Karl Donitz urodził się 16 września 1891 roku w Grünau na przedmieściach Berlina. Rodzina przyszłego admirała Kriegsmarine była wykształcona. Jego rodzice pracowali jako inżynierowie w zakładach Zeiss`a. Życie rodziny zmieniło się, gdy Karl miał 4 lata, wtedy to właśnie zmarła jego matka. Wychowaniem młodego Donitza i jego starszego brata zajął się ojciec. Swych synów wychowywał on w duchu fanatycznego posłuszeństwa, lojalności i miłości do ojczyzny. 1 kwietnia 1910 roku rozpoczął naukę w szkole morskiej Flensburg Mürwik. Marynarka była jego wielką pasją i już od pierwszych dni nauki był zaliczany do ścisłej czołówki, jeśli chodzi o wyniki w nauce. W 1912 roku otrzymał patent oficerski. Ukończył naukę z wynikiem celującym, a należy tu dodać, że takowa ocena była przyznawana tylko w wyjątkowych sytuacjach dla naprawdę zdolnych uczniów. Pierwszym okrętem, do jakiego został przydzielony był lekki krążownik Breslau. Operował on na Morzu Śródziemnym. Wraz z rozpoczęciem pierwszej wojny światowej okręt został przekazany marynarce tureckiej i z mieszaną załogą niemiecko-turecką pełnił zadania na Morzu Czarnym przeciwko flocie rosyjskiej. Jednak okręt został bardzo szybko zmuszony do postoju w porcie. Donitz nie zmarnował tego czasu. Zdobył dyplom obserwatora lotniczego. Ożenił się z córką generała, komendanta twierdzy dardanelskiej. W roku 1916 jego fascynacje zaczęły wzbudzać U-booty. Już w tym samym roku jako ochotnik zgłasza się do służby na okrętach podwodnych. Po przejściu 3 miesięcznego szkolenia zostaje przydzielony na operujący na Morzu Śródziemnym U-39. Donitz miał szczęście, gdyż trafił na okręt, którym dowodził jeden z najlepszych dowódców niemieckich okrętów podwodnych okresu pierwszej wojny światowej - Walter Forstman. Donitz pełnił na okręcie funkcje oficera wachtowego. Był on bardzo zafascynowany służbą na okręcie podwodnym. Podobała mu się bliskość członków załogi.Następnie jego kariera zaczyna dynamicznie się rozwijać.

W lutym 1918 roku obejmuje on nad okrętem UC-25, małym stawiaczem min. Zasłynął on brawurową akcją, podczas której wdarł się do włoskiego portu Augusta i postawił dwa pola minowe oraz storpedował 5 okrętów. Otrzymał za to Krzyż Rycerski Hohenzollernów. We wrześniu zostaje oddelegowany na okręt UB-68. Pełni tam służbę na Morzu Śródziemnym. Już podczas pierwszego patrolu natknął się na konwój, który postanowił zaatakować. Jednak wskutek awarii okrętu musiał podjąć decyzję o wynurzeniu się. Jego okręt został ostrzelany. Załoga musiała opuścić okręt. Dönitz został wyłowiony przez brytyjski okręt Snapdragon i dostał się do niewoli. Początkowo przebywał w obozie jenieckim na Malcie, a potem wraz z innymi oficerami został przeniesiony do Wielkiej Brytanii do Sheffield, gdzie zastała go wieść o kapitulacji Niemiec i warunkach Traktatu Wersalskiego. Od tego momentu chciał za wszelką cenę powrócić do Niemiec. Aby to sobie umożliwić symulował chorobę psychiczną. Przez pewien okres przebywał on nawet w klinice dla umysłowo chorych. Koniec z końcem udało mu się powrócić do Niemiec w roku 1919. Mimo braku perspektyw i słabej sytuacji finansowej zdecydował poświęcić się swojej pasji - pływaniu pozostając w Kriegsmarine. W latach 1920 - 1924 dowodził torpedowcem T-157 w bazie w Świnoujściu. Następnie awansował na kapitana i został przeniesiony do sztabu marynarki w Berlinie. Bardzo poświęcał się swojej pasji, co szybko zauważyli jego przełożeni. Efektem tego były kolejne awanse: 1928 - 1930 awans na komandora podporucznika i dowództwo pół flotylli i 1930 - 1934 awans na komandora porucznika i stanowisko pierwszego oficera sztabowego Naczelnego Dowództwa Morza Północnego. Później został komandorem i objął dowództwo nad nowo wybudowanym krążowniku Emden.

Podczas przygotowań do drugiej wojny światowej starał się namówić Hitlera do budowy okrętów podwodnych zamiast dużych okrętów nawodnych. Jednak w tym okresie nie miał zbyt dużej siły przebicia, gdyż flotą Kriegsmarine dowodził Erich Raeder.Klęski poniesione przez tego ostatniego zaowocowały zmianami w dowództwie i Donitz objął stanowisko naczelnego dowódcy Kriegsmarine. Działo się to w roku 1943. Ostatecznie udało się mu namówić Hitlera do nadania najwyższego priorytetu wojnie podwodnej. Jednak pomimo tego, że flota podwodna była ciągle rozbudowywana zaczęła ponosić porażki.Działo się tak wskutek stosowania przez Aliantów coraz to nowych metod zwalczania okrętów podwodnych. Ostatecznie Niemcy poniosły porażkę. To właśnie Donitz prowadził rokowania z aliantami na temat poddania. Do misji Grossadmirała Dönitza należało przedłużanie rozmów tak, by cywilnym uciekinierom z Prus i Pomorza oraz uciekającym wojskom umożliwić przemieszczenie się za Łabę, dla uniknięcia niewoli radzieckiej. Dönitz na mocy testamentu Adolfa Hitlera ostatnim Führerem III Rzeszy. Nie wiadomo, czy nominację tą zawdzięczał bliskim kontaktom z Hitlerem, czy sprytnej intrydze Alberta Speera. Ostatnią siedzibą rządu III Rzeszy była kwatera we Flensburgu. To właśnie tam na rozkaz Eisenhowera Donitz został aresztowany. Był sądzony podczas słynnego procesu w Norymberdze i został skazany na 10 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w więzieniu w Spandau. Wyszedł na wolność 1 października 1956 roku. Zmarł 24 grudnia 1980 roku w Aumühle.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:21:57
15 Komentarzy � 11886 Czytań