KwiecieÅ„ 17 2021 22:57:03    Historia ~ Ludzie Hitlera ~ NarzÄ™dzia Wojny ~ Prusy Wschodnie ~ Mapa strony
Nawigacja
Strona Główna
Historia
Ludzie Hitlera
Wewnątrz Państwa
Adolf Hitler
Narzędzia Wojny
Prusy Wschodnie
Zbrodnie
Ciekawostki
Dokumenty
Forum
Inne
Kontakt
Nagrody
Linki
Szukaj
Nowości
Galeria
Mapa strony
Warto zajrzeć
krucjata krucjata stacje
Losowy cytat
  Jakże nÄ™dzne sÄ… myÅ›li ludzi maÅ‚ych - Hitler

[Wiecej cytatów]
U?ytkowników Online
Go?ci Online: 2
U?ytkownicy Online: Derikhix

Zarejestrowanch Uzytkowników: 4,277
Najnowszy U?ytkownik: eroguxitu
W?tki na Forum
Najnowsze Tematy
brave essay new topi...
resume writers websi...
write esl argumentat...
how to write lines o...
cover letter sample ...
Najciekawsze Tematy
brave essay new t... [10517]
Embolization ribs... [303]
Bitwa która prze... [112]
Bitwa o Berlin [94]
D-day jak myślic... [87]
Logowanie
Nazwa U?ytkownika

Has?o



Nie jeste? jeszcze naszym U?ytkownikiem?
Kilknij TUTAJ ?eby si? zarejestrowa?.

Zapomniane has?o?
Wy?lemy nowe, kliknij TUTAJ.
Newsletter
Dla U?ytkowników
Statystyki
Ciekawe miejsca
       Manstein Erich von

Erich von Manstein urodził się 24 listopada 1887 roku w Berlinie. Był dziesiątym dzieckiem generała Eduarda von Lewinskiego i jego żony Heleny. Zgodnie z przyjętą wcześniej umową dziecko zaraz po urodzeniu adoptowała bezdzietna siostra matki. Obydwie rodziny od wielu pokoleń wychowywały wielu oficerów. Przyszły feldmarszałek dorastał w przywiązanym do tradycji otoczeniu, na którym wywarły wpływ przede wszystkim pruskie wojsko i protestancka prostota. Uczęszczał do liceum w alzackim Strasbourgu. Po jego ukończeniu naukę kontynuował najpierw w Zakładzie Kadetów w Plon a później w Głównym Zakładzie Kadetów w Berlinie. W marcu 1906 roku po zdaniu matury wstąpił do ekskluzywnego berlińskiego 3.pułku gwardii pieszej. Rok później otrzymał patent podporucznika. W latach 1913-1914 uczęszczał do Akademii Wojennej w Berlinie.

Wybuch pierwszej wojny światowej przerwał jego edukację. W czasie Wielkiej Wojny Manstein służył jako porucznik a potem kapitan, na różnych stanowiskach w sztabach dywizji i armii zarówno na froncie wschodnim jak i zachodnim. 17 listopada 1914 roku został ciężko ranny w czasie ofensywy jesiennej. W latach powojennych Manstein służył głównie w sztabach. Talent dostrzeżono w nim w roku 1928 gdy już w stopniu majora został szefem sekcji I w Oddziale Operacyjnym (utajniony Sztab Generalny). W bardzo przekonujący sposób skrytykował plan mobilizacyjny opracowany w Oddziale Organizacji Wojsk kierowanym przez ówczesnego podpułkownika Wilhelma Keitla. Wskazówki Mansteina wzięto pod uwagę przy modyfikowaniu założeń mobilizacji. Od tego momentu zaczęto liczyć się z jego zdaniem.

1 lipca 1935 roku zostaÅ‚ szefem OddziaÅ‚u Operacyjnego w Sztabie Generalnym Wojsk LÄ…dowych. NiedÅ‚ugo potem zostaje mianowany pierwszym kwatermistrzem. W wyniku peÅ‚nionych przez niego obowiÄ…zków powierzano mu niekiedy w zastÄ™pstwie szefa Sztabu Generalnego dokonywanie oceny przeprowadzanych przez jednostki wielkich manewrów. DoszÅ‚o w tym czasie do starcia z generaÅ‚em Brauchitschem. Powodem byÅ‚a odmienna wizja podziaÅ‚u kompetencji w przypadku ewentualnej wojny. DoszÅ‚o do podziaÅ‚u na dwa obozy. Jeden z nich forsowaÅ‚ utworzenie wyÅ‚onionego z ministerstwa kierujÄ…cego trzema rodzajami siÅ‚ zbrojnych Sztabu Generalnego Wehrmachtu, drugi zaÅ› zawziÄ™cie broniÅ‚ zdania, iż Wojska LÄ…dowe pozostajÄ… zdecydowanie najsilniejszÄ… i najważniejszÄ… siłą mocarstwa i w przypadku wojny one niewÄ…tpliwie przejmÄ… najwiÄ™ksze obowiÄ…zki. Z tego też powodu dążono do zapewnienia Naczelnemu Dowództwu Wojsk LÄ…dowych planowania wszystkich operacji wojennych. Spór rozwiÄ…zaÅ‚ siÄ™ po aferze Fristcha i Blomberga. Hitler przejÄ…Å‚ wtedy osobiÅ›cie dowodzenie Wehrmachtem. Sam zresztÄ… nie ukrywaÅ‚ iż woli współpracować z Halderem niż z Beckiem. Ożywione ruchy kadrowe napÄ™dzone przez wspomnianÄ… aferÄ™ nie ominęły także Mansteina. 4 lutego 1938 roku zostaÅ‚ on przeniesiony na ÅšlÄ…sk do Legnicy gdzie objÄ…Å‚ stanowisko dowódcy 18.Dywizji Piechoty. W chwili wybuchu drugiej wojny Å›wiatowej zajmowaÅ‚ stanowisko szefa sztabu Grupy Armii PoÅ‚udnie. Jej dowództwo po zakoÅ„czeniu ostatnich walk w Polsce pozostaÅ‚o w tym kraju jako sztab naczelnego dowódcy obszaru „Wschód”. Wielka godzina Mansteina wybiÅ‚a gdy sztab Rundstedta zostaÅ‚ przeksztaÅ‚cony w dowództwo Grupy Armii „A” i przeniesiony na front zachodni. Tam Manstein przeglÄ…dajÄ…c plany operacji doszedÅ‚ do wniosku, że powtórzenie planu Schlieffena z 1914 roku, czyli atak poprzez BelgiÄ™ nie gwarantuje zwyciÄ™stwa, gdyż nieprzyjaciel wÅ‚aÅ›nie takiego ruchu bÄ™dzie siÄ™ spodziewaÅ‚. OpracowaÅ‚ swojÄ… wÅ‚asnÄ… koncepcjÄ™. PolegaÅ‚a ona na pozorowaniu ataku na BelgiÄ™. Główne natarcie miaÅ‚o zaÅ› być wyprowadzone dalej na poÅ‚udnie siÅ‚ami jednostek pancernych przedzierajÄ…cych siÄ™ przez lasy Ardenów. Halder uznaÅ‚ ten plan za zbyt ryzykowny. Manstein jednak siÄ™ nie poddawaÅ‚ i dziÄ™ki znajomoÅ›ciom swojego przyjaciela von Tresckowa miaÅ‚ szansÄ™ przedstawić osobiÅ›cie swój plan ataku Hitlerowi. Ten byÅ‚ pod wielkim wrażeniem i zmusiÅ‚ OKH do wykonania planu. Kampania francuska zakoÅ„czyÅ‚a siÄ™ wielkim sukcesem. Manstein zostaÅ‚ uznany za wielkiego stratega. Jednak w samym sztabie OKH nie zyskaÅ‚ zbyt wielu sympatyków. Część oficerów uważaÅ‚a go za groźnego konkurenta. WedÅ‚ug niektórych sam Halder tak bardzo obawiaÅ‚ siÄ™ Mansteina iż próbowaÅ‚ wysÅ‚ać go na pustyniÄ™ jako dowódcÄ™ tworzÄ…cego siÄ™ Africa Corps.

OperacjÄ™ Barbarossa rozpoczynaÅ‚ jako dowódca LVI Zmotoryzowanego Korpusu Armijnego. 12 wrzeÅ›nia 1941 roku zastÄ…piÅ‚ Å›miertelnie rannego generaÅ‚a puÅ‚kownika von Schoberta na stanowisku dowódcy 11.Armii. „Jako dowódca armii, sprawujÄ…cej peÅ‚nÄ… wÅ‚adzÄ™ w pasie dziaÅ‚aÅ„ swoich jednostek Manstein zostaÅ‚ uwikÅ‚any w masowe mordy dokonywane przez grupy operacyjne, Einsatzgruppen SD, współpracujÄ…ce z dowództwami armii, które zaopatrywaÅ‚y je w sprzÄ™t. W przypadku 11. Armii byÅ‚a to grupa operacyjna „D”, która zgodnie z zeznaniami jej ówczesnego dowódcy, Otto Ohlendorfa, od czerwca 1941 roku do czerwca 1942 roku zamordowaÅ‚a prawie 90.000 ludzi. Do dzisiaj trwajÄ… spory o to, co Manstein o tym wiedziaÅ‚ lub czego siÄ™ domyÅ›laÅ‚. Niewykluczone, iż po prostu nie przyjmowaÅ‚ oficjalnie do wiadomoÅ›ci tego, o czym mu mówiono. Jego zwolennicy, zarówno w przeszÅ‚oÅ›ci, jak i współczeÅ›nie, zwracajÄ… natomiast uwagÄ™ na fakt, że w roku 1949, w czasie wytoczonego mu po wojnie procesu, sÄ…d zdoÅ‚aÅ‚ mu udowodnić „co najwyżej brak sÅ‚użbowego nadzoru”.Zdobycie Sewastopola i zakoÅ„czenie walk na Krymie potwierdziÅ‚y wielki talent strategiczny Mansteina. Od tego momentu cieszyÅ‚ siÄ™ najwyższym uznaniem w Kwaterze Głównej Hitlera. „Przed najpoważniejszym jednak zadaniem w wojskowej karierze stanÄ…Å‚ Manstein, gdy dowództwo jego 11.Armii, przeksztaÅ‚cone już w dowództwo Grupy Armii „Don”, po okrążeniu 6.Armii pod koniec listopada 1942 roku przesuniÄ™to w rejon Stalingradu. Wojska, którymi dowodziÅ‚ miaÅ‚y po dokonaniu uderzenia przywrócić stan wyjÅ›ciowy frontu. Manstein poczÄ…tkowo nad wyraz optymistycznie, w przeciwieÅ„stwie do innych dziaÅ‚ajÄ…cych na tym obszarze dowódców siÅ‚ lÄ…dowych i lotnictwa, oceniaÅ‚ perspektywy nowego przedsiÄ™wziÄ™cia. Nie zgadzaÅ‚ siÄ™ także z nowym szefem Sztabu Generalnego Wojsk LÄ…dowych Kurtem Zeitzlerem. ProponowaÅ‚, by 6.Armia trwaÅ‚a na pozycjach w Stalingradzie, dopóki bÄ™dzie można jej zapewnić wystarczajÄ…ce zaopatrzenie: ”To jest sprawa decydujÄ…ca.” W ten sposób siÄ™ asekurowaÅ‚. Później bardzo szybko przychyliÅ‚ siÄ™ do opinii innych generałów, ale Hitler kategorycznie nie zgodziÅ‚ siÄ™ już wówczas zmienić podjÄ™tej decyzji.”

W poÅ‚owie grudnia 1942 roku rozpoczęła siÄ™ oczekiwana ofensywa radziecka. Manstein musiaÅ‚ wybierać i albo narażać caÅ‚e lewe skrzydÅ‚o albo po prostu pozostawić 6.ArmiÄ™. W tej sytuacji domagaÅ‚ siÄ™ od Hitlera aby ten nadaÅ‚ mu dowództwo caÅ‚ego poÅ‚udniowego skrzydÅ‚a. PoczÄ…tkowo wydawaÅ‚o siÄ™ iż Fuhrer przychyli siÄ™ do tej proÅ›by jednak ostatecznie nie wydaÅ‚ zgody. Po ciężkiej porażce na poÅ‚udniowym odcinku frontu gÅ‚oÅ›no zaczÄ™to zastanawiać siÄ™ nad dalszym przebiegiem wojny. Manstein „uważaÅ‚ za możliwe zadanie przeciwnikowi dziÄ™ki zrÄ™cznym operacjom tak ciężkich ciosów, żeby Rzesza mogÅ‚a po politycznych negocjacjach zakoÅ„czyć wojnÄ™ remisem. UważaÅ‚, że jest to możliwe pod trzema warunkami: po pierwsze, należaÅ‚o zrezygnować z jakichkolwiek poczynaÅ„, które przeciwnicy mogliby uznać za oznakÄ™ sÅ‚aboÅ›ci wewnÄ™trznej paÅ„stwa; po drugie, liczÄ…c siÄ™ z dużym ryzykiem osÅ‚abienia wszystkich frontów, Niemcy powinni na jakiÅ› czas skierować caÅ‚y wysiÅ‚ek wojenny na sowiecki teatr dziaÅ‚aÅ„ wojennych; po trzecie, należaÅ‚o przekonać Hitlera, że musi przekazać kierowanie dziaÅ‚aniami wojennymi odpowiedzialnemu za wszystko szefowi Sztabu Generalnego Wojsk LÄ…dowych.” Sam fakt iż Manstein poruszyÅ‚ tak daleko idÄ…ce sprawy polityczne zaalarmowaÅ‚ Hitlera, a także jego najwierniejszych towarzyszy. Obawiali siÄ™ oni bowiem powstania odrÄ™bnego oÅ›rodka wÅ‚adzy.

Hitler wielokrotnie zastanawiaÅ‚ siÄ™ nad zdymisjonowaniem Mansteina. PowstrzymywaÅ‚y go jednak dokonania zdolnego feldmarszaÅ‚ka. Dowództwa pozbawiÅ‚ go dopiero 30 marca 1944 roku. Nie osÅ‚abiÅ‚o to jednak jego wiary w umiejÄ™tnoÅ›ci Mansteina. Sam Goebbels pisaÅ‚ rozczarowany: ”Fuhrer nie wystÄ™puje tak zdecydowanie przeciwko Mansteinowi, jak myÅ›laÅ‚em. Nie uważa go wprawdzie za wspaniaÅ‚ego dowódcÄ™, który potrafi porwać za sobÄ… wojsko, ale za wyjÄ…tkowo mÄ…drego taktyka, i zamierza nawet siÄ™gnąć po niego, kiedy znów przejdziemy do ofensywy.”DziaÅ‚ajÄ…ca wtedy prężnie opozycja wielokrotnie próbowaÅ‚a nawiÄ…zać z nim kontakt. Manstein kategorycznie odmawiaÅ‚ jakiejkolwiek współpracy. DaÅ‚ jednak do zrozumienia, że bÄ™dzie skÅ‚onny zaakceptować nowÄ… rzeczywistość, jeÅ›li inni zdoÅ‚ajÄ… przejąć i utrzymać wÅ‚adzÄ™. Gdy dowiedziaÅ‚ siÄ™ o planowanym zamachu na Hitlera postaraÅ‚ siÄ™ o mocne alibi. ByÅ‚o to bardzo dobre posuniÄ™cie gdyż po nieudanej próbie przewrotu SD byÅ‚a praktycznie przekonana o tym iż Manstein braÅ‚ udziaÅ‚ w spisku. Nie można byÅ‚o mu jednak nic udowodnić.

Po wojnie w roku 1949 Manstein zostaje postawiony przed sądem. Rozprawa toczyła się w Hamburgu. Proces wywołał liczne protesty. Ostatecznie skazano go na osiemnaście lat więzienia. Zwolniono go jednak już w 1953 roku. Jego rad jako eksperta w dziedzinie wojskowości wysłuchiwano na całym świecie. Rząd RFN również angażował Mansteina jako specjalistę w czasie dyskusji nad remilitaryzacją i wejściem Niemiec do NATO. Zmarł 10 czerwca 1973 roku. Pochowano go z honorami wojskowymi 15 czerwca w Dofmark koło Soltau.



Dodane przez LukLog dnia luty 11 2007 23:43:01
12078 Czyta?

Copyright © 2007 LukLog