Gdy Hitler doszedł do władzy i jasne stało się, że dąży on do wojny Kriegsmarine opracowało ambitny plan rozbudowy marynarki nazwany roboczo planem "Z". Hitler zapewniał, że wojna nie zacznie sie wcześniej niż w połowie lat 40-tych, więc dowództwo Kriegsmarine uznało, że ma dostatecznie dużo czasu na rozbudowę swojego arsenału. Pancerniki typu Bismarck były zalążkiem nowo budowanych sił morskich III Rzeszy. Zdołano jednak zbudować tylko dwa okręty tej klasy a mianowicie Bismarcka i Tirpitza. Były to okręty o konserwatywnej budowie. Armaty zostały rozmieszczone w czterech wieżach po dwa działa. Miały one dosyć słabe zabezpieczania przed padającymi bombami i pociskami lecącymi pod dużym katem. Jeśli chodzi o kadłub i opancerzenie można zauważyć pewne podobieństwa do pancerników typu Bayern z 1916. Mimo wszystko Bismarck i Tirpitz były okrętami jak na tamte czasy bardzo nowoczesnymi. Oficjalne dane (35,000 ton) na temat wyporności okrętów były oczywiście fikcyjne i naprawdę wynosiły odpowiednio 41,700 ton dla Bismarcka i 42,900 ton dla Tirpitza zaś pełną odpowiednio 50,900 i 52,600 ton. Na ciężar okrętu standardowo wyposażonego w przypadku Bismarcka składały się: kadłub i nadbudówki 11,474 tony (25,4%), opancerzenie 17,256 ton (38,2%), uzbrojenie 7,453 (16,5%), napęd 4,156 (9,2%), paliwo 3,390 ton (7,5%) i pozostała reszta 1,445 ton (3,2%). Koszty budowy wyniosły odpowiednio 196,8 mln RM w przypadku Bismarcka i 181,6 mln RM w przypadku Tirpitza. Poniżej przedstawiona zostanie krótka historia służby tych dwóch okrętów.

W swój pierwszy rejs bojowy wyruszył z Gdyni 18 maja 1941 roku wraz z ciężkim krążownikiem Prinz Eugen. Jego misja było zwalczanie żeglugi na Atlantyku.Niestety wyjścia w morze nie udało sie utrzymać w tajemnicy i okręty zostały szybko wykryte. Już 24 maja dochodzi do wymiany ognia. W czasie walki jeden z pocisków Bismarcka trafił brytyjski krążownik liniowy Hood w komorę amunicyjną.W wyniku eksplozji okręt niemal natychmiast zatonął. Zdołano uratować jedynie 3 członków załogi. Również drugi brytyjski okręt biorący udział w walce, Prince of Wales, doznał ciężkich uszkodzeń.Został trafiony czteroma pociskami z Bismarcka i trzema z Prinz Eugen. Sam Bismarck też doznał uszkodzeń. Został trafiony trzema pociskami 356 mm. Jeden z nich spowodował wyciek paliwa, co było przyczyna rozdzielenia niemieckiego zespołu i skierowani pancernika ku brzegom Francji. W pościg za pancernikiem ruszyło wiele okrętów brytyjskich w tym lotniskowiec Ark Royal. Pościg brytyjski nie miał szans powodzenia. Zdarzyło się jednak coś, co zmieniło zupełnie przebieg gonitwy. 26 maja samolot z lotniskowca Ark Royal trafił pancernik torpeda, która uszkodziła urządzenia sterowe i pozbawiła niemiecki okręt manewrowości. Tylko dzięki temu zdarzeniu możliwe było dogonienie chluby Kriegsmarine. W nocy z 26 na 27 maja doszło do kolejnego ataku torpedowego tym razem przeprowadzonego przez niszczyciele 4 flotylli. Rankiem dnia 27 maja Bismarck został zaatakowany przez dwa brytyjskie pancerniki Rodney i King George V. Pojedynek artyleryjski rozpoczął się z odległości 21 kilometrów. W początkowej fazie bitwy bardziej celny ogień prowadził Bismarck jednak jeden pocisk trafił w stanowisko kierowania ogniem i całkowicie je zniszczył. Od tej pory wieże były zmuszone do prowadzenia ognia samodzielnie, co oczywiście odbiło się na ich celności. Wymiana ognia trwała jeszcze ponad 50 minut. Na skutek kończących się zapasów paliwa okręty brytyjskie były zmuszone do powrotu. Jednak na ich miejsce pojawił się krążownik Dorsetshire. Bismarck był już wtedy bardzo zniszczony. Brytyjski krążownik wystrzelił w kierunku niemieckiego pancernika trzy torpedy. Po paru minutach okręt zatonął. Brytyjczycy utrzymują, że to właśnie torpedy dopełniły losu Bismarcka. Przeprowadzone badania mające na celu odpowiedzieć na pytanie o prawdziwą przyczynę zatonięcia okrętu nie dały jednoznacznej odpowiedzi. Stało się tak, dlatego że okręt stanął na stępce częściowo wbijając się w muł, co uniemożliwiło sprawdzenie stanu zaworów dennych. Według wspomnień marynarzy którzy przeżyli tą bitwę Bismarck poszedł na dno wskutek samozatopienia. Wersji tej do dziś nie udało się ani potwierdzić ani zaprzeczyć.

Tirpitza od samego początku prześladowały naloty. Jeszcze przed wypłynięciem w swój pierwszy rejs dosięgły go brytyjskie bomby w nocy z 19 na 20 czerwca 1940 roku. Po remoncie przebazowano okręt na Bałtyk. W listopadzie 1941 roku planowano wysłać go wraz z pancernikiem kieszonkowym Admiral Scheer na Atlantyk, jednak z planów tych nic nie wyszło. Ostatecznie został przeniesiony do Norwegii. Od momentu przebazowania go na półwysep norweski był ciągle nękany przez samoloty i torpedy z okrętów podwodnych. Praktycznie cały czas przebywał w remoncie. W nocy 31 marca, 28 i 29 kwietnia stacjonujący w Drotjeim okręt był atakowany przez bombowce horyzontalne Halifax i Lancaster (kolejno 34,43,34 samoloty). 5 lipca zaś próbę ataku podjął radziecki okręt K-21 jednak bezskutecznie. Tirpitz poważnie uszkodzony został dopiero 22 września. Stało się tak wskutek 4 min podłożonych przez miniaturowe okręty podwodne X-6 i X-7. Prace remontowe wyłączyły okręt ze służby na półtora roku. 3 kwietnia 1944 roku otrzymał 15 trafień bombami (głównie 500kg). Zostały one zrzucone przez 40 samolotów Barracuda, które wystartowały z lotniskowców Furious, Victorious, Emperor, Searcher, Pursuer i Fencer. Mimo iż wydawało się, że okręt jest ciężko uszkodzony tak naprawdę nie było aż tak źle. Zostały uszkodzone nadbudówki, lecz bomby nie uszkodziły żadnych elementów żywotnych okrętu. Zdolność bojowa Tirpitza nie została osłabiona w poważnym stopniu, mimo że oprócz uszkodzeń okręt poniósł straty w ludziach, które wyniosły ponad 500 zabitych i rannych. Podczas dalszych, które miały miejsce 17 lipca oraz w dniach 22-29 sierpnia, samoloty brytyjskie zrzucały bomby o masie 750kg. 24 sierpnia po raz pierwszy pokład pancerny został przebity jednak bomba nie zdetonowała. Dowództwo brytyjskie zdało sobie sprawę, że wszystkie te ataki nie przyniosły zbyt dużych korzyści . Rozważano atak okrętów nawodnych jednak plan odrzucono uznając go zbyt ryzykownym ze względu na miejsce gdzie miałby sie odbyć, czyli wąski fiord. Ostatecznie postanowiono użyć Lancasterów uzbrojonych w nowe ciężkie bomby o masie 5,45 tony. Pierwszy taki nalot 27 samolot miał miejsce 15 września 1944 roku, ale i tym razem Tirpitz miał szczęście. Tylko jedna bomba wybuchła w jego pobliżu. Fala zerwała część górnego pokładu na dziobie i uszkodziła burtę. Jednak w żadnym stopniu nie mogło to zagrozić pływalności okrętu. Dopiero podczas nalotu z 12 listopada 1944 Tirpitz doznał dwóch trafień bombami 5,45 tony. Spowodowały one ciężkie uszkodzenia okrętu, który przewrócił się do góry dnem. Wraz z nim śmierć poniosło ponad 800 marynarzy. W latach 1948-1957 wrak został wydobyty i złomowany.