Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów powstała w 1929 roku na kongresie w Pradze. Było to skrajnie acjonalistyczne ugrupowanie, które za cel postawiło sobie utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego. Wspomnieć wypada, iż w okresie międzywojennym członkowie tego ugrupowania szczególnie dużą aktywność przejawiali na ziemiach II Rzeczpospolitej. Niewątpliwie najgłośniejszą akcją Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, było zamordowanie w czerwcu 1934 roku w warszawie ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego. Przez cały okres międzywojenny Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów utrzymywała ożywione stosunki z przedstawicielami niemieckich służb wywiadowczych. Niemcy nie tylko wspierali OUN finansowo, ale także organizowali dla członków tego ugrupowania szkolenia wojskowe. Kierownictwo OUN liczyło, że współpraca z Niemcami zaowocuje w przyszłości ich pomocą w walce o niepodległą Ukrainę. Niemcy jednak swych partnerów traktowali czysto instrumentalnie. Ukraińcy byli im potrzebni, aby prowadzić działania o charakterze wywiadowczym lub dywersyjnym. Po porażce Polski we wrześniu 1939 roku obszar wschodniej małopolski znalazł się w granicach ZSRR. Większość ludzi z kierownictwa OUN znalazło schronienie w utworzonym przez Niemców Generalnym Gubernatorstwie. Na początku 1940 roku organizacja owa rozpadła się na dwa zaciekle zwalczające się ugrupowania. Na czele jednego z nich stał Andrij Melnyk zaś na czele drugiego stał Stepan Bandera. To drugie ugrupowanie działało o wiele bardziej dynamicznie. Obydwa te ugrupowania swe nadzieje na stworzenie niepodległej Ukrainy pokładały w wybuchu wojny radziecko niemieckiej.

Kierownictwo banderowskiego odłamu dużą wagę przywiązywało do rozbudowania gęstej siatki konspiracyjnej na terenach ZSRR, której zadaniem byłoby podjecie walki na tyłach Armii Czerwonej w momencie rozpoczęcia wojny radziecko-niemieckiej. Zadanie to utrudniało NKWD, które rozbiło siatki konspiracyjne m.in. na Wołyniu i we Lwowie. Pomimo tych przeciwności w czasie, gdy armia niemiecka wkraczała na ziemie ZSRR na tyłach frontu doszło do akcji zbrojnych banderowców. Do największej ilości zaczepnych akcji doszło w okolicy Lwowa. Członkowie OUN oprócz ataków na małe oddziały żołnierzy radzieckich, dostarczali Niemcom cennych danych o ruchach poszczególnych jednostek wojsk sowieckich, służyli jako przewodnicy, za pomocą umówionych sygnałów naprowadzali na cle niemieckie samoloty.W tym miejscu należy wspomnieć o zbrodniach, jakich dopuścili się nacjonaliści. Dokonywali oni mordów nie tylko na członkach partii komunistycznej i ich rodzinach, ale również na ludności polskiej i żydowskiej. Ogółem rozmiar działań powstańczych prowadzonych przez OUN był mniejszy niż pierwotnie zakładało kierownictwo, jednak spowodowane to było głównie tym, iż Niemcy bardzo szybko zajęli zachodnie obszary ZSRR. Wiosną 1941 roku rozpoczęto formowanie pierwszych regularnych oddziałów ukraińskich.Kierownictwo OUN liczyło, że owe jednostki będą zalążkiem przyszłej wielkiej armii ukraińskiej.

W kwietniu 1941 roku rozpoczęto formowanie kolejnego oddziału. Tym razem w Krakowie powstał batalion o kryptonimie Nachtigall. Ukraińskim dowódcą batalionu został kapitan Roman Suchewycz. Oddział miał także niemieckiego dowódcę oraz liczną niemiecką kadrę oficerską i podoficerską. Już w następnym miesiącu rozpoczęto formowanie kolejnego bataliony, tym razem pod kryptonimem Rolland. Jego ukraińskim dowódcą został major Ewhen Pobihuszczyj. Owy batalion miał działać z okolic Jess w kierunku Kijowa. Oddział Nachtigall w dniu 28 czerwca sforsował San pod Woławą i o świcie 30 czerwca wkroczył do Lwowa, na kilka godzin przed oddziałami niemieckimi. Stacjonował tam do nocy z 6 na 7 lipca czynnie biorąc udział w eksterminacji ludności polskiej i żydowskiej. Do znacznego zaostrzenia stosunków na linii kierownictwo OUN władze niemieckie doszło 30 czerwca. Wtedy to właśnie we Lwowie z inicjatywy

Nastąpiły aresztowania członków Władzy Krajowej a 11 lipca aresztowano przebywającego w Berlinie Banderę. Niemcy zażądali od drugiego odłamu OUN-u zaprzestania działalności politycznej i podporządkowania się rozkazom władzy okupacyjnej. Od tego momentu nie było mowy o jakiejkolwiek armii ukraińskiej. Legion ukraiński został przewieziony w sierpniu 1941 roku do Niemiec a następnie przekształcono w kureń imienia Konowalca (założyciela OUN). Od tej pory miał charakter wyłącznie jednostki policyjnej. Ukraińcom pozostawiono możliwość tworzenia administracji lokalnej i pomocniczej policji. Był to koniec złudzeń, jakie nacjonaliści żywili w stosunku do strony niemieckiej. Z czasem OUN zszedł do podziemia, co ostatecznie zaowocowało powstaniem Ukraińskiej Powstańczej Armii w roku 1942.

Dodane przez LukLog dnia maj 01 2006 16:13:28
6 Komentarzy � 16503 Czytań