Była to jedna z najbardziej niezwykłych konstrukcji lotniczych powstałych przed końcem drugiej wojny światowej. Go 229 był bowiem pierwszym samolotem w układzie latającego skrzydła napędzanym silnikami odrzutowymi. Samolot ten skonstruowany został przez braci Waltera i Reimara Horten. Obaj bracia rozpoczęli swoją pracę nad konstruowaniem samolotów w początkach lat trzydziestych. Walter Horten mając 16 lat opracował w 1931 roku projekt szybowca Horten I. Kolejną konstrukcją był Horten II, szybowiec który powstał w 1934 roku. W 1936 roku obaj bracia wstąpili na służbę w Luftwaffe. W tym czasie zbudowane zostały trzy egzemplarze Horten II, które wzięły udział w zawodach w Rhon w 1937 roku. Następnym szybowcem, latającym skrzydłem, braci Horten był Horten III, którego dwa egzemplarze wzięły udział w zawodach w Rhon w 1938 roku. Kolejnym szybowcem - latającym skrzydłem był Horten IV, którego pierwszy egzemplarz zbudowany został w 1941 roku w Konigsberg-Neuhaus (Królewiec). Horten V był samolotem w układzie latającego skrzydła napędzanym dwoma silnikami Hirth HM 60R wyposażonymi w dwułopatowe pchające śmigła. Trójkołowe podwozie było tylko częściowo chowane, chowało się koło przednie Rozwinięciem tego samolotu był Horten Ho VII z dwoma silnikami Argus As 10C. Samolot ten odbył swój jedyny lot w marcu 1945 roku w Oranienburgu. W roku 1943 Walter Horten zainteresował się możliwościami osiągania przez samoloty konstrukcji drewnianej dużych prędkości loty. Próby z rakietowym samolotem doświadczalnym DFS194, o których się dowiedział, utwierdziły go w przekonaniu, że również samoloty drewniane mogą posiadać napęd odrzutowy lub rakietowy. W tym samym czasie Reichsmarschall Goring ogłosił wymagania na nowy samolot myśliwsko-bombowy, który odpowiadać miał warunkom określonym jako 1000 x 1000 x 1000. Oznaczało to, że samolot taki miał osiągać prędkość 1000 km/h i przenosić bombę 1000 kg na odległość 1000 km w głąb terytorium nieprzyjaciela. Za skonstruowanie takiej maszyny przyznana miała zostać dodatkowa nagroda w wysokości 500000 RM. Horten rozpoczął prace projektowe nad samolotem myśliwsko-bombowym w układzie latającego skrzydła oznaczonym przez niego Horten IX. W sierpniu 1943 roku udało mu się spotkać z Goringem i zainteresować go swoim projektem. Dzięki temu możliwe stało się natychmiastowe rozpoczęcie prac nad budową pierwszego prototypu. Pierwszy prototyp Ho IX V1 był pozbawionym napędu szybowcem i zbudowany został w Gottingen w ciągu sześciu miesięcy od rozmowy z Goringem.

28 lutego 1944 roku pilot oblatywacz Hortena por. Heinz Scheidhauer wykonał pierwszy lot na tej maszynie. Następne loty wykonał sam konstruktor. Szybowiec okazał się mieć dobre właściwości lotne ale był nieco zbyt mało stabilny. W międzyczasie trwały prace montażowe drugiego prototypu Ho IX V2, który otrzymać miał jako jednostkę napędową dwa silniki odrzutowe BMW 003, Silniki te miały zostać następnie zastąpione przez silniki Junkers Jumo 004 przewidziane dla maszyn seryjnych. Silniki Jumo posiadały jednakże większą średnicę od silników BMW co spowodowało konieczność przeprowadzenia pewnych zmian w konstrukcji kadłuba. Samolot ten miał konstrukcję mieszaną. Jako koło przednie zastosowano kółko ogonowe ze złomowanego Heinkla He177, natomiast podwozie główne wzięto z myśliwca Bf 109G. Pierwszy lot próbny samolotem ten odbył 2 lutego 1945 w Oranienburgu. Maszynę pilotował ppor. Erwin Ziller. Pilot ten-wcześniej, w dniach między 29 a 31 grudnia 1944 roku, miał okazję wykonać w Rechlin/Larz pięć lotów samolotem Messerschmitt Me 262, tak że pilotaż maszyn z napędem odrzutowym nie był mu całkowicie obcy. Pierwszy lot wykazał poprawne właściwości, co dawało nadzieje na pomyślne przeprowadzenie dalszych prób. Również drugi lot wykonany 3 lutego 1945 roku przebiegł bez zakłóceń. Przy lądowaniu jednakże, Zilfer zbyt wcześnie uwolnił spadochron hamulcowy, co doprowadziło do uszkodzenia podwozia. Z tego powodu trzeci lot odbył się dopiero po naprawie 18 lutego. Po około 45 minutach lotu Zilier, rozpoczął na wysokości około 800 m, kilka próbnych nurkowań, po których natychmiast wyprowadzał samolot. Miały one służyć ponownemu uruchomieniu jednego z silników, który przerwał prace podczas lotu.

Nieoczekiwanie na wysokości około 400 m wysunęło się podwozie, co spowodowało natychmiastową utratę prędkości przez samolot. Maszyna opuściła nos i pod kątem około 20° rozpoczęła wykonywać szybkie koła 2bliżając się coraz bardziej do ziemi. Wkrótce po rozpoczęciu wykonywania czwartego kółka uderzyła w zmarzniętą łąkę znajdującą się na obrzeżu lotniska. Jako pierwszy na miejscu wypadku znalazł się jeden ze współpracowników Hortena Walter Rosler . Od kraksy nie minęło nawet dwie i pół minuty, jak wspomina Rosler: ,,Jako pierwsze zobaczyłem leżące z boku silniki Junkers. Usłyszałem , że turbina jeszcze ciepłego lewego silnika ciągle się obracała podczas gdy drugi był już zupełnie zimny i nieruchomy..." W powietrzu unosił się silny zapach paliwa, ale ogień nie wybuchł. Cała maszyna została kompletnie zniszczona. Ziller został wyrzucony siłą uderzenia z kabiny i uderzył w pień rosnącego nieopodal drzewa ginąc na miejscu. Przed wypadkiem nie podjął jakiejkolwiek próby ratunku ze spadochronem chcąc za wszelką cenę ratować maszynę". Pomimo wypadku prace nad Ho IX miały być nadal prowadzone. Firma Gotha otrzymała polecenie RLM kontynuowania prac nad tym typem samolotu. Otrzymać on miał teraz oficjalne oznaczenie typu Gotha Go 229. Od początku marca 1945 roku zakłady Gotha w Friedrichsrode zaczęły prace nad przygotowaniem trzeciego prototypu Go 229 V3. Samolot ten miał zostać wyposażony w silniki Junkers Jurno 0004C o większym ciągu. Samolot ten prawie wykończony zdobyty został przez Amerykanów 14 kwietnia 1945 roku. Przed zajęciem zakładów w Friedrichsrode przez wojska VIII Korpusu Trzeciej Armii Amerykańskiej rozpoczęto tam budowę kolejnych dwóch prototypów Go 229 V4 i V5. Samoloty te miały stanowić wzorzec dwu miejscowej wersji Go 229B-1 planowanej jako nocny myśliwiec wyposażony w urządzenia radarowe typu FuG Bremen. Go 229 V6 miał być drugim prototypem (po V3) jednomiejscowej wersji myśliwskiej wyposażonej w urządzenia FuG 16ZY, FuG 25 i FuG 125, uzbrojonej w cztery działka MK 108 lub dwa działka MK 103. Dla zwiększenia zasięgu samolotu miało być możliwe podwieszanie dwóch odrzucanych w locie dodatkowych zbiorników paliwa. Wersja myśliwska miała nosić oznaczenie Go 229A-1. Dwumiejscowy Go 229 V7 miał być prototypem wersji treningowej, lecz nie został również ukończony. Ostatnim z planowanych prototypów był Go 229 V8, który miał być całkowicie wyposażonym wzorcem produkcyjnym wersji A-1. Zebrano również materiały konieczne do wytworzenia 20 egzemplarzy przedprodukcyjnych oznaczonych jako Go 229A-0. Jako pierwszy, seryjne samoloty Go 229A, otrzymać miał JG 400 operujący dotąd na samolotach rakietowych Me 163. Prototyp Go 229 V3 przewieziony został do Stanów Zjednoczonych i znajduje się obecnie w zbiorach muzeum w Silver Hill, Maryland.

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 17:41:02
0 Komentarzy � 10260 Czytań