Franz Halder urodził się 30 czerwca 1884 roku w Wurzburgu. Pochodził on z rodziny oficerskiej osiadłej w Szwabii w Algawie koło Isny. Ojciec Maximilian Halder był bawarskim generałem majorem oraz dowódcą twierdzy. Jego matka była kobietą ochrzczoną - luteranką, Franz także został wychowany w tej wierze. Od najmłodszych lat wykazywał się wielką pilnością i zasługującymi na pochwały wynikami w nauce. Gdy uzyskał świadectwo dojrzałości w roku 1902 wstąpił jako kandydat na oficera do 3 bawarskiego pułku artylerii polowej. W marcu 1904 roku otrzymał nominację na podporucznika. We wrześniu 1907 roku jako młody oficer poślubił Gertrudę Erl, która była córką bawarskiego majora w stanie spoczynku. Z małżeństwa tego narodziły się trzy córki. Od października 1911 do marca 1914 roku Franz ukończył kursy Sztabu Generalnego bawarskiej królewskiej Akademii Wojennej. Ostatecznie od grudnia 1917 roku był pomocnikiem dowódcy w sztabie Grupy Armii "Kronprinz Rupprecht von Bayern". Po zakończeniu pierwszej wojny światowej został przyjęty do bawarskiego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po rozwiązaniu w lipcu 1919 roku armii bawarskiej przeszedł do kierownictwa Wojsk Lądowych tymczasowej Reichswehry z siedzibą w Berlinie. W następnym roku zostaje wykładowcą taktyki na kursach 7 Dywizji dla pomocników dowódców. Halder od samego początku trzymał się z dala od wielkiej polityki, gdyż uważał, że spory miedzy partiami mogą jedynie osłabić pozycję państwa.

W sierpniu 1931 roku objął stanowisko szefa sztabu 6 Dywizji w VI Okręgu Wojskowym w Munster. Mimo, że w wielu dziedzinach zgadzał się z Hitlerem to był bardzo zaniepokojony gwałtami, jakich dopuszczały się bojówki podczas tworzenia i rozbudowy narodowosocjalistycznego państwa po roku 1933.W okresie szybkich zbrojeń otrzymał nominację w październiku 1935 roku na dowódcę nowo utworzonej 7 Dywizji, a w sierpniu 1936 roku na generała porucznika. Następnie Halder został II Głównym Kwatermistrzem w Sztabie Generalnym Wojsk Lądowych pod dowództwem generała Bocka. Wielki wpływ na jego nastawienie, co do Hitlera miała afera Blomberga i Fritscha w lutym 1938 roku. Bardzo szanował generała pułkownika von Fritscha i za wszelką cenę chciał zapobiec haniebnemu potraktowaniu. Zetknął się wówczas z kręgiem oficerów nastawionych opozycyjnie. Był jednak za słaby, aby działać przeciwko Hitlerowi. Dopiero po dymisji generała Becka i zastąpieniu go na stanowisku szefa Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych oraz awansie do stopnia generała artylerii w końcu sierpnia 1935 roku Halder osiągnął stanowisko, na którym sam mógł działać przeciwko Hitlerowi i jego reżimowi. Halder był człowiekiem bardzo ostrożnym i do wszelkich planów skierowanych przeciwko Fuhrerowi podchodził z dużą rezerwą. Dodatkowo był pod wielkim wrażeniem sukcesów, jakie odnosił Hitler w polityce zagranicznej. Kolejne sukcesy wojny błyskawicznej to szybki wzrost potęgi III Rzeszy i kolejne awanse, jakie otrzymywał Halder. W końcu 1939 roku otrzymuje Krzyż Rycerski do Krzyża Żelaznego, 19 czerwca 1940 roku mianowany zostaje generałem pułkownikiem. To wszystko wpływa na to, że Halder waha się podjąć jakiekolwiek działania. Obawia się czy opozycjoniści zdobędą jakiekolwiek poparcie w społeczeństwie. Ostatecznie opozycja nie podejmuje żadnych działań. Zaraz po zakończeniu wojny błyskawicznej na Zachodzie Halder wraz z Brauchitschem zasiedli do przygotowywania planów ataku ZSRR. Chociaż plan owy nie był przez nich tak do końca aprobowany to na ich decyzji zaważyły względy ideologiczne. Halder spodziewał się, że przy dobrze obranej taktyce i odrobinie szczęścia wojnę z ZSRR uda wygrać się w ciągu 14 dni...

Czas pokazał jak bardzo się mylił. Klęską zakończyła się przygotowywana przez niego operacja Tajfun, czyli akcja zajęcia Moskwy. To on wraz z Hitlerem oddalony o paręset kilometrów od frontu domagał się walki do samego końca. Nie zdawał sobie sprawy z sytuacji, w jakiej znaleźli się żołnierze niemieccy. Klęska pod Moskwą oznaczała całkowite fiasko oczekiwanej wojny błyskawicznej przeciwko ZSRR. Po tych wydarzeniach feldmarszałek von Brauchitsch złożył dymisję, a jego miejsce zajął właśnie Halder.Teraz jako dowódca Wojsk Lądowych był bezpośrednim podwładnym Hitlera. Lato 1942 roku to kolejna ofensywa szykowana przez Haldera. Po jej początkowych sukcesach uderzenie zostaje zatrzymane. Po klęsce pod Stalingradem i zagładzie 6 Armii Halder po licznych sporach z Hitlerem zostaje zwolniony ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego. Był zdruzgotany tą decyzją. Jako emeryt wycofał się do Berlina i do Anschau w Chiemgau. Na przełomie roku 1943 i 1944 młodzi oficerowie z otoczenia hrabiego von Stauffenberga stworzyli nowy krąg oporu przeciwko Hitlerowi. Halder nawiązał z nimi kontakt. Jednak Stauffenberg po rozmowie z Halderem uznał, że nie nadaje się on do dalszej współpracy. Halder mimo, że zrezygnowany był krytycznie nastawiony do przyszłych planów oporu. Ponadto spiskowcy zdawali sobie sprawę, że już wtedy Halder był inwigilowany przez gestapo. Z tego to powodu woleli unikać dalszych spotkań.

Próba zamachu z 20 lipca 1940 roku zaskoczyła Haldera. Krytykował jej organizacyjne i kierownicze niedociągnięcia, aczkolwiek wyraził szacunek dla wykonawców z grupy. Już następnego dnia Halder został aresztowany pod zarzutem zdrady stanu i osadzony w wiezieniu. Później był przeniesiony najpierw do obozu koncentracyjnego w Dachau, a następnie do Ravensbrucku. Później więziono go w wiezieniu SD w Prinz Albrecht Strasse w Berlinie. W sierpniu 1944 roku w ramach odpowiedzialności zbiorowej aresztowano również jego żonę i najstarszą córkę. Po kolejnym pobycie w obozie koncentracyjnym Flossenburg od lutego 1945 roku i w obozie Dachau od kwietnia 1945 roku, a następnie po osadzeniu w Toblach Halder i jego żona zostali 5 maja 1945 roku uwolnieni w południowym Tyrolu przez wojska amerykańskie. Jako jeniec wojenny, a później internowany cywil przybył przez Włochy i Francję do obozu Falkenstein w Taunusie. Latem 1946 roku występował jako świadek w procesie w Norymberdze. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych pracował jako dziekan niemieckiej historiografii wojskowej na temat II wojny światowej. Zmarł 2 kwietnia 1972 roku w Aschau w Bawarii w wieku 88 lat. Został pochowany z zachowaniem wszelkich przywilejów przysługujących oficerowi.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:30:39
10 Komentarzy � 10136 Czytań