Rudolf Lehmann urodził się 11 grudnia 1890 roku w Poznaniu. Ojciec jego był prawnikiem. Rudolf Lehmann swą młodość spędził we Wrocławiu i Hanau. Studiował prawo na uniwersytetach w Monachium, Fryburgu, Lipsku i Marburgu. Po ukończeniu studiów złożył w roku 1912 pierwszy egzamin państwowy. W późniejszym okresie odbył praktykę referendarza w sądownictwie Hesji. Po wybuchu pierwszej wojny światowej zgłasza się jako ochotnik do wojska i idzie na front. Zakończył ją jako odznaczony Krzyżem Żelaznym oficer frontowy. Po zakończeniu pierwszego konfliktu światowego Lehmann kontynuuje swoją karierę prawniczą. W roku 1919 uzyskuje doktorat na uniwersytecie w Marburgu i w roku 1920 zdaje wielki egzamin państwowy. W okresie powojennym piastuje różne stanowiska m.in. w heskim sądownictwie, w roku 1921 pracował w Ministerstwie Poczty Rzeszy, w latach 1922-1925 był radcą sądu krajowego w II Sądzie Krajowym w Berlinie i w 1933 roku został jako radca ministerialny przyjęty przez narodowosocjalistyczne państwo. Nie został jednak członkiem NSDAP. W latach 1933 - 1936 pracował w tzw. Małej Komisji do spraw Prawa Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości Rzeszy. Przygotowywała ona projekt kodeksu postępowania karnego. W latach 1936-1938 pracował w oddziale ustawodawstwa karnego jako referent do spraw prawa karnego. W październiku roku 1937 Lehmann zostaje przeniesiony do Trybunału Wojennego Rzeszy. Bardzo dobrze nadawał się na tę funkcję. Był bardzo zdolnym i energicznym zwolennikiem sądownictwa wojskowego. Zapewne faktem, który zdecydował o przesunięcie go na to stanowisko był udział w sądzie specjalnym nad naczelnym dowódcą Wojsk Lądowych, generałem pułkownikiem baronem von Fritschem. Lehmann w procesie zasiadał jako ławnik i w lutym 1938 roku sporządził tekst wyroku. W lipcu 1938 roku obejmuje urząd szefa Oddziału Prawa Wehrmachtu w OKW. W tym samym okresie nadal pozostawał współpracownikiem pisma - Zeitschrift fur Wehrrecht i współwydawcą ludackiego pisma - Reich, Volksordung, Lebensraum. Wspomniany wyżej Oddział Prawa Wehrmachtu był to urząd, w którym zasiadali oficerowie i urzędnicy pracujący w pięciu referatach. Czuwali oni nad zasadniczymi prawnymi kwestiami armii. Do zadań szefa tego urzędu, czyli od roku 1938 Lehmanna należało m.in. koordynowanie orzecznictwa wszystkich części Wehrmachtuoraz kompetentne opracowanie kwestii prawnych.

Poza tym pełnił funkcję radcy prawnego szefa OKW i zajmował się pisaniem przedkładanych Hitlerowi specjalnych ekspertyz dotyczących wyroków śmierci wydanych na oficerów oraz wyroków Sądów Wojskowych. Przy współudziale Lehmanna opracowano w 1938 roku zaostrzenia przepisów kodeksu wojennego nadzwyczajnego prawa karnego oraz kodeksu postępowania prawa karnego. Wspomnieć należy również o tym, iż to właśnie w gestii tego resortu znalazło się także przygotowanie planów dotyczących jurysdykcji sądów doraźnych wobec partyzantów w kampanii polskiej. Lehmann wyznawał zasadę, iż prawo i ustawy są najszlachetniejszą formą rozkazu Fuhrera. Lehmann jako dyrektor ministerialny i kierownik Oddziału Prawa Sił Zbrojnych w OKW uczestniczył w ograniczaniu działań wojskowego wymiaru sprawiedliwości podczas eksterminacyjnej wojny przeciwko ZSRR. Chodziło, bowiem oto, aby inaczej niż na Zachodzie sądownictwo wojskowe zajmowało się tylko i wyłącznie sprawami sądowymi wewnątrz jednostek wojskowych. Ostatecznie zgodnie z wytyczną z dnia 5 marca 1941 roku Lehmann ograniczył właściwość sądów wojennych do czynów karalnych obywateli radzieckich przeciwko Wehrmachtowi, jeśli zostaną - wyraźnie udowodnione. Wszystkie inne przypadki miały być przekazywane SS. Ostatecznie w końcu kwietnia 1941 roku Lehmann przedłożył projekt dekretu o jurysdykcji na obszarze Barbarossa. Zakładał on nieograniczoną interwencję wojska w wypadku ataków radzieckiej ludności. Ponadto Lehmann chciał ponadto znieść przymus ścigania przestępstw Wehrmachtu popełnianych wobec ludności cywilnej. Według nowego projektu miano je ścigać tylko w przypadku, gdy wymagało tego utrzymanie dyscypliny. Poza tym opowiedział się za całkowitym wyłączeniem wojskowej jurysdykcji w stosunku do miejscowej ludności i zdecydowanie przyczynił się do brutalizacji oraz wzmożonej ideologizacji prowadzonej przez Wehrmacht wojny. Na przełomie 1942 i 1943 roku podjęte zostały kroki w celu zespolenia różnych kompleksów wojskowego i cywilnego wymiaru sprawiedliwości.

11 marca 1943 wydano dekret którego jednym z sygnatariuszy był Lehmann a który mówił że - wyrok śmierci można wykonać przez rozstrzelanie. Wykonanie wyroku przejmie oddział policji lub Wehrmachtu. 13 października 1944 roku odbyła się specjalna narada w Ministerstwie Sprawiedliwości Rzeszy. Uczestniczyli w niej także przedstawiciele OKW i RSHA. Uzgodniono na niej, iż więźniowie polityczni przekazywani będą cywilnemu wymiarowi sprawiedliwości. W ten sposób czołowi sędziowie Wehrmachtu stali się odpowiedzialni za to, że począwszy od 1942 roku kompetencje Wehrmachtu dotyczące czynów karalnych natury politycznej przekazano Trybunałowi Ludowemu i sądom specjalnym. 24 stycznia 1944 roku wydany został rozkaz dotyczący utworzenia specjalnej służby w wojsku. W ten sposób dokonano kolejnego kroku mającego na celu stworzenie państwa wodzowskiego. Lehmann był najwyższym rangą wojskowym prawnikiem. Wojnę zakończył w stopni generała broni. W 1947 roku został aresztowany w obozie jeńców wojennych w Hersbruck pod Norymbergą. Był sądzonym w tzw. procesie OKW. Został skazany na siedem lat. W procesie bronił się tworząc swego rodzaju mity, próbując w ten sposób udowodnić, iż starał się łagodzić skutki zbrodniczych rozkazów. W roku 1950 został ułaskawiony. Po wojnie nie został już jednak powołany na żadne stanowisko urzędnicze. Pracował jedynie jako kierownik Zrzeszenia Gospodarczego Bergbau e.V. Wraz ze swoimi kolegami podejmował próby wypracowania nowego wizerunku narodowosocjalistycznego wojskowego wymiaru sprawiedliwości. Zmarł 26 lipca 1955 roku w Bonn. W ceremonii pogrzebowej wzięło udział wielu byłych znanych sędziów wojskowych. W tym miejscu wypadałoby podać parę danych statystycznych sądów wojennych w okresie wojny. Wszelkie dane podaję za książką - Elity Trzeciej Rzeszy Gerda Ueberschara. Otóż w latach 1933 - 1945 wydały one 35.000 wyroków z powodu dezercji, w tym 22.750 wyroków śmierci. 65% z nich czyli około 15.000 zostało wykonanych. Sądy wojenne znacznie przekroczyły bilans wyroków śmierci osławionych Trybunałów Ludowych. Żaden z 3.000 sędziów Wehrmachtu nie został po wojnie w RFN pociągnięty do odpowiedzialności. 15 maja 1997 roku Bundestag uchwalił ustawę przyznającą dezerterom z Wehrmachtu jednorazową gratyfikację w wysokości 7.000 marek. Później anulowano oskarżające wyroki byłych dezerterów o destrukcję Wehrmachtu.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:50:09
8 Komentarzy � 9418 Czytań