanie zaopatrzenia lotniczego okrążonej w Stalingradzie 6 Armii. To zwiększyło niechęć Goeringa do Milcha.

Po klęsce pod Stalingradem Milch stawił się u Hitlera 5 marca 1943 roku. Wykazał się nie lada odwagą, kiedy radził mu, aby przejść do obrony, drastycznie zwiększyć liczbę samolotów myśliwskich kosztem bombowców i dokonać zmian personalnych. W walce o większą liczbę myśliwców Milch zwrócił się przeciwko Goeringowi i Hitlerowi, którzy ciągle byli zdania, iż należy trwać na pozycjach ofensywnych. Złe stosunki pomiędzy Goeringiem a Milchem znacznie się pogorszyły, gdy ten ostatni przydzielił, Milchowi na stanowisko szefa personalnego umocnienia i narodowosocjalistycznego kierownictwa Luftwaffe swego protegowanego z okresu pierwszej wojny światowej generała pułkownika Bruno Loerzera. Wpłynęło to oczywiście na ograniczenie kompetencji Milcha. Wraz ze stale pogarszającą się sytuacją na frontach Milch uznał, że nie może już dalej ponosić odpowiedzialność za Luftwaffe, aby tego dokonać rozpoczął wraz ze swoim przyjacielem Albertem Speerem zabiegi o przesunięcie zbrojeń lotniczych do Ministerstwa Uzbrojenia.W końcu po długich staraniach 20 czerwca 1944 doszło do tego. Zlikwidowano stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Żeglugi Powietrznej i teraz Ministerstwo Speera odpowiedzialne było za całe zbrojenia. Krok uczyniony został w dobrym kierunku, jednak o wiele za późno. Od tej pory Milch ciągle towarzyszył Speerowi w jego wyprawach służbowych. Podczas jednej z nich zostaje ciężko ranny w wypadku samochodowym. Z połamanymi zebrami przeleżał do połowy stycznia 1945 roku w swojej leśniczówce. 4 maja 1945 roku podczas pobytu nad Morzem Bałtyckim Milch dostał się do brytyjskiej niewoli. Był sądzony podczas drugiego procesu norymberskiego. Skazany został na karę dożywotniego więzienia jednak w późniejszym okresie (31 stycznia 1951 roku) karę zmniejszono do 15 lat więzienia. Ostatecznie został zwolniony 28 czerwca 1954 roku. Następnie aż do śmierci był doradcą przemysłowym w Wuppertalu. Zmarł 25 stycznia 1972 roku. Jego nekrolog zawierał sformułowanie: Erhard Milch, feldmarszałek, odmeldowuje się.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:51:51
13 Komentarzy � 13164 Czytań