Wilhelm Ritter von Leeb urodził się 5 września 1876 roku w Landsbergu. Swoją karierę wojskową rozpoczął po uzyskaniu świadectwa dojrzałości. Wtedy to wstępuje jako podchorąży do królewskiej armii bawarskiej. Miało to miejsce w lipcu 1895 roku. W roku 1897 awansuje na podporucznika, a następnie uczęszcza do szkoły artylerii i inżynierii. W roku 1900 w Chinach wybucha tzw. powstanie bokserów. Młody oficer zgłasza się do Niemieckiego Korpusu Wschodnioazjatyckiego, w którym przechodzi chrzest bojowy. Po powrocie i ukończeniu bawarskiej Akademii Wojennej, w latach 1907-1911 służył w Monachium i w Berlinie jako oficer Sztabu Generalnego. W roku 1912 zostaje dowódcą baterii w 10.Bawarskim pułku artylerii polowej. W okresie pierwszej wojny Leeb walczył w szeregach 11. Bawarskiej Dywizji Piechoty, która brała udział w walkach w Serbii, Galicji, Rumunii, jak również pod Verdun. Jako oficer do spraw operacyjnych wspomnianej dywizji za wybitne osiągnięcia zostaje w 1916 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim Orderu Wojskowego Maxa-Josepha. W późniejszym okresie już do zakończenia wojny służył na froncie zachodnim w Sztabie Generalnym Grupy Armii Kronprinz Rupprecht von Bayern. Po przegranej wojnie Leeb zostaje w wojsku kontynuując błyskawiczną karierę. W roku 1929 otrzymuje awans na generale porucznika, zaś od stycznie 1930 roku zostaje dowódcą VII Okręgu Wojskowego w Monachium. Leeb był człowiekiem szanowanym w kręgach oficerskich. Nie zazdroszczono mu awansów, gdyż uważano go za specjalistę wojny defensywnej. Leeb jako praktykujący katolik nie dał się zwieść nazistowskiej propagandzie. Nie popierał wrogich w stosunku do kościoła narodowym socjalistom. Na takie poglądy nie pozostał obojętny Hitler, który już od dojścia do władzę zlecił gestapo obserwowanie Leeba.Leeb za bardzo się tym nie przejął i pozostał wierny swym poglądom. Po aferze Blomberga-Fritscha Hitler nakazał Brauchitschowi przeniesienie w stan spoczynku wszystkich starszych wiekiem oficerów, których lojalność, co do reżimu nazistowskiego budziła jakieś uwagi. Chciał w ten sposób zrobić miejsce dla młodszych i bardziej posłusznych oficerów. Z tego właśnie powodu 28 lutego 1928 roku von Leeb zostaje również zwolniony. Jednak już w lipcu tego samego roku w związku z tzw. kryzysem rohmeckim, zostaje ponownie powołany do armii. Gdy owy kryzys został zażegnany, Leeb zostaje ponownie zwolniony. Jednak przerwa w służbie była niewiele dłuższa od poprzedniej.

Tym razem kryzys lata roku 1939 i bliskość rozpoczęcia wojny z Polską wpłynęły na decyzje o ponownym wcieleniu go do armii. Tym razem obejmuje dowództwo Grupy Armii C, która w owym czasie stacjonowała na granicy z Francją. Po błyskotliwej wygranej w Polsce Hitler zwraca się na Zachód. Oficjalnie proponuje mocarstwom zachodnim pokój, jednak w tym samym czasie rozkazuje przygotowanie planu ataku na Zachód. Leeb był w szoku. W swoim dzienniku zanotował: Wszystkie zarządzenia wskazują, że naprawdę ma dokonać się ten obłędny atak naruszając neutralność Holandii, Belgii i Luksemburga. W tej sprawie wysyła on memoriał do Szefa Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych Brauchitscha. Leeb pisał, iż względy militarne, gospodarcze i polityczne przemawiają za tym, aby Niemcy prowadziły politykę pokoju a nie wojny. Pismo poruszało uboczne kwestie moralne jak na przykład atak na Belgię, której neutralność rząd Rzeszy uroczyście przyrzekł uszanować zaledwie kilka tygodni wcześniej. Być może na tak antywojenne nastawienie miała wpływ śmierć pod Lwowem jego syna Alfreda. Faktem jest, że próbował podjąć wszelkie możliwe działania. Nic to jednak nie dawało i mimo poparcia generałów pułkowników Bocka i Rundstedta Naczelne Dowództwo pozostawało nie ugięte. Postanowił zainicjować spotkanie z Bockiem i Rundtesdtem tak, aby wszyscy trzej dowódcy armii stacjonujących na zachodzie jednym wspólnym głosem zaapelowali do Brauchitscha. W razie nie przeforsowania argumentów wszyscy mieli podać się do dymisji. Jednak ani Rundstedt ani Bock nie chcieli słyszeć o takim rozwiązaniu. Rozczarowany Leeb bardzo poważnie rozważał odejście z armii. Do pozostania przekonał go szef jego sztabu generał Sodenstern.

Leeb nie wiedział nic o istniejącej opozycji wobec Hitlera i z braku wyboru postanowił zacząć wypełniać zadania dowódcy Grupy Armii. Grupa Armii Leeba po rozpoczęciu działań przeciwko Francji była zaangażowana tylko w ograniczonym stopniu. Jej zadaniem było wiązanie sił francuskich na Linii Maginota. Z zadania tego Leeb wywiązał się znakomicie biorąc do niewoli 200.000 jeńców z francuskiej 2 Grupy Armii. Po błyskotliwym zwycięstwie nad Francją Leeb jak i 11 innych generałów zostaje awansowanych do stopni feldmarszałków. Następne zadanie, jakie otrzymał Leeb było o wiele trudniejsze. Powierzono mu bowiem dowództwo Grupy Armii Północ, która podczas ataku na ZSRR miała zdobyć Leningrad. Teren walk był niezmiernie trudny, w większości bagnisty, zalesiony i poprzecinany licznymi rzekami i jeziorami. Sytuację pogarszał brak bitych dróg, co dodatkowo opóźniało prędkość przemieszczania się wojsk. Mimo tych wszystkich przeciwność początek kampanii na wschodzie to wielkie pasmo sukcesów. Kłopoty rozpoczęły się po dojściu do wrót Leningradu. Jego zdobycie przedłużało się. Działo się tak m.in. dlatego iż Finowie sprzeciwiali się rozszerzeniu własnej ofensywy aż do Leningradu. Z tego oto powodu Hitler wydaje dyrektywę numer 35 w której jako główny cel operacji wyznacza Moskwę. Wskutek takowej decyzji Grupa Armii Północ miała przekazać liczne swe jednostki ( w tym korpus pancerny Hoepnera) na rzecz Grupy Armii Środek. Leeb dowiedział się o wspomnianej dyrektywie za pośrednictwem oficerów sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych i natychmiast postanowił przypuścić frontalny atak na Leningrad, zanim odejdą związki pancerne Hoepnera. Dzięki temu Leeb zdobył kilka ważnych wzgórz w odległości 12 kilometrów od Leningradu. Z biegiem czasu sytuacja zaczęła się pogarszać. Ostatecznie Leeb wydaje rozkaz odwrotu. Grupa Armii Północ została zdziesiątkowana wskutek mrozu i ciągłych ataków radzieckich. Leeb nie mógł dłużej współodpowiadać za taki sposób prowadzenia wojny. Kampania na wschodzie wycieńczyła go nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. 15 stycznia 1942 roku Halder zanotował w swoim Dzienniku Wojennym, że Leeb zwrócił się z prośbą o zwolnienie. Dzień później Hitler zwolnił go ze stanowiska.Od tego momentu feldmarszałek odsuwa się od życia politycznego. Do końca wojny żyje w odosobnieniu w Bawarii. 2 maja 1945 roku Leeb zostaje aresztowany przez Amerykanów. W roku 1948 za zbrodnie wojenne zostaje skazany na 3 lata wiezienia. Ostatnie lata życia spędził Hohenschwangau. Zmarł 29 kwietnia 1956 roku w wieku osiemdziesięciu lat.

Dodane przez LukLog dnia maja 01 2006 17:48:54
0 Komentarzy � 8684 Czytań