Już przed tym jak Hitler proklamował zakończenie rewolucji narodowosocjalistycznej formował się system władzy hitlerowskiej. Hitler swą pozycję ukształtował na podstawie zasady wodzostwa. Gdy 2 VIII 1934 roku umierał Hindenburg Hitler na podstawie (prawdopodobnie sfałszowanego) jego testamentu obejmuje urząd prezydenta jako wódz (Fuhrer) i kanclerz Rzeszy. Samo słowo wódz było bardzo eksponowane, nawet jego najbliżsi towarzysze zwracali się do niego mein Fuhrer. Odtąd to na Hitlera składano przysięgi, pozdrowienie (heil Hitler) przeszło nawet do korespondencji! Jego władza nie była niczym ograniczona. Stal on, bowiem ponad państwem, a jego wola stanowiła najwyższe prawo. Od momentu przejęcia władzy przez hitlerowców rozpoczął się proces oczyszczania władzy. Na początku zachowywano jeszcze pozory praworządności i Rząd Rzeszy zbierał się bardzo często. Jednak wraz z upływem czasu zebrania były coraz rzadsze. 5 IV 1933 roku Hitler wprowadza do rządu Goebbelsa, który zostaje mianowany ministrem propagandy. Wymiana kadr nabierała tempa kolejno odchodzili Papen (zrezygnował z wicekanclerstwa), Neurath (zastąpiony Ribbentropem), Schacht (następca Walter Funk). W kraju pozostawiono podział administracyjny, chociaż tak naprawdę nie miało to znaczenia gdyż o wiele ważniejszy był podział na okręgi partyjne (Gauen). Lokalni przywódcy partii byli z reguły namiestnikami kierując władzami prowincjonalnymi. W tak uprzywilejowanej pozycji stawiała partię "Ustawa o zabezpieczeniu jedności partii i państwa". Owa ustawa głosiła, iż partia jest "piastunem germańskiej idei państwa i jest nierozerwalnie złączona z państwem". Liczebność partia bardzo szybko się zwiększała. Wstępował do niej każdy, kto chciał zrobić karierę. Starzy członkowie partii zaczęli ginąc w masie nowych przybyszów. Wprowadzono, zatem zakaz przyjmowania nowych, stopniowo rozluźniany, zaś całkowicie zniesiony w 1939 roku, a dopuszczanie zaczęto selektywnie, zależnie od zajmowanego stanowiska. Członkowie NSDAP stanowili: 7% ogółu zatrudnionych, ale wśród urzędników 20%, nauczycieli 30%, pracowników umysłowych 12%, samodzielnych wytwórców 15%, robotników 5%, chłopów 4%. Na mocy zarządzenia o "odnowieniu stanu urzędniczego" z dnia 7 IV 1933 roku usunięto wszelkich ludzi nieodpowiednich a więc Żydów, komunistów i socjalistów. Dodatkowo sytuację pogarszał konflikt pomiędzy dowódcą organizacji SA E. Rohmem a samym Hitlerem. Odpowiedzią Hitlera była noc z 29 na 30 czerwca 1934 roku. To właśnie wtedy wódz przy pomocy wojska i swojej osobistej gwardii rozprawił się w bawarskiej miejscowości Wiessee z przywódcami SA z Rohmem na czele. Kierownictwo SA oskarżono o homoseksualizm i o przygotowanie spisku, (co było oczywiście kłamstwem). Zamordowano ponadto wieleset osób, a Hitler przy okazji załatwiał stare porachunki z Kahrem, Strasserem i generałem Schleicherem.

Od tego momentu SA pozostawała na drugim planie. Jej miejsce zajęła SS. Gęsta sieć organizacji hitlerowskich oplotła całe społeczeństwo. Należenie do nich stawało się przymusowe lub przynajmniej bardzo wskazane. Młodzież od 10 do 18 roku życia od 1 XII 1936 roku musiała należeć do organizacji Młodzież Hitlera (Hitlerjugend). Dziewczęta zaś do Związku Niemieckich Dziewcząt. Na czele tych organizacji stanął Baldur von Schirach jako wódz młodzieży Rzeszy. Osobne organizacje posiadali studenci, urzędnicy, pracownicy naukowi, prawnicy, lekarze itp. Na niższych szczeblach rządzili w nich Kierownicy (Leiter) zaś na najwyższych wodzowie. W miastach nawet każdy większy budynek mieszkalny miał swojego Blockleitera. W działaniach owych nie chodziło tylko o jak najgłębsza narodowosocjalistyczna indoktrynację społeczeństwa, o wiele ważniejszy był jak najściślejszy nadzór nad nim. W osiągnięciu tego celu pomocny był szeroko pojęty aparat policyjny. Juz 22 IV 1933 Goering utworzył w Prusach Tajna Policję Państwową (Geheime Staatspolizei, Gestapo). Jednak stanowisko szefa tej organizacji przejął Himmler.Po nocy długich noży SS jako samodzielny organ NSDAP wzięło w swe ręce obozy koncentracyjne. Zostały obsadzone oddzialami Totenkopfverbande. Stosunkowo dużo czasu zajmowało objęcie siecią wpływów aparatu sądowniczego. Jednak brak prawomocnych wyroków nie był żadnym problemem dla policji, która często działała przez bezpośrednią akcję. Wszystkich zatrzymanych kierowano do obozów koncentracyjnych. W początkowym okresie były one budowane dość chaotycznie. Jednak po przejęciu pieczy nad nimi przez SS postanowiono budować mniej obozów za to miały być one większe. Wraz z biegiem czasu władza coraz bardziej starała się kontrolować społeczeństwo.10 maja 1933 roku na ulicach Berlina zapłonęły setki stosów książek autorstwa ludzi, którzy w owym okresie byli uznawani za najwybitniejszych pisarzy niemieckich. Tak rozpoczynała się polityka narodowosocjalistyczna w dziedzinie kultury. Do jesieni 1933 roku Goebbels podporządkował sobie całą prasę, radio, film i teatr. Tylko ten, kto był dobrze widziany przez reżim, mógł należeć do jednej z 6 izb (literatury, prasy, radia, teatru, muzyki i sztuk plastycznych). Wszystko podporządkowano celom partii.

Głównym założeniem było założenie że kultura niemiecka nie może istnieć obok innych kultur, lecz musi być nad nimi. W literaturze zniknęły dzieła największych współczesnych pisarzy niemieckich jak bracia Mann. Z dziejów literatury zniknął H.Heine, bo był Żydem. W malarstwie niemal cały ekspresjonizm zaliczony został do przejawów sztuki zdegenerowanej. W architekturze reżimowi służyły podnoszące jego chwale kolosalne budynki. W wyniku ciągłej nagonki i prześladowań, około 250 co wybitniejszych twórców wyjeżdża z kraju szukając schronienia na emigracji. Jednym słowem w sztuce zapanowała miernota. Tworzono mdłe powieści, które szukały w przeszłości prekursorów narodowego socjalizmu lub głosiły chwałę mitycznych bojowników spod znaku swastyki. Nie lepiej było z filmem, poza pozycjami rozrywkowymi produkowano takie obrazy jak antysemicki "Żyd" czy antypolski "Wrogowie". W kwestii nauki nie było lepiej. Hitler rolę nauki zniżył do służebnej pozycji względem partii. Musiało się to odbić na jej poziomie. Dodatkowym minusem tego było to, że uniwersytety oczyszczono z Żydów i innych podejrzanych uczonych.. W ten oto sposób zmieniono ponad 45% kadry. Oprócz tego potępiono teorie naukowe także za to, że wypływały z ducha żydowskiego, jak teoria Einsteina. Dużą wagę przykładano również, jeśli chodzi o szkolnictwo niższe. Chodziło przecież o naukę młodych, którzy w późniejszym czasie mieli prowadzić państwo. Również sport nie pozostał obojętny wobec wydarzeń politycznych. Nie szczędzono na niego nakładów, chodziło, bowiem o to, aby wychować pokolenie rozwiniętych fizycznie młodych ludzi. Pokazem potęgi Niemiec na tym polu stała się Olimpiada w Berlinie w 1936 roku. Do najważniejszych dziedzin należała polityka społeczna łącząca się ściśle z polityką gospodarczą Trzeciej Rzeszy. Utworzono Niemiecki Front Pracy pod wodza Roberta Leya.Warunki zatrudnienia normowane były przez instytucje państwowe, które wyznaczały powierników pracy, w zakładach panowała zasada ścisłej dyscypliny, której pilnował przedsiębiorca jako wódz (Betriebsfuhrer). Znacznie ograniczono prawa robotników ustawą o "porządku pracy narodowej". Ograniczała ona możliwość zmienienia pracy, ale zezwalała przedłużać godziny pracy. Państwo starało się wytworzyć przekonanie, że nie jest tylko zwierzchnikiem, ale i opiekunem.

W tym celu powstała organizacja Siła przez Radość. Zajmowała się ona urządzaniem różnych imprez, wycieczek itp. Jeśli chodzi o handel i rzemiosło to nie otrzymały one ochrony przed konkurencją ze strony wielkiego przemysłu i domów towarowych. Rządy hitlerowskie dosyć szybko usunęły tak dotkliwe bezrobocie: 1932 rok - 6 milionów 1933 rok - 4 miliony 1934 rok - trochę ponad 2 miliony 1937 rok - 500,000 1938 rok - od tego roku zaczyna odczuwać się brak rak do pracy. Jednym ze środków walki z bezrobociem było rozpoczęcie wielkich robot publicznych. Uważano, że skuteczniejszym sposobem jest pociąganie do pracy nawet tej mało płatnej niż wypłacanie zasiłków dla bezrobotnych. Jednym z najważniejszych sposobów redukcji bezrobocia była rozbudowa przemysłu zbrojeniowego. Nieznane są dokładne dane ile wydano na te cele, ale suma ta zamyka się w przedziale pomiędzy 60 a 90 mld marek. Najważniejszymi gałęziami był przemysł metalurgiczny (w produkcji aluminium Niemcy zajęły pierwsze miejsce na świecie) i chemiczny (tu ogromną wagę kładziono na produkcję benzyny syntetycznej i sztucznego kauczuk u). Wszystkie te wysiłki były bardzo kosztowne. Pewnie zastanawiacie się skąd brano na to pieniądze? Otóż w dużej części środki pozyskiwano z podwyższania podatków, a wiec kosztem stopy życiowej społeczeństwa. Prowadzono szeroko zakrojoną akcję oszczędności. Pomimo to wszystkie inwestycje w przemysł powodowały brak stabilności budżetu. Dług publiczny wzrósł z 1,6 do 5 mld marek. Wobec pojawiających się trudności uzyskania pożyczek zagranicznych sytuacje starano się poprawić przez odpowiednie ukształtowanie handlu zagranicznego. Propagowano zasadę samowystarczalności, aby zmniejszyć przywóz do Niemiec towarów, które nie były bezwzględnie konieczne dla przemysłu. Efektem był spadek handlu Niemiec z krajami uprzemysłowionymi zaś wzrósł handel z krajami Europy Wschodniej i Południowej.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 16:46:44
14 Komentarzy � 18354 Czytań