Ludwig Beck urodził się 29 czerwca 1880 roku w Bierbrich nad Renem. Jego ojciec posiadał odlewnię żelaza Rheinhutte (zakład jest w rękach rodziny do dnia dzisiejszego). W rodzinie ze strony ojca można znaleźć wiele osób, które pełniły służbę w wojsku. Wyjątkiem był on sam, który tylko ze względów zdrowotnych zajął się studiowaniem. Ukończył nauki w Heidelbergu na kierunku chemicznym z tytułem doktora. Matka natomiast pochodziła z rodziny prawniczej, w której także możemy znaleźć sporo żołnierskich karier. Sam Beck zaraz po zdaniu matury w roku 1898 wybrał zawód żołnierza. Nie wybrał jednak żadnego z dwóch pułków reprezentujących heską tradycję wojskową, ale wstąpił do 15. górnoalzackiego pułku artylerii w Strasburgu. Od 1908 roku uczęszczał do Akademii Wojennej, którą ostatecznie ukończył w 1911 roku jako jeden najlepszych ze swego rocznika. Do wybuchu pierwszej wojny światowej był członkiem liczącego 625 oficerów Sztabu Generalnego. W czasie wojennej zawieruchy pełnił służbę wojskową w sztabach dywizji i korpusu. W roku 1916 został awansowany na majora i jako oficer sztabowy do specjalnych poruczeń skierowany do Naczelnego Dowództwa Grupy Armii dowodzonej przez niemieckiego następcę tronu. Bardzo szybko odnalazł się w nowym otoczeniu i zyskał uznanie i sympatię wielu ludzi m.in. generała von den Schulenburga, który był szefem Sztabu Generalnego. Dla nacjonalisty, jakim bez wątpienia był Beck klęska w pierwszej wojnie światowej była bardzo bolesna. Przeżył także wielką tragedię w życiu osobistym. Po trwającym zaledwie rok małżeństwie zmarła jego żona pozostawiając ledwie narodzoną córeczkę. Niedługo przed tym zmarł jego brat a wkrótce potem ojciec.

Po zakończeniu pierwszej wojny światowej pozostał w armii. Wielokrotnie zmieniał miejsce służby. Podczas pełnienia funkcji dowódcy 5. pułku artylerii w Fuldzie zwrócił na siebie uwagę Hitlera. Miało to miejsce podczas procesu trzech młodych oficerów z pułku oskarżonych o narodowosocjalistyczne knowania, wobec których zachowywał się wyjątkowo wyrozumiale. Uważa się, iż dlatego w 1933 roku Hitler mianował go w miejsce generała Adama Szefem Urzędu Wojsk (tak naprawdę był to Sztab Generalny). Sam Beck był bardzo zadowolony z tej nominacji. Bardzo szybko zabrał się do ciężkiej pracy. Głośno optował za rewizją traktatu wersalskiego. Był zdecydowanym orędownikiem powszechnej służby wojskowej i zajęcia zdemilitaryzowanej Nadrenii. Był autorem wszystkich planów zbrojeniowych. Uważał, iż Niemcy muszą jak najszybciej stworzyć siły zbrojne, które sygnatariuszom traktatu wersalskiego pokazałyby, jak ryzykowana byłaby wszelka zbrojna interwencja. Zgodnie z jego wytycznymi 1/3 wojsk powinny stanowić oddziały pancerne i zmotoryzowane. Wszystko to miało stworzyć warunki do uzyskania niemieckiej hegemonii w Europie Centralnej. Nigdy nie wykluczał użycia Wehrmachtu jako siły do realizacji określonego celu. Właśnie w kwestii zbrojeń doszło do pierwszych nieporozumień pomiędzy Beck`iem a Hitlerem. Beck uważał, że jakąkolwiek ekspansję militarną można będzie rozpocząć, dopiero gdy proces budowy armii zostanie całkowicie zakończony. Hitler jednak nie zamierzał już czekać. Podczas swojego wystąpienia 5 listopada 1937 roku jasno dał do zrozumienia, że nie zamierza odkładać operacji w Austrii i Czechosłowacji. Konflikt osiągnął apogeum w kwietniu 1938 roku, kiedy to Hitler wyznaczył termin operacji w Czechosłowacji na jesień tegoż roku. Od tego momentu w obawie przed nieprzemyślaną polityką fuhrera, która mogła wywołać konflikt, do którego III Rzesza nie była jeszcze gotowa, stał się przeciwnikiem rządów twardej ręki. Szybko znalazł poparcie w osobie Canarisa oraz kilku innych oficerów.

W początkowym okresie próbował drogą pisemnych raportów nakłonić głównodowodzącego Wojsk Lądowych, aby ten odwiódł Hitlera od jego wojennych planów. Oczywiście nie dało to żadnych rezultatów. Beck rozważał możliwość kolektywnego odejścia najwyższych generałów z wojska, co miało uniemożliwić prowadzenie wojny Hitlerowi. Brał też pod uwagę zbrojne wystąpienie dowództwa Wojsk Lądowych. Jednak jego pomysły nie uzyskały zbyt dużego poparcia w szeregach kadry oficerskiej. Beck uważał działania fuhrera za nieodpowiedzialne i lekkomyślne, ale nie był w stanie nic zrobić. W 1938 podał się do dymisji. Był to jego protest a zarazem oznaka rezygnacji i bezsilności. Krótko potem Hitler przeniósł go w stan spoczynku wcześniej awansując na generała pułkownika. Jak wiadomo traktat monachijski umożliwił Niemcom zajęcie Czechosłowacji bez jednego wystrzału. Był to bardzo silny cios dla generała, którego przepowiednie o wybuchu konfliktu światowego nie sprawdziły się. Agresywna polityka Hitlera jednak nie doprowadziła do wojny.

Jednak już rok później przepowiednie Beck`a okazały się rzeczywistością. Hitler rozpętał wojnę. Od tej pory Beck zaczął wyrastać na niekwestionowaną centralną postać opozycji wobec Hitlera. Jego dom w berlińskiej dzielnicy Lichterfelde stał się miejscem spotkań opozycji antyhitlerowskiej. Gardził oficerami, którzy posłusznie wykonywali rozkazy Hitlera. Mówił o wyrzuconych za burtę pruskich ideałach. Mimo tego niechęci do oficerów liczył, iż z korpusu oficerskiego wyłonią się jednostki, które przeciwstawią się zbrodniczym rozkazom. Atak na ZSRR nie przyniósł jednak zmian. Nie udało się pozyskać dla spisku ani jednego z feldmarszałków. Od jesieni 1943 roku dynamicznych przygotowań do przewrotu Beck jako główna postać oporu został wytypowany do objęcia urzędu prezydenta Rzeszy po zamachu. Zamach na Hitlera Beck uznał za konieczny wstęp do przewrotu. 20 lipca 1944 roku znajdował się w gmachu przy Bendlerstrasse gdzie znajdowało się organizacyjne centrum całej akcji. Jak wiadomo zamach stanu nie powiódła się. Beck został aresztowany. Według jednych źródeł został stracony jeszcze w dniu aresztowania, inne zaś podają, iż zdążył popełnić samobójstwo.


Dodane przez LukLog dnia września 12 2006 22:00:25
12966 Czytań