Po skonstruowaniu samolotu Bu 133 firma Bucker wyprodukowała jeden prototyp nieudanego samolotu Bu134. Był to dwumiejscowy jednopłat napędzany silnikiem Hirth HM 504 0 mocy 77 kW (105 KM). Prototyp D-EOP A odbył loty próbne w 1936 roku. Kolejną konstrukcją był wyprodukowany w niewielkiej ilości dla lotnictwa cywilnego pierwszy dolnopłat firmy Bucker Bu 180 Student. Pierwszy prototyp tego samolotu oblatany został w 1937 roku. Nosił on rejestrację D-ELIO. W lutym 1939 roku pierwsze loty odbył prototyp nowego samolotu treningowego przeznaczonego dla potrzeb lotnictwa wojskowego, nazwanego Bu 181 Bestmann (D-ERBV). Był to dolnopłat z dwuosobową załogą, która zajmowała miejsca obok siebie w zakrytej kabinie. Skrzydła posiadały drewnianą konstrukcję krytą w przedniej części sklejką, a w okolicach krawędzi spływu płótnem. Kadłub miał owalny przekrój kryty był do wysokości kabiny blachą ze stopu molibdenu i stali, pozostała część kadłuba kryta była sklejką. Również usterzenie miało drewnianą konstrukcję krytą sklejką, tylko jego ruchome części pokryte zostały płótnem. Podwozie stałe z kółkiem ogonowym. Zbiorniki paliwa i oleju mieściły się w kadłubie. Próby wykazały wszystkie zalety samolotu i już w końcu 1939 roku RLM złożył zamówienie na wykonanie pierwszych egzemplarzy seryjnych Bu181A napędzanych silnikiem Hirth HM 504 o mocy 77 kW (105 KM). Macierzyste zakłady Bucker w Rangsdorf wyprodukowały do końca wojny 5900 sztuk Bu 181, do tego należy doliczyć dalszych 708 egzemplarzy Bu 181A i nieco zmodyfikowanej wersji D zmontowanych w zakładach Fokkera w Amsterdamie. Samoloty te weszły na wyposażenie Luftwaffe, trafiając głównie do szkół lotniczych m.in. FFS M3 23 w Kaufbeuren 1 FFS A/B 112 w Langenleborn. Samoloty te służyły również jako łącznikowe i komunikacyjne w sztabach wielu jednostek operacyjnych Luftwaffe. W marcu 1945 roku narodziła się idea użycia tych samolotów jako niszczycieli czołgów. W szkole lotniczej w Trebbin pod Berlinem przystosowano kilkanaście (12?) samolotów Bu 181 do przenoszenia czterech Panzerfaustów 100, umieszczonych po jednym na stojakach mocowanych na górze i na spodzie płata. Ogień miał być otwierany z wysokości 20-30 m i z oddalenia około 150 m od celu. Duszą całej akcji był starszy sierżant Buchsteiner. Na początku kwietnia 1945 roku utworzono trzy Panzerjagdstaffel (eskadra niszczycieli czołgów), z których jednakże tylko 3. eskadra była w pełni gotowa do podjęcia działań operacyjnych. Jednostka ta stacjonowała w Kaufbeuren na lotnisku szkoły lotniczej. Eskadra posiadała 12 samolotów uzbrojonych w Panzerfausty i pod koniec kwietnia rozpoczęła działania bojowe przeciwko jednostkom pancernym armii amerykańskiej. Kariera bojowa eskadry zakończyła się 4 maja 1945 roku. Jedna załoga uciekła wcześniej 18 kwietnia do Szwajcarii, gdzie samolot Bu 181 wcielono później do służby w lotnictwie tego państwa. W latach 1944-1946 Bestmanny produkowane były również w Szwecji w zakładach AB Hagglund w liczbie 125 sztuk przeznaczonych dla szwedzkich sił powietrznych. W służbie szwedzkiej samoloty te oznaczone były symbolem Sk 25. Już po zakończeniu działań wojennych produkcję Bu 181 podjęły zakłady Zlin w Ostrokovicach w Czechosłowacji. W sumie Czesi wyprodukowali 783 samoloty tego typu pod oznaczeniem Z-181 (180 sztuk), Z-281 (z silnikiem Toma 4100 sztuk), Z-301 (z silnikiem Walter Minor 4-111,184sztuki) dla lotnictwa cywilnego oraz jako C-6/C-106 (319 sztuk) dla lotnictwa wojskowego. Ostatnie B0181 wyprodukowane zostały w latach 50-tych w Egipcie, który otrzymał od zakładów Zlin licencję na produkcję samolotów Z-381.
Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 14:40:58
0 Komentarzy � 6645 Czytań |
