W końcu lat trzydziestych rozpoczęto w Niemczech prace nad rozwojem zdalnie sterowanych stanowisk strzeleckich broni pokładowej. W 1938 roku zespół konstruktorów Arado pod kierownictwem inż. Waltera Blume opracował wspólnie z firmą Rheinmetall-Borsig oraz Deutsch Versuchsanstalt fur Luftfahrt projekt sterowanego z kabiny pilota i naprowadzanego na cel za pomocą peryskopu, zdalnie sterowanego systemu broni pokładowej oznaczonego symbolem FA-13. Technisches Amt RLM po zapoznaniu się z projektem upoważnił Blumego do rozpoczęcia prac konstrukcyjnych nad szybkim samolotem typu Kampfzerstörer, w którym miano wykorzystywać nową koncepcje uzbrojenia defensywnego złożonego ze zdalnie sterowanych stanowisk strzeleckich, mogące pełnić rolę ciężkiego myśliwca, szybkiego samolotu rozpoznawczego , bombowca nurkującego lub też samolotu szturmowego. Bezpośrednie prace projektowe wykonał inż. Van Nes, pod ogólnym nadzorem naczelnego inżyniera Hansa Rabeskiego. Projekt oznaczono wstępnie symbolem E 240. Był to bardzo zawansowany technicznie dwusilnikowy, dwumiejscowy, całkowicie metalowy samolot wyposażony w bardzo bogata mechanikę płata m.in. podwójne klapy szczelinowe i sloty na krawędzi natarcia oraz hamulce aerodynamiczne umieszczone w ogonie, ciśnieniową kabinę i zdalnie sterowane stanowiska defensywne broni pokładowej. Pierwsze dwa prototypy służyć miały do przeprowadzenia testów aerodynamicznych. W żadnym z nich nie przewidywano zbudowania kabiny ciśnieniowej oraz stanowisk broni pokładowej FA-13. System Fa-13 był wówczas jeszcze w stadium prób przeprowadzanych na samolocie Messerschmitt Bf 162 V3 podczas których pojawiły się liczne problemy związane z jego zastosowaniem m.in. trudności związane z lokalizacją celów powietrznych przez strzelca pokładowego, pomimo zastosowania w peryskopie soczewek powiększających o 1,6 raza, innym problemem była ochrona peryskopu przed oblodzeniem na wyższych wysokościach. Pierwsze dwa prototypy nowej konstrukcji firmy Arado oznaczone Ar 240V1 i V1 były gotowe w połowie 1940 roku. Pierwszy lot Ar 240 V1 odbył się 10 maja, a Ar 240 V2 dwa miesiące później. Niestety okazało się, że samolot jest bardzo nie stabilny i to we wszystkich możliwych osiach lotu. Po wprowadzeniu licznych poprawek powstał Ar 240V3, który miał stanowić wzorzec wersji rozpoznawczej i bombowca nurkującego. Radykalnie zmienione zostały kształty przedniej i środkowej części kadłuba, ciśnieniowa kabina przesunięta została na nos samolotu, a kadłub w tylnej części wydłużony został o 1,25 m. Znajdujący się w ogonie maszyny hamulec aerodynamiczny został zastąpiony stożkowatą końcówka kadłuba z dodatkowa powierzchnia stabilizującą. Sloty na krawędzi natarcia zostały zdemontowane. Ar 240 V3 otrzymał napęd w postaci dwóch rzędowych silników Daimler-Benz DB 601 A o mocy startowej 790 kW (1075KM) każdy. Samolot uzbrojony był w dwa stanowiska FA-13, grzbietowe i pod kadłubowe, każde wyposażone w zdwojony karabin maszynowy MG 81Z kalibru 7,9 mm. Jako uzbrojenie ofensywne służyły montowane na stałe w kadłubie, strzelające do przodu dwa działka MG 151 kalibru 20 mm oraz dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7,9 mm instalowane po jednym w nasadzie każdego płata.

Wprowadzenie licznych modyfikacji opóźniło montaż prototypu, który był gotów do prób w locie dopiero późna wiosną 1941 roku. Przeprowadzone testy wykazały znaczna poprawę osiągów w porównaniu z maszynami V1 i V2, jednakże dalekie byłe do zaplanowanych, co zaowocowało kolejnymi modyfikacjami m.in. zmianą lotek. Późnym latem 1941 roku Ar 240V3 skierowany został w celu przeprowadzenia testów operacyjnych do, Dywizjonu Rozpoznawczego Naczelnego Dowódcy Lotnictwa Wojskowego. Z samolotu wymontowano system FA-13 który wymagał jeszcze dopracowania i nie sprawdził się w warunkach polowych, oraz uzbrojenie stałe, w to miejsce zamontowane zostały dwie kamery Rb 50/30. Płk Knemeyer przeprowadził na ty, samolocie kilkanaście lotów nad wyspy Brytyjskie, duża prędkość lotu umożliwiał tej maszynie uniknięcia wrogich myśliwców. W międzyczasie ukończono kolejny prototyp Ar 240 V4 który miał się stać wzorcem dla seryjnych bombowców nurkujących. Samolot uzbrojony był identycznie jak V3, dodatkowa posiadał pod kadłubem wyrzutnik dla 8 50 kg bomb. W ogonie samolotu zainstalowano ponownie hamulec aerodynamiczny, co zwiększyło długość maszyny o dalszych 65 cm. Ar 240V4 napędzany był dwoma silnikami DB 603 A o mocy startowej 1287 kW (1750KM) każdy. W ówczesnych warunkach okazało się ze Luftwaffe bardziej potrzebuje maszyny rozpoznawczej niż bombowca nurkującego i w związku z tym przedprodukcyjne maszyny Ar 240A-01 i -02 przystosowano do pełnienia zadań rozpoznawczych. Samoloty te, w związku z przeprowadzonymi na nich przeróbkami oznaczono również numerami prototypów V5 i V6. Samoloty te, różniły się od Ar 240 V4 brakiem hamulca aerodynamicznego, skrzydłem o całkowicie nowej konstrukcji, choć nie zmienionym obrysie zewnętrznym, usunięte zostały wyrzutniki bomb oraz działka pod kadłubowe.

Samolot otrzymał silnik DB 846 kW. Cecha charakterystyczną stały się kołpaki tunelowe, otaczające wlot powietrza do silników. W tylnej części obu gondoli silników zainstalowano po jednej kamerze RB 50/30. Ar 240A-03 oblatany w październiku 1942 roku początkowo napędzany był silnikami DB 601 E które zostały wkrótce zmienione na BMW 801 TJ o mocy 1382 kW podczas startu. Był to silnik gwiazdowy, chłodzony powietrzem wyposażony w turbosprężarkę. Ar 240A-04 i -05 nie posiadały uzbrojenia defensywnego i napędzane były silnikami DB 603 A. W grudniu 1942 roku zakłady AGO w Oschersleben były gotowe do wyprodukowania serii czterdziestu samolotów Ar 240 A. Wtedy właśnie Erhard Milch rozkazał zastopować cały program rozwoju tego samolotu. Zbudowane samoloty dostarczono jednak do jednostek bojowych Luftwaffe. Ar 240A-01 i -02 otrzymała 13.JG5E operująca w rejonie Petsamo w północnej Finlandii. Samolotów tych używano do lotów rozpoznawczych wzdłuż linii kolei murmańskiej. Ar 240A-03 operował wraz z Ju 88 w ramach 3.(F)/100 od lutego 1943 roku na froncie wschodnim wykonując zadania rozpoznawcze dla Lw.Kdo.Ostland, a od lipca 1943 roku w 1(F)/100 operowa Ar 240A-05. jednostka ta podporządkowana była operacyjnie Luftflotte 6. Latem 1943 roku Ar 240A-02 przeniesiony został z JG 5 do 2(F)/122 bazującej w Frosinone, na południowy wschód od Rzymu. Po odbyciu kilku lotów próbnych samolot odbył swój pierwszy lot bojowy, po którym został kompletnie rozbity podczas lądowania. Wkrótce po tym do tej samej jednostki trafił Ar 240A-04 jednakże ciągle kłopoty z silnikamizmusiły personel naziemny do odesłana go do Niemiec, przed wykonaniem jakiegokolwiek lotu bojowego. Samolot ten później wraz z Ar 240A-05, -03 oraz Ar 240V7 i V8 służyły na froncie wschodnim. Pozostałe prototypy nigdy nie zostały ukończone. Ar 240V9 miał być wzorcem dla wersji C. Napęd stanowić miały dwa silniki DB 603A-3 o mocy maksymalnej 1360kW(1850KM) na wysokości 2000m. Wersja ta miała posiadać większą 0 3,27 rozpiętość oraz o 0,54 m długość. Uzbrojenie ofensywne stanowić miały cztery działka MG 151/20 strzelające do przodu. Uzbrojenie defensywne stanowić miało dwa stanowiska broni pokładowej FA-13, jednego na grzbiecie i drugiego pod kadłubem. Każde stanowisko tworzyły karabiny maszynowe MG 131 kalibru 13 mm. Prototyp V10 miał być maszyna wzorcową dla serii nocnych myśliwców i miał zostać wyposażony w radar pokładowy FuG 202 Lichtenstein oraz dodatkowe dwa działka pokładowe MG 151/20.
Dalsze prototypy miały być wzorcami wersji niszczycielskich. Samoloty te miały zostać wyposażone w urządzenie GM1 (wtrysk do sprężarki skroplonego azotu), co umożliwiało zwiększenie prędkości poziomej na wyższych wysokościach nawet o 50 km/h. Na deskach kreślarskich wytwórni Arado znajdowały się jeszcze inne planowane wersje tego samolotu, takie jak: nocny myśliwiec C-2, szybkie bombowce i samoloty rozpoznawcze C-3 i C-4, Ar 240D z silnikami Daimler-Benz DB 614 oraz wariant bombowy Ar 240E oraz myśliwski F- napędzany silnikami Daimler-Benz DB 603 G

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 14:15:48
0 Komentarzy � 6609 Czytań