Marca 28 2024 11:29:06    Historia ~ Ludzie Hitlera ~ Narzędzia Wojny ~ Prusy Wschodnie ~ Mapa strony
Nawigacja
Strona Główna
Historia
Ludzie Hitlera
Wewnątrz Państwa
Adolf Hitler
Narzędzia Wojny
Prusy Wschodnie
Zbrodnie
Ciekawostki
Dokumenty
Forum
Inne
Kontakt
Nagrody
Linki
Szukaj
Nowości
Mapa strony
Warto zajrzeć
krucjata krucjata stacje
Losowy cytat
  Najlepszą formą obrony jest atak - Hitler

[Wiecej cytatów]
Użytkowników Online
Gości Online: 2
Brak Użytkowników Online

Zarejestrowanch Uzytkowników: 776
Najnowszy Użytkownik: john9
Wątki na Forum
Najnowsze Tematy
Dunkierka
Bitwa o Berlin
D-day jak myślicie ...
Chcę zamieścić zd...
Bitwa która przesą...
Najciekawsze Tematy
Bitwa która prze... [100]
Bitwa o Berlin [75]
D-day jak myślic... [70]
Przyczyny porażk... [51]
Dunkierka [50]
Logowanie
Nazwa Użytkownika

Hasło



Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem?
Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.

Zapomniane hasło?
Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
Newsletter
Dla Użytkowników
Statystyki
Ciekawe miejsca
       Arado Ar 68

Po zaprzestaniu prac nad Ar 67 zespół inż. Blume otrzymał zadanie dalszego rozwoju Ar 68 przewidzianego jako konkurent dla myśliwca Heinkel He 51, który wyparł z jednostek myśliwskich poprzednią konstrukcję firmy Arado Ar 65. Konstruktorzy zdecydowali się zastosować do napędu maszyny silnik BMW Vld o mocy startowej 551 kW (750 KM), a mocy maksymalnej 404 kW (550 KM). Arado Ar 68 był jednodżwigarowym dwupłatem z otwartą kabiną i stałym klasycznym podwoziem, wszystkie koła osłonięte były aerodynamicznymi owiewkami. Skrzydła miały różną rozpiętość i połączone były ze sobą zastrzałami w kształcie litery N. Połączenia wzmocnione były stalowymi cięgnami oraz pojedynczymi wspornikami między górnym płatem a kadłubem. Kadłub o owalnym kształcie, pokryty był w przedniej części oraz na grzbiecie blachą durałową, pozostała jego część kryta była płótnem. Statecznik poziomy umieszczony był na końcu kadłuba i połączony został dodatkowo za pomocą zastrzałów w kształcie odwróconej litery V z wysuniętym nieco do przodu statecznikiem pionowym. Ster wysokości jednoczęściowy. Wszystkie lotki wyważone były dynamicznie. Pierwszy prototyp Ar 68a (D-IKIIM) oblatany został w Warnemunde wczesnym latem 1934 roku. Napęd samolotu stanowił silnik BMW Vld. Wyniki prób nie były zadowalające, prędkość i wznoszenie tylko niewiele przewyższały osiągi Ar 65 E, dodatkowo piloci skarżyli się na gromadzenie się spalin w kabinie oraz słabą widoczność do przodu. Problemy te postanowiono usunąć poprzez zabudowę nowego silnika Jumo 210 A o mocy stałej 448 kW (610 KM). Silnik ten stanowił jednostkę napędową prototypów Ar 68b (D-IVUS) oraz Ar 68c (D-IBAS), które rozpoczęły próbne ioty wiosną I latem 1935 roku. Zainstalowanie nowego silnika umożliwiło zmiany konstrukcji przodu kadłuba, które polepszyły widoczność do przodu. W drugim prototypie pojawił się jednak inny problem, na skutek wadliwie skonstruowanych wlotów powietrza do chłodnicy silnik nie osiągał pełnej oczekiwanej mocy. Wadę tę usunięto w trzecim prototypie, który wypełnił wreszcie wszystkie założenia konstruktorów, był on również jako pierwszy wyposażony w standartowe uzbrojenie złożone z dwóch karabinów maszynowych MG 17 kalibru 7,9 mm z zapasem amunicji po 500 pocisków na lufę. Zespół konstruktorów Arado był całkowicie przekonany o wyższości swojej konstrukcji nad Heinklem He 51, równocześnie dzięki otwarciu nowych zakładów lotniczych Arado w Brandenburgu pojawiły się odpowiednie moce produkcyjne do rozpoczęcia seryjnego wytwarzania nowego myśliwca.

Pomimo tego Reichsiuftfahrtministerium, które zastąpiło Luftfahrtkommissariat nie wykazało większego zainteresowania nową konstrukcją. Piloci Luftwaffe, którzy świeżo przesiedli się z Ar 65 na He 51, posiadające większą prędkość, większe obciążenia konstrukcji a przede wszystkim znacznie wyższą prędkość lądowania, co sprawiało szczególnie wiele kłopotów niedoświadczonym pilotom, gwałtownie zaprotestowali przeciwko wprowadzaniu nowego typu samolotu argumentując, że "lepszy diabeł, którego już znamy". Dopiero gdy na początku 1936 roku nowo mianowany szef wydziału technicznego w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy Ernst Udet zorganizował próbną walkę powietrzną pomiędzy He 51 a Ar 68 sytuacja uległa zmianie. Ar 68 pilotowany przez Udeta wygrał w pojedynkach i przewyższał we wszystkich osiągach pilotowane przez najbardziej doświadczonych lotników myśliwskich He 51. W międzyczasie w zakładach Arado powstały dwa dalsze prototypy Ar 68d (D-ITAR) z silnikiem BMW VI oraz Ar 68e (D-ITEP) z silnikiem Jumo 210 Da wyposażonym w dwustopniową sprężarkę i osiągającym moc startową 500 kW (680 KM). Krótko po zbudowaniu tych prototypów RLM wprowadziło standartowe oznaczenia samolotów prototypowych, które stanowiła litera V (Ve-rsuchs - eksperymentalny) oraz kolejny numer prototypu. Z uwagi na to Ar 68d V 4 stał się maszyną wzorcową serii Ar 68 F-1 wyposażonej w silnik BMW VI 7,3 Z, a pierwsze samoloty tej serii dotarły do jednostek liniowych w końcu lata 1936 roku.Jedyną jednostką wyposażoną w te samoloty był nowosformowany I./JG 134 (późniejszy ZG 26) Horst Wessel w Werl. Następny miał być bazujący w Jessau I./JG 131, ale gdy okazało się, że osiągi Ar 68 F-1 były prawie identyczne jak He 51 zarzucono ten pomysł i produkcja wersji F-1 zakończyła się jesienią 1936 roku. Prototyp Ar 68 V5 stał się wzorcem wersji Ar 68 E-1. Samoloty te wyposażone były początkowo w silnik Jumo 210 Da zastąpiony w późniejszych seriach przez silnik Jumo 211 Ba o mocy maksymalnej 500 kW (680 KM) napędzający dwułopatowe śmigło drewniane Heine. Samolot uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7,9 mm z zapasem amunicji 500 sztuk naboi na lufę. Jako przyrząd celowniczy służył celownik refleksyjny Reflex-Visier Ula, pod kadłubem można było podczepić cylindryczny pojemnik na sześć bomb odłamkowych SC 10 o wagomiarze 10 kg. . Dowództwo Luftwaffe planowało wyposażyć w te samoloty siedem Jagdgruppen (I, II, III/JG 134, I/JG 135, II/JG 234 i IJI/JG 334] przy pozostawieniu w pięciu pozostałych He-inkir He51. Ar 68 E-1 znalazły się też na wyposażeniu nowoutworzonego III./JG 141 w FiJrstenwal-de. W roku 1938 dwa Ar 68 E-1 znalazły się w Hiszpanii, gdzie służyły jako nocne myśliwce w Grupo 9 dowodzonej przez kapitana Javiera Murcia na lotnisku La Cenią. W roli nocnego myśliwca występowały również od września do końca roku 1939 ostatnie pozostające w służbie Luftwaffe Ar 68 E/F. W ramach Luftflotte 3 operowały 10. i 11. (Nachtjagdd/JG72 w sile 16 i 12 maszyn. Samoloty te wykonywały patrole nad granicą niemiec-ko-francuską. Jednostki przemianowano wkrótce na 11/JG 2 oraz 5/JG 52. Dnia 26 września 1939 roku 7/JG 53 zreorganizowano w 10 (Nachtjagd)/JG 53 i wyposażono w Ar 68 F-1, jednostka operowała z lotnisk w okolicy Oedheim/Heiibronn. Od roku 1940 wszystkie będące jeszcze w służbie Ar 68 przekazane zostały do Jagdfliegerschulen. Kolejną wersją Ar 68 miał być model G, który planowano jako myśliwiec operujący na wyższych pułapach. Projekt ten nie został zrealizowany z uwagi na brak odpowiedniego silnika. Ostatnim modelem był wyprodukowany wiosną 1937 roku Ar 68 H (D-IS1X] napędzany dziewięciocylindrowy m silnikiem gwiazdowym chłodzonym powietrzem o mocy 625 kW (850 KM) BMW 132 Da. Samolot ten posiadał zakrytą kabinę pilota i osiągał prędkość o 65 km/h wyższą od poprzednich wersji. Uzbrojenie zostało wzmocnione o dwa dodatkowe karabiny maszynowe MG 17 montowane w górnym płacie. W tym czasie jednak Luft-wa11enfvhrungssiab zrezygnował z dalszych prac nad dwupłatowymi myśliwcami i wszelkie prace rozwojowe nad Ar 68 zostały przerwane

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 14:00:56
0 Komentarzy � 7585 Czytań

Komentarze
Brak komentarzy.
Dodaj komentarz
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
Copyright © 2007 LukLog