Bitwa o Berlin rozpoczęła się 16 kwietnia 1945 roku. Właśnie tego dnia atak, którego ostatecznym celem miała być stolica trzeciej Rzeszy rozpoczęły ogromne siły radzieckie. W ofensywie brały udział: 1 Front Białoruski pod dowództwem marszałka Żukowa oraz 1 Front Ukraiński pod dowództwem marszałka Koniewa. Atak wyprowadzony był z przyczółków nad Odrą i Nysą. Pierwszy zaatakował Żukow. Radziecki marszałek zadbał, aby ta ostatnia potyczka miała wyjątkowy przebieg. Po półgodzinnym ostrzale artyleryjskim włączono 147 reflektory, które miały oślepić wroga. Godzinę później o 4 nad ranem do ataku ruszył Koniew. Ogółem siły, jakie wyznaczono do ofensywy liczyły 2.500.000 żołnierzy, 6250 czołgów, 7.500 samolotów, 41.600 dział i moździerzy. Niemcy zdołali zmobilizować o wiele słabsze siły. Liczyły około 500 czołgów i 700 samolotów. Stalin liczył, że Berlin uda się zająć w ciągu maksymalnie tygodnia. Do najbardziej prestiżowego zadania, czyli zajęcia Reichstagu wyznaczony został Żukow. Mimo przygniatającej przewagi popełnił on wiele błędów. Niemcy doskonale opóźniali jego marsz w kierunku miasta. Nie ma, co jednak ukrywać, że sam Żukow wydatnie im w tym pomagał. Eksperyment z reflektorami, choć niewątpliwie bardzo widowiskowy wywołał więcej chaosu wśród własnych wojsk niż u przeciwnika. Radziecki marszałek zlekceważył znaczenie Wzgórz Seelow, które były ostatnią naturalną przeszkodą w drodze do Berlina. Mimo wielkich ambicji Żukowa, które skłoniły go do wysłania piechurów, aby oczyścili pola minowe, wkrótce odebrał oschły telefon od Stalina, który informował go, iż polecił Koniewowi iść na Berlin od południa. Wojska 1 Frontu Ukraińskiego szybciej dotarły do miasta pokonując dziennie około 15-20 kilometrów. Już 18 kwietnia jego oddziały pancerne sforsowały, Sprewę gdy w tym czasie Żukow po dwóch dniach ciężkich walk zdołał dopiero złamać opór na wzgórzach. Dalej Koniew przeciął tyły 9 armii i znalazł się na dogodnych pozycjach wokół Berlina. 21 kwietnia do miasta wdzierają się pierwsze oddziały 1 Frontu Białoruskiego. Białoruskiego okolicach Hermannplatz pojawiają się niespodziewanie 3 czołgi. Wywołuje to alarm. Dzień wcześniej 20 kwietnia pierwsze pociski radzieckiej artylerii dalekonośnej spadają na centrum Berlina. Miasto staje się miastem frontowym.

22 kwietnia południowe przedmieścia miasta dostają się w ręce Koniewa. Mimo przeciwnatarcia wyprowadzonego przez 3 armię pancerną pod dowództwem Manteuffela Sowieci utrzymują zajęte pozycje. Dnia następnego Stalin dokonuje podziału Berlina na strefy za zdobycie, których mają odpowiadać Żukow i Koniew. Reichstag znów podobnie jak w pierwotnym planie przypada temu pierwszemu. 24 kwietnia dochodzi do zamknięcia większości jednostek 9 armii niemieckiej pod dowództwem generała piechoty Bussego w kotle w rejonie Frankfurtu nad Odrą. Pomimo okrążenia przez pięć radzieckich armii jednostki te poddawane nieustającym atakom zdołały za cenę ogromnych strat przedrzeć się na zachód. Ten swoisty marsz przeżyło tylko 30.000 ludzi z początkowego stanu około 250.000. Tego samego dnia od strony Paretz zbliżył się oddział zwiadowczy zaś od strony Priortu koło Poczdamu oddział strzelecki. W momencie ich spotkania koło Ketzinu zamyka się pierścień wokół Berlina. Ciągłe ataki lotnictwa oraz bombardowania miasta powodują ogromne straty wśród ludności cywilnej. W mieście trwają zażarte walki uliczne. Niemiecka 12 armia stacjonująca w Belzig dowodzona przez generała Wencka uderza na Frech. Ze względu na wyczerpanie żołnierzy atak bardzo szybko staje w miejscu. Wojska Wencka nie są już w stanie prowadzić walk osłonowych.

Na południu miasta Rosjanie przebijają się już do dzielnicy Prenzlau. Sytuacja staje się krytyczna. Zaciekły opór Niemców podtrzymywany był przez szalejącą do końca dni wojny propagandę. Dodatkowo obrońców mobilizował lęk przed „najokrutniejszą armią świata”. Dodatkowo liczne obostrzenia wpływają na zachowanie względnej dyscypliny. Himmler wydał rozkaz, w którym stwierdził, iż każdy mężczyzna, który znajduje się w domu z białą flagą ma zostać rozstrzelany. Mimo ogromnych strat zadawanych Sowietom posuwali się oni dalej głąb miasta. Metr po metrze, dom po domu. W ostatnich walkach sam Hitler próbował kierować obroną miasta jednak nie na wiele to się zdało. Przesuwał po mapie ugrupowania wojsk, które już dawno nie istniały, wierzył w przedarcie się armii, które już nie miały na to szans. Jednym z takich ugrupowań była grupa bojowa Steinera. Tak naprawdę armia Steinera to były zaledwie dwie dywizje 3 korpusu pancernego SS. Drugą wielką nadzieja Hitlera była 12 armia Wencka. Mimo najlepszych chęci Wenck nie był w stanie przebić się przez pierścień okrążenia. Jego związki taktyczne w większości istniały tylko na papierze a wojsko, jakim dysponował składało się głównie z uczniów powołanych do Wehrmachtu i poborowych, których wcześniej nie brano do wojska ze względu na ich wiek. W tym momencie Berlin był już morzem ruin. Rosjanie wystrzelili na miasto około 1.800.000 pocisków artyleryjskich.27 kwietnia stwierdzenie wolny Berlin oznaczało tylko dzielnicę rządową czyli pas długości około 15 kilometrów i szerokości około 5 kilometrów. 29 kwietnia Hitler bierze ślub ze swoją długoletnią przyjaciółką Ewą Braun. Małżeństwo trwa tylko jeden dzień. 30 kwietnia oboje popełniają samobójstwo. Tego samego dnia oddziały radzieckie zatykają czerwony sztandar na budynku Reichstagu. 1 maja Goebbels a następnie Krebs podejmują ostatnią próbę negocjacji w celu ustanowienia zawieszenia broni i uznania rządu Donitz. Stalin nie chce o tym słyszeć żąda bezwarunkowej kapitulacji. Goebbels wraz ze swoją żoną otruwają swoje dzieci następnie sami popełniają samobójstwo. Następnego dnia generał Weidling podejmuje decyzję o zaprzestaniu oporu. Wraz z upadkiem Berlina zakończyła się ostania wielka bitwa drugiej wojny światowej. Była to jedna z najkrwawszych i najbardziej okrutnych potyczek stoczonych przez Wehrmacht. Straty niemieckie są trudne do oszacowania. W przypadku Armii Czerwonej straty wyniosły według Massona 300.000 w samym szturmie miasta zaś 700.000 licząc od 16 kwietnia.