| Losowy cytat |
Tych kilku godzin życia, jakie mi pozostały na stanowisku niemieckiego kanclerza Rzeszy, nie przeznaczę na złożenie podpisu pod aktem kapitulacji - Goebbels
[Wiecej cytatów] |
 |
| Użytkowników Online |
 Gości Online: 1
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 776
Najnowszy Użytkownik: john9
|
|
| Logowanie |
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
| Newsletter |
| Dla Użytkowników |
|
| Statystyki |
|
|
|
| Ciekawe miejsca |
|
|
|
Lis Pustyni - działania w Afryce Północnej 1941 rok
 | Po serii włoskich porażek Hitler zdecydował się wysłać do Afryki Północnej niemieckie siły ekspedycyjne. Decyzja została podjęta już 9 stycznia 1941 roku. Od tego momentu rozpoczęte zostały przygotowania do wysłania pancernej jednostki celem wsparcia włoskiego partnera osi. 6 lutego tego samego roku po spotkaniu w Berlinie dowódcą wojsk niemieckich mianowany został generał Erwin Rommel.
Sam Rommel wylądował na lotnisku w Trypolisie 12 lutego zaś jego pierwsze oddziały 14 lutego. Kolejne transporty z wojskami docierały przez kilka następnych dni. Otrzymały one nazwę „Niemiecki Korpus Afryka” (Deutsches Africa Korps, DAK). Pod koniec marca zostaje on wzmocniony siłami włoskich wojsk w których skład wchodziły: 132. Dywizja Pancerna oraz 27. Dywizja Piechoty. Janusz Piekałkiewicz jako pierwszy kontakt bojowy nowych jednostek podaje dzień 21 lutego pomiędzy drużyną Dragoon Guards a żołnierzami 3 batalionu rozpoznawczego.
19 marca Rommel otrzymuje ścisłe wskazówki z Naczelnego Dowództwa zgodnie z którymi w żadnym wypadku miał nie rozpoczynać działań bojowych przed końcem maja. Brytyjczycy, którzy dzięki rozszyfrowaniu kodów niemieckich mieli wgląd w owe rozkazy, nie spodziewali się więc jakichkolwiek działań ze strony niemieckiej. Rommel jednak nie miał zamiaru stosować się do zaleceń swoich zwierzchników. Do ataku rusza on już w połowie marca i 24 marca zdobył El-Agheila. Po uzupełnieniu zapasów paliwa i wody natychmiast skierował się na Mersa El-Brega. Po zajęciu oazy, niemieckie oddziały kierują się na Agedabii. Wstępne uderzenia rozpoznawcze wykazują lukę, która powstała w pozycjach obronnych po wycofaniu oddziałów brytyjskich do Grecji. Niespodziewanie uderzenie Rommla zmienia się w „rodzaj niemiecko-włoskiej kontrofensywy”. Po przełamaniu jednostek armii Wavella niemieckie oddziały zostają podzielone. Ich lewe skrzydło miało skierować się ku Bengazi wzdłuż wybrzeża, prawe przeciąć Cyrenajkę, wyminąć Ben Ganię i Ben Tengedir, dotrzeć do morza pod Derną czym odcięło by nieprzyjacielowi drogę odwrotu. Ofensywa niemiecka rusza 2 kwietnia. Już dwa dni później Bengazi pada. Dowódca brytyjskiej 3. Brygady Pancernej próbował ratować sytuację kontratakiem przeprowadzonym przez swoje czołgi jednak nic tym nie zyskał. Brytyjczycy stracili 6 wozów zaś reszta w popłochu zaczęła się wycofywać. Wstępne zamieszanie z czasem przerodziło się w panikę.
Pod Msus utknęła 2 brytyjska dywizja pancerna. Okazało się że nie ma czym napełnić prawie pustych zbiorników wozów gdyż wcześniej załoga Msus ze strachu przed nadciągającymi Niemcami wysadziła w powietrze skład paliwa. Czołgi i inne wozy musiały zostać porzucone. W ten sposób zasiliły niemiecki park maszynowy.
Rankiem 6 kwietnia oddziały Rommla docierają do oazy El Mechili. Załoga wezwana do poddania się odrzuciła propozycję i próbowała wyrwać się z okrążenia. Próba ta kończy się całkowitą klęską. Niemcy biorą do niewoli prawie 2000 żołnierzy w tym 2 generałów. Jednak nie jeńcy byli najcenniejszym łupem, lecz znajdujące się tu składy zaopatrzenia. Niemcy i Włosi przejęli prawie 50000 litrów paliwa i 10000 litrów wody. W tym samym dniu w ręce żołnierzy Rommla dostały się także Derna i Tmimi, które zostało oddane bez walki.
10 kwietnia 1941 roku pierwsze oddziały DAK znalazły się pod Tobrukiem. Było to bardzo ważne z punktu widzenia strategicznego miasto. W latach trzydziestych nastąpiła jego szybka rozbudowa. Był to port oraz twierdza z własnym lotniskiem. Rommel zaryzykował i rozkazał zająć miasto z marszu jednak atak zakończył się fiaskiem. W kierunku oblężonego miasta podążały już kolejne oddziały rozładowywanej w Trypolisie 15. Dywizji Pancernej oraz oddanej do jego dyspozycji włoskiej 102. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej. Wszystkie kolejne próby zdobycia miasta kończą się większymi lub mniejszymi porażkami. Rommel narzeka na włoskich sojuszników którzy jego zdaniem nie angażują się w walki. Prawda jest jednak trochę inna. Wiele włoskich oddziałów ponosi ciężkie straty w walkach o Tobruk. Przykładowo włoska dywizja pancerna „Ariete” w czasie dwóch dni walk traci 90 wozów bojowych. Ostatecznie Rommel rezygnuje z prób zdobycia portu. Postanawia rozdzielić swoje jednostki. Część z nich pozostała pod Tobrukiem z zadaniem prowadzenia działań oblężniczych. Jednostki zmotoryzowane zostały wysłane na wschód nad granicę egipską gdzie miały utworzyć linię obrony przed spodziewanym atakiem brytyjskim. Na linię składać się miały punkty oporu w Sollum, Bardii, Sidi Sulejman i Fort Capuzzo. Budowa linii była konieczna. Zgodnie z meldunkami niemieckiego lotnictwa Brytyjczycy szykowali się do odblokowania Tobruku. 12 maja 1941 roku jednostki generała Wavella otrzymały potężne posiłki. W ich skład weszły m.in. 238 czołgi i 43 myśliwce. 14 maja nasłuch niemiecki odebrał przesłane do wszystkich jednostek hasło „Fritz”. Oficerowie Rommla nie byli pewni cóż może ono oznaczać jednak domyślali się iż jest to znak do ataku. Dzień później okazało się iż mieli oni rację. 15 maja oddziały brytyjskie podjęły próbę przełamania niemieckiej linii pod Sollum. Uderzenie przeprowadzone przez 22. Brygadę Gwardii wspieraną przez 7. Grupę Pancerną wprowadziło sporo zamieszania wśród Niemców. Ostatecznie zmuszone one zostały do opuszczenia przełęczy Halfaya, Sollum i Fort Capuzzo. Po początkowych porażkach Rommel szybko się jednak otrząsnął i przystąpił do kontruderzenia. Do 26 maja udało mu się odbić cały utracony teren.
Do kolejnych walk doszło 14 czerwca. I tym razem Niemcy nie dali się zaskoczyć. Nasłuch radiowy złożył Rommlowi meldunek, że Brytyjczycy rozesłali do swoich oddziałów hasło „Peter”. Niemieckie dowództwo domyślało się iż jest to sygnał do ataku. Trzon wojsk brytyjskich sił stanowiły 4. Dywizja Piechoty wspierana przez 4. Brygadę Pancerną. Oprócz nich w natarciu brały udział oddziały 22. Brygady Gwardii oraz 7. Dywizji Pancernej. Ogółem do walk skierowanych zostało około 300 wozów. Początkowe sukcesy Brytyjczyków przeradzają się ostatecznie w wielką masakrę ich czołgów. Większość z nich stanowiły fabrycznie nowe maszyny. Znaczna ich część została zniszczona przez doskonałe niemieckie działa przeciwlotnicze kalibru 88-mm. Pociski bez problemu przechodziły przez pancerze czołgów. Angielscy korespondenci wojenni relacjonujący natarcie określali użycie tej broni w walkach sił lądowych jako nie fair! Wynik bitwy pod Sollum był porażający. Siły angielskie utraciły 123 czołgi! Dzień później do ataku ruszyły niemieckie wozy i ofensywa angielska mająca zakończyć się sukcesem przerodziła się w całkowitą klęskę. Ostatecznie po walkach z niemieckim korpusem pancernym Brytyjczykom pozostały jedynie 24 czołgi. Wiele z pozostałych zostało zniszczonych zaś część z nich wpadła w ręce niemieckie.
Po ataku Trzeciej Rzeszy na ZSRR 22 czerwca 1941 roku na afrykańskim teatrze działań wojennych nastąpiła 4-miesięczna przerwa w działaniach wojennych. Obie strony wykorzystały ten czas na wzmocnienie swoich sił. Dotyczyło to szczególnie strony brytyjskiej. Chcieli oni za wszelką cenę odblokować Tobruk. Posiadali dosyć silne wojska jednak ich morale było bardzo niskie. Żołnierze brytyjscy coraz częściej wspominali o geniuszu Rommla. Z czasem przerodziło się to w swojego rodzaju mit. Samo słowo Rommel siało postrach wśród żołnierzy. Nowy dowódca sił angielskich którym po ostatniej bitwie pod Sollum został Auchinleck postanowił się z owym mitem rozprawić. W tym celu na koniec roku 1941 przygotował kolejną ofensywę.
Operacja otrzymała kryptonim „Crusader” (Krzyżowiec). Rozpoczęła się 18 listopada. Głównym jej celem było odblokowanie Tobruku, który to został powierzony sformowanej 8. Armii dowodzonej przez generała Alana Cunnighama. Początkowo Brytyjczykom sprzyjała pogoda. Dzięki rzadko spotykanym opadom deszczu udaje się im maskować swoje ruchy. W tym samym czasie oblężone wojska brytyjskie w Tobruku podejmują kolejne próby przerwania pierścienia. Idące w kierunku miasta oddziały brytyjskie zostają zaatakowane ze skrzydeł i ponoszą ciężkie straty. Dodatkowe zamieszanie wywołuje niemieckie kontruderzenie w kierunku wschodnim. W obliczu takiego obrotu sytuacji generał Cunningham chce wydać swoim oddziałom rozkaz odwrotu. Zapobiega temu jednak jego przełożony generał Auichnleck polecając gen. mjr. Neilowi Ritchie zastąpić Cunninghama. Przełomowym momentem bitwy był 26 listopada. Wtedy to właśnie oblężone w Tobruku oddziały podjęły kolejną, tym razem udaną próbę przerwania pierścienia. Niemcy starali się za wszelką cenę zlikwidować korytarz jednak ostatecznie 30 listopada zostali odrzuceni. Wojska Rommla borykały się z coraz większymi problemami związanymi z zaopatrzeniem. Brakowało paliwa, amunicji i wody. Ataki na konwoje morskie idące z zaopatrzeniem dla Rommla zachwiały zapasami jego armii. Nic też dziwnego, że 3 grudnia niemieckie siły pancerne w Afryce Północnej dysponowały zaledwie 34 sprawnymi wozami.
Ostatecznie Niemcy wycofali się na taktycznie dogodne pozycje nad Wielką Syrtą, na zachód od EL Agheila, skąd wiosną 1941 roku rozpoczynały swoją pierwszą ofensywę.
Bibliografia:
Wielka historia świata t.11 - pod redakcją Mariana Zgórniaka
Walki w Afryce - Zbigniew Lalak
Kalendarium II wojny światowej – Janusz Piekałkiewicz
Zobacz także:
Biografia Lisa Pustyni
Mit Rommla obalony - walki w Afryce I-XI 1942
Ostateczna porażka - walki w Afryce XII 1942 - V 1943
Dodane przez LukLog dnia listopada 07 2007 09:26:36
16211 Czytań |
 |
|
Oceny
| |
|
