Walter von Brauchitsch urodził się 4 października 1881 roku w Berlinie. Jego ojciec był pruskim generałem kawalerii. To właśnie on zdecydował, że syn zostanie wojskowym. Po młodzieńczej służbie na dworze cesarskim jako członek korpusu paziów gdzie przez pewien czas jest nawet paziem cesarzowej Augusty Wiktorii, w roku 1900 zostaje mianowany podporucznikiem elitarnego 3.pułku grenadierów gwardii. Nie zagrzewa tam jednak długo miejsca gdyż już rok później przeniesiony zostaje do 3.pułku artylerii polowej gwardii. To jedno z ważniejszych wydarzeń w jego karierze gdyż od tego momentu praktycznie całe życie związany jest z artylerią. Brauchitsch przechodzi wszelkie stopnie kariery i w roku 1906 otrzymuje nominację na adiutanta dywizjonu artylerii. W kwietniu 1909 roku objął stanowisko adiutanta pułkowego w 3.pułku artylerii gwardii. Pół roku później zostaje awansowany do stopnia porucznika i przeniesiony do Akademii Wojennej, gdzie otrzymuje wyszkolenie oficera Sztabu Generalnego. 29 grudnia 1910 roku żeni się z Elizabeth von Karstedt. Związek ten miał znaczny wpływ na dalszy rozwój kariery, ale o tym później. W 1912 roku zostaje odkomenderowany do Wielkiego Sztabu Generalnego w Berlinie. W następnym roku otrzymuje awans na kapitana. Cały okres pierwszej wojny światowej spędził w Sztabie Generalnym. W okresie Republiki Weimarskiej ciągle piął się po stopniach w Wojskach Lądowych. Kolejne lata przynosiły kolejne awanse: 1925 rok na podpułkownika, 1928 rok na pułkownika a w 1931 na generała majora. Mimo tego, iż nie był sympatykiem narodowego socjalizmu w okresie Trzeciej Rzeszy nadal piął się po stopniach kariery. W roku 1933 awansuje na generała porucznika zaś już 1936 roku zostaje generałem artylerii. Inni oficerowie szanowali go jako wybitnego przedstawiciela arystokracji pruskiej.

W 1937 roku dowódca Wojsk Lądowych awansuje go na dowódcę 4.Grupy w Lipsku. Teraz trzeba wspomnieć trochę o jego małżeństwie. Otóż praktycznie od 5 lat państwo Brauchitsch żyli w separacji. Było to wynikiem zdrady, której dopuścił się z czarującą Charlotte Ruffer. Gdy tylko ją poznał, poprosil swoją żonę o rozwód. Ta jednak nie zgodziła się. Romans skończył się, gdy Charlotte wyszła za mąż za dyrektora banku o nazwisku Schmidt. Jednak małżeństwo nie trwało długo gdyż Schmidt zmarł przedwcześnie. Była pani Schmidt ponownie nawiązuje kontakty z Brauchitschem. Z początkiem roku 1938 był on już stanowczo zdecydowany na poślubienie Charlotte. Jego żona nadal jednak odrzucała propozycje rozwodu - chyba, że otrzymałaby wysokie zadośćuczynienie. Generał zgodził się, ale był gotów płacić w ratach, na co jednak nie zgodziła się jego żona. Brauchitsch był tak zdeterminowany, iż był gotów nawet poświęcić swoją karierę, aby tylko ożenić się z Charlotte. Nieoczekiwanie pojawiła się opcja rozwiązania kłopotu. Otóż feldmarszałek Blomberg został zdymisjonowany ze stanowiska ministra wojny Rzeszy i naczelnego dowódcy Wehrmachtu. Jego następcą miał zostać Fritsch jednak ten zostaje wplatany w sprawę związaną z homoseksualistami. Kolejnymi kandydatami byli Rundstedt, von Reichenau, Stulpnagel i Leeb. Jednak każda z tych kandydatur została odrzucona. W końcu Keitel zgłosił swojego kandydata - Brauchitscha. Hitler po otrzymanych raportach mówiących o sceptycznym podejściu Braucitscha do narodowego socjalizmu nie był zadowolony z tej kandydatury. Fuhrer postanowił się z nim spotkać osobiście, aby wyrobić sobie o nim zdanie. Brauchitsch dowiaduje się, że dostanie awans o ile załatwi sprawę ze swoją żoną. W tym samym czasie Goering nakazuje zbadać przeszłość Charlotte Schmidt. Z raportu wynika, że jest ona wielką entuzjastką narodowego socjalizmu i ma silny wpływ na Brauchitscha. Goering doradza, aby spłacić panią von Brauchitsch i podać do publicznej wiadomości nominację Brauchitscha na naczelnego dowódcę Wojsk Lądowych. Od chwili, gdy Brauchitsch zgodził się na taką umowę przestał być niezależny od Hitlera i narodowych socjalistów. Ostatecznie nominacje otrzymuje 4 lutego 1938 roku jednocześnie z awansem na generała pułkownika.

Brauchitsch od tej chwili musiał pogodzić się z tyradami Hitlera, który ciągle wtrącał się do spraw wojskowych. Według historyków nigdy nie wierzył on w możliwość wygrania przez Niemców wojny jednak nie mógł zapobiec decyzjom Hitlera. Po zwycięskiej wojnie przeciwko Francji zostaje awansowany do rangi feldmarszałka. Jeśli chodzi o planowane lądowanie w Wielkiej Brytanii podchodził do tego z mieszanymi uczuciami. Jednak istnieją dowody na to, że podpisał dyrektywę mówiącą, iż po zajęciu Wysp wszystkich mężczyzn od 17 do 45 lat należy przetransportować na kontynent jako robotników przymusowych. Dokument owy wskazuje jak daleko mógł się posunąć Brauchitsch, aby zachować stanowisko. Podobna sytuacja dotyczyła planowanego ataku na ZSRR. Wszyscy dowódcy trzech głównych armii zgłosili zastrzeżenia wobec planowanej przez Hitlera wojny ideologicznej. Brauchitsch odparł jedynie, iż podziela ich wątpliwości, ale nic nie może zrobić. Dodatkowo duża część oficerów nalegała, aby złożył protest wobec rozkazu z 6 czerwca 1941 roku mówiącemu o likwidacji komisarzy ludowych. Brauchitsch nie uczynił tego, mimo iż rozkaz owy był pogwałceniem prawa międzynarodowego. Manstein napisał: jestem przekonany, że w walce z tym bezwzględnym i stanowczym człowiekiem Hitlerem wypalił się wewnętrznie. Brauchitsch dusił w sobie gniew i oburzenie, tym bardziej, że nie dorównywał Hitlerowi pod względem intelektualnym. Kiedy w 1941 roku mijało 4 lata, podczas których Brauchitsch znosił nieustanne poniżanie i ordynarne lżenie. 10 listopada doznał pierwszego ataku serca. W szpitalu dowiedział się, iż cierpi na ciężką i nieuleczalną chorobę serca. Powraca jednak do służby i foruje Moskwę jako główny cel ofensywy wojsk. Nie są one już jednak w stanie zająć miasta. Brauchitsch jest załamany fizycznie i psychicznie. 6 grudnia dokładnie w tym samym dniu, gdy Stalin przypuszcza swój kontratak Brauchitsch składa dymisję jednak Hitler nie przyjmuje jej tłumacząc, iż nie jest to odpowiedni czas na zmiany w Sztabie. Brauchitsch domyśla się, że ma być kozłem ofiarnym, jedynym winnym porażki. Nie myli się. Już 19 grudnia Hitler odwołuje go ze stanowiska, po czym sam przejmuje dowództwo Wojsk Lądowych. Brauchitsch wycofuje się z życia publicznego. W maju 1945 roku zostaje aresztowany przez Brytyjczyków. Nie udaje im się jednak go osądzić gdyż umiera w wiezieniu na zawal serca. Miało to miejsce 18 października 1948 roku.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 17:17:47
10 Komentarzy � 10880 Czytań