W ramach programu rozwojowego bombowca nurkującego dla Luftwaffe w 1934 roku, C-Amt RLM rozesłał zamówienia na przygotowanie prototypów do sześciu niemieckich (firm lotniczych m.in. również do zakładów Hamburger Flugzeugbau. Dowództwo Luftwaffe życzyło sobie dwóch samolotów nurkujących - jednego lekkiego jednomiejscowego oraz drugiego cięższego z dwuosobową załogą. Dla inż. Vogta zamówienie to nie było niczym nowym, ponieważ w firmie Kawasaki zajmował się podobnymi konstrukcjami. Jego ostatnim projektem w Japonii był doświadczalny myśliwiec oznaczony Kawasaki Ki-5, który był niedużym wolnonośnym dolnopłatem konstrukcji całkowicie metalowej, ze skrzydłami w kształcie spłaszczonej litery W i ze stałym, okapotowanym podwoziem. Jako napęd tego samolotu służył silnik BMW P-l o mocy 588 kW {800 KM), który zapewniał maszynie maksymalną prędkość 360 km/h. Wychodząc z tej konstrukcji inż. Vogt przedstawił do konkursu na bombowiec nurkujący projekt P6. Pierwotnie jednostką napędową tego samolotu miał być rozwijany wówczas w zakładach Bayrische Motorenwerke silnik BMW XV, który miał osiągać moc 441 kW (600 KM). Silnik ten nie został jednak ukończony w odpowiednim czasie, co zmusiło konstruktora do zmiany jednostki napędowej na gwiazdowy silnik BMW 132 o mocy 537 kW (739 KM). Silnik BMW 132 był niemiecką wersją amerykańskiego silnika Hornet firmy Pratt & Whitney. Maszyna P6 z tym silnikiem oznaczona została P6a. Symbolem P6b oznaczono samolot z silnikiem angielskim Rolls-Royce Kestrel. Po zaprezentowaniu projektów Hamburger Flugzeugbau otrzymał od C-Amt oficjalne zamówienie na zbudowanie trzech prototypów z oznaczeniem typu Ha 137. 9 października 1934 roku przeprowadzono próby z drewnianą makietą nowej maszyny, a już w siedem miesięcy później, 13 maja 1935 roku wystartował do swojego pierwszego lotu prototyp Ha 137 V1 (D-IXAX). Wkrótce gotowy był również drugi prototyp Ha 137 V2 (D-IGBI).

Ha 137 był samolotem jednomiejscowym w związku z czym wystartował w pierwotnej fazie konkursu tzw. Sofortprogramm des Sturzbom-ber-Wettbewerbs (program natychmiastowy konkursu na bombowiec nurkujący), z której jednakże jako zwycięzca wyszedł Henschel Hs 123. Pomimo tego, że Ha 137 obok zadań szturmowych i bombowca nurkującego mógł być używany jako samolot myśliwski, szansę na jego produkcję seryjną zmniejszyły się do minimum. Samolot ten pozostał jednak na życzenie RLM nadal w konkursie, stanowiąc pewną alternatywę dla konstrukcji zgłoszonych do jego dalszego etapu. Słabością Ha 137 był niewielki udźwig wynoszący tylko cztery bomby o wagomiarze 50 kg każda, a przede wszystkim brak tylnego stanowiska broni strzeleckiej. Poza Ha 137 w drugim etapie konkursu brały udział następujące projekty: Heinkel He 118, Arado Ar 81 i Junkers Ju 87. Właśnie ten ostatni samolot wyszedł zwycięsko z konkursu i stał się podstawowym bombowcem nurkującym niemieckiego lotnictwa wojskowego. Trzeci prototyp Ha 137 V3 (D-IZIQ) miał być wzorcem dla ewentualnej wersji Ha 137B (prototypy V1 i V2 były wzorcowe dla Ha 137A). Samolot ten otrzymał najlepszy wówczas rzędowy silnik Rolls-Royce Kestrel V, chłodzony cieczą, dwunastocylindrowy o mocy maksymalnej na wysokości 4200 m 470 kW (640 KM). Silnik ten napędzał dwułopatowe drewniane śmigło o stałym skoku. Latem 1935 roku w Travemunde rozpoczęły się testy prototypów V1 t V2. W październiku 1935 doszło tam do wypadku, gdy podczas prób uzbrojenia eksplodowała zapasowa amunicja umieszczona w prawym centropłacie maszyny VI. Samolot Ha 137 V3 odbył wiele lotów próbnych w Rechlinie w czerwcu 1936 roku.

Jednakże w tym samym miesiącu nowym szefem Technisches Amt przy RLM został Ernst Udet. Zastąpił on płk. Wolframa von Richthofena, który był szczególnie zainteresowany dalszym rozwojem Ha 137 z myślą o zastosowaniu go jako samolotu szturmowego. Nowy szef wydziału technicznego uważał natomiast, że jedynym uniwersalnym samolotem tego typu, na następnych dziesięć lat, stanie się Junkers Ju 87. Dla inż. Vogta stało się jasne, że Ha 137 nie wejdzie do parku maszynowego Luftwaffe. Firma Hamburger Flugzeugbau podjęła jeszcze próbę stworzenia morskich wersji tego samolotu mogących operować z pokładu lotniskowca. Projekt 11 miał być wyposażony w stałe podwozie kołowe, a projekt 11 a w pływaki, obie maszyny napędzane miały być silnikami BMW 132. Z uwagi na zbyt mały zasięg oraz jednomiejscową konstrukcję typy te nie wyszły poza stadium projektu. Mimo braku zainteresowania Ha 137 ze strony dowództwa Luftwaffe powstały jeszcze trzy prototypy V4 (D-IFOE), V5 (D-IUXU) i V6 (D-IDTE). Wszystkie trzy maszyny wyposażone były w silniki Jumo 210 Aa napędzające trójłopatowe, metalowe, przestawne śmigło o średnicy 3,2 m. Prototyp V6 został kompletnie zniszczony podczas przymusowego lądowania w lipcu 1937 roku. Samoloty te używane były przez Luftwaffe do różnych prób i eksperymentów. Prototyp V4 przekazany został do Erprobungsstelle fur Bordwaffe (centrum prób z bronią pokładową) w Tarnewitz. Samolot ten, o znaczeniem kodowym na kadłubie NE + AG, służył m.in. do prób z rakietami RZ65.

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 14:21:27
0 Komentarzy � 7094 Czytań