Wilhelm Keitel urodził się 22 września 1882 roku w majątku ziemskim Helmscherode pod Bad Gandershein. Już jako młodzieniec wykazywał cechy, które miały określić jego przyszły charakter: bezwzględne posłuszeństwo wobec zwierzchności i zaledwie przeciętną inteligencję. Keitel od najmłodszych lat chciał zostać rolnikiem. Jednak matka wcześnie zmarła, ojciec ponownie się ożenił i zaledwie 230 hektarowy majątek ziemski uznano za niewystarczający dla utrzymania dwóch rodzin. Wilhelm zgodnie zresztą z życzeniem ojca, wstąpił w 1901 roku jako podchorąży do 46 pułku artylerii polowej w Wolfenbuttel. Keitel nie był zadowolony. Wolał kawalerię. Jego kariera rozwija się dosyć szybko. Działo się tak nie ze względu na jego duże umiejętności taktyczne. Keitel żył ze wszystkimi w dobrej komitywie, kochał polowania, imprezy towarzyskie, dobre jedzenie i picie. W 1902 roku otrzymuje patent podporucznika. W 1908 roku został adiutantem pułku, w 1910 roku awansował na porucznika zaś w 1914 roku na kapitana. 18 kwietnia 1909 roku Keitel bierze ślub z Lisą Fontaine. To zdarzenie miało wielki wpływ na jego przyszłą karierę. Lisa miała zdecydowanie silniejszą osobowość w tym związku. To ona była wielbicielką Adolfa Hitlera i okazała się ważnym czynnikiem we wspieraniu wojskowej kariery małżonka. W momencie wybuchu pierwszej wojny światowej Keitel uczestniczył w kursach przygotowawczych dla oficerów Sztabu Generalnego. Jednak już na początku sierpnia 1914 roku wyrusza ze swym pułkiem na front. Bral udział w walkach w Belgii i Francji. We wrześniu 1914 roku zostaje ciężko ranny odłamkiem granatu. Gdy tylko doszedł do siebie powraca do 46 pułku artylerii, gdzie w listopadzie zostaje dowódcą baterii.Kolejne lata to kolejne awanse i tak w marcu 1915 roku zostaje oficerem Sztabu Generalnego w XIX Korpusie Rezerwowym gdzie służy w latach 1916 - 1917, później zostaje przeniesiony do 19 Rezerwowej Dywizji Piechoty a następnie służy w Korpusie Ochotniczym na granicy z Polską. Po I wojnie Keitel pozostaje w wojsku. Jego kariera rozwija się systematycznie, ale bez jakiś fajerwerków.

W latach 1920 - 1923 pracuje jako instruktor w Szkole Kawaleryjskiej w Hanowerze. W 1925 roku zostaje awansowany na majora. Na początku 1925 roku zostaje przeniesiony do Oddziału Organizacyjnego Personalnego Wojsk (tak nazywano Sztab Generalny, którego istnienie było zakazane traktatem wersalskim). W promocji tej duże znaczenie miała jego znajomość z szefem tej jednostki pułkownikiem Erichem von den Bussche-Ippenburg. Do zadań Keitla należało teraz tworzenie skromnych wojsk rezerwowych, które według postanowień wspomnianego układu pokojowego były nielegalne. Jednak Keitel był zadowolony ze swojej pracy. Jak zwykle do swych obowiązków podszedł solidnie i odpowiedzialnie. Podczas tego pobytu w Berlinie odnowił lub zawarł przyjaźnie z kilkoma ważnymi wojskowymi miedzy innymi z Wernerem von Blombergiem, Wernerem von Fritschem i Waltherem von Brauchitschem. Jednak w listopadzie 1927 roku Keitel wyprowadza się z Berlina do Munster gdzie przejął dowództwo dywizjonu 6 pułku artylerii polowej. Była to tylko chwilowa wyprowadzka gdyż już w 1929 roku otrzymuje awans na stopień podpułkownika i powraca do Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego. Keitel całkowicie poświęcał się pracy. Zdawał sobie jednak sprawę, że wiele czynności, które wykonuje są poza literą prawa. Bardzo go to dręczyło. Historycy sądzą, że uważał iż nie dorasta do zajmowania stanowiska. Kumulujący się stres powodował pogarszanie się stanu zdrowia. Nabawił się ciężkiego zapalenia żył w prawej nodze. Ignoruje jednak chorobę i nadal chodzi piechota do pracy. Ten fizyczny wysiłek w połączeniu ze stresem spowodował embolię. Do tego doszło jeszcze dodatkowo zapalenie płuc. Gdy Hitler przejmował władzę 30 stycznia 1933 roku Keitel przebywał na leczeniu w czechosłowackim sanatorium w Wysokich Tatrach.Po wyzdrowieniu w lipcu 1933 roku w Bad Reichenhall po raz pierwszy spotkał Hitlera. Ogarnia go natychmiastowa fascynacja Fuhrerem. W październiku Keitel rozpoczął nowy etap swojej służby wojskowej, tym razem jako dowódca piechoty i zastępca dowódcy 3 Dywizji Piechoty w Poczdamie. 1 kwietnia 1934 roku otrzymuje nominację na generała majora. W tym czasie umiera ojciec Keitla i zauważa on szansę na spełnienie swego marzenia. Chodzi mi tu o wspomnianym pozostaniu rolnikiem. Wbrew woli żony składa podanie o dymisję. Keitel zostaje wezwany przez Schwedlera, który był szefem Urzędu Personalnego Wojsk Lądowych oznajmia mu on, że Fritsch nie chce go stracić i dlatego jest gotów powierzyć mu dowództwo nad jedną z dywizji, które powinny być wkrótce wystawione, jeśli Hitler wypowie traktat wersalski. Keitel nie mógł oprzeć się takiej okazji. Za namową żony godzi się pozostać w wojsku. Wyszukuje sobie 22 Dywizje Piechoty w Bremie.

Nie zabawił tam jednak długo. Już po niecałym roku zostaje w sierpniu 1935 roku na wniosek Fritscha powołany na szefa Urzędu Wehrmachtu. Został następcą generała Walthera von Reichenaua. Keitel nie chciał wyjeżdżać z Bremy, nie pociągała go polityka. Jednak znów to żona wpłynęła na niego, aby przyjął nominację. We wrześniu 1935 roku obejmuje powierzony mu urząd. Kolejne awanse Keitel otrzymuje najpierw na generała porucznika w styczniu 1936 roku oraz w sierpniu 1937 roku na generała artylerii. 27 stycznia 1938 roku Hitler dymisjonuje Blomberga. Ten proponuje żeby Hitler sam przejął urzędy ministra wojny i naczelnego dowódcy Wehrmachtu. Hitler zapytał jednak Blomberga, kogo zaproponowałby mu na stanowisko szefa Sztabu Wehrmachtu. Blomberg nie wymienił żadnego nazwiska. Wtedy Hitler zapytał, kto jest szefem sztabu Blomberga. Odpowiedź brzmiała: Keitel. Blomberg starał się wyjaśnić niejasności. Zaczął tłumaczyć że nie wchodzi on w rachubę gdyż jest tylko kierownikiem jego biura. Hitler jednak wiedział że potrzebuje człowieka, który będzie wykonywał jego rozkazy precyzyjnie i bez zadawania pytań, który był zaledwie lepszym urzędnikiem administracyjnym, który nie będzie posiadał samodzielnych uprawnień dowódczych ani nie będzie do nich dążył.W ten właśnie oto sposób Keitel 4 lutego 1938 roku zostaje mianowany szefem Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu. W początkowym okresie miał bardzo duży wpływ na Fuhrera, o wiele większy niż kiedykolwiek później. To właśnie w tym okresie po zdymisjonowaniu Fritscha Hitler chciał na jego następcę powołać Reichenaua jednak, Keitel żywił do niego dużą niechęć. Wmówił więc, Fuhrerowi, że ta nominacja nie będzie miała poparcia wśród oficerów i że o wiele lepszym kandydatem jest von Brauchitsch. Osiągnął swój cel. 1 listopada 1938 roku otrzymał nominację na generała pułkownika. Keitel ciągle jednak czuł, że nie dorasta do swego stanowiska.

Odpowiadał jednak Hitlerowi dopóki przekazywał jego rozkazy i był mu bezwarunkowo posłuszny. Keitel nie był w stanie sprzeciwiać się woli swojego wodza. Nie posiadał on nigdy rzeczywistej władzy rozkazodawczej, nie można, więc w poniższym szkicu biograficznym wymienić żadnych bitew. Po wojnie Keitel był sądzony za zbrodnie, które tak, poprawdzie nie wychodziły od niego; był jedynie wspólnikiem w przestępstwie. Często podpisywał jedynie jakieś rozkazy. Należy jeszcze wspomnieć o awansie na feldmarszałka, który otrzymał 19 lipca 1940 roku. Koniec wojny był smutny. To właśnie Keitel podpisuje 9 maja 1945 roku bezwarunkową kapitulację. Zasiada na ławie oskarżonych w Norymberdze. Do końca dochował wierności swojemu Fuhrerowi. Zeznał: "Jestem przekonanym zwolennikiem Adolfa Hitlera". Jednak w swej mowie obrończej przyjął stanowisko ze tylko wykonywał rozkazy. Został uznany winnym we wszystkich czterech punktach oskarżenia: spisku w planowaniu agresywnej wojny, zbrodni przeciwko pokojowi, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości. 16 października 1946 roku Keitel został powieszony.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:41:04
17 Komentarzy � 12329 Czytań