Ferdynand Schorner urodził się 12 czerwca 1892 roku w Monachium, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Jego ojciec był inspektorem policji. Po ukończeniu w roku 1902 szkoły ludowej podjął dalszą naukę w gimnazjum Luitpolda. Zamierzał zostać nauczycielem. Musiał jednak odbyć służbę wojskową. W latach 1911-1912 służył jako ochotnik w Pułku Piechoty Gwardii. Mimo iż służbę wojskową ukończył w stopniu zaledwie kaprala to podczas ćwiczeń rezerwistów w roku 1913 awansował do stopnia wicesierżanta rezerwy. Jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej rozpoczął studia na wydziale romanistyki uniwersytetu w Monachium. W czasie studiów wykazywał się dużą chęcią zdobywania wiedzy czego dowodem są jego liczne wyjazdy do uniwersytetów w Lozannie, w Grenoble. Niestety wybuch wojny zmusił Schornera do przerwania studiów.

W czasie mobilizacji otrzymał powołanie do 12 kompanii Pułku Piechoty Gwardii w której służył przez całą wojnę. Brał udział w walkach nad Sommą i w Lotaryngii. Odwaga jaką wykazywał się podczas potyczek na froncie szybko zaowocowała mianowaniem na dowódcę plutonu. Trzy miesiące później został awansowany na stopień porucznika rezerwy. W maju 1915 roku Schorner wyruszył nad granicę z Włochami z zadaniem obrony Tyrolu. W czasie walk w Dolomitach wykazał się niekonwencjonalnym sposobem dowodzenia podległymi mu jednostkami. W październiku tego samego roku jego pułk przeniesiony został na front serbski. Po sześciu miesiącach został ponownie skierowany na front zachodni gdzie wziął udział w wyczerpujących walkach pod Verdun. Przez pozostały okres wojny jego pułk był często przerzucany w różne rejony konfliktu. Latem 1918 roku Schorner został ciężko ranny i do służby wrócił dopiero jesienią. Po zakończeniu działań wojennych pułk powrócił do Monachium gdzie został zdemobilizowany w wyniku czego w służbie pozostała niewielka część kadry. Sam Schorner dostał bezterminowy urlop. Wojna wywarła na niego bardzo duży wpływ. Wspólne okopowe życie gdzie jak się pozornie wydawało nie istniał podział klasowy czy stanowy a liczyła się odwaga, wywołało w człowieku posiadającym kompleks niższości z powodu pochodzenia duże wrażenie. Poza tym osoba dowódcy Franza Eppa zbliżyła go do poglądów narodowych socjalistów.

Przyłączył się do Freikorpsu Eppa z którym uczestniczył w obaleniu Monachijskiej Republiki Rad a także w tłumieniu niepokojów wywołanych przez komunistów w Zagłębiu Ruhry. Gdy w roku 1920 Reischwehra przejęła część Freikorpsu Eppa Schorner otrzymał szansę kontynuowania kariery wojskowej z czego oczywiście skorzystał. Do roku 1925 pełnił służbę w jednostkach liniowych, jednak w październiku przeniesiono go do Berlina do Ministerstwa Reichswery. Po dwóch latach i awansie do stopnia kapitana objął dowództwo kompanii w 19. pułku piechoty. Do wybuchu drugiej wojny światowej awansowany został do stopnia pułkownika. Owa szybka kariera nie była wynikiem protekcji lecz bardzo szybką rozbudową Wehrmachtu.

W momencie wybuchu drugiej wojny światowej 98 pułk strzelców górskich którego dowódcą był Schorner stacjonował w Słowacji. Wchodził w skład 1 Dywizji Górskiej której zadaniem było zajęcie Lwowa. Schorner starał się za wszelką cenę wypełnić powierzone mu zadanie. Nie liczył się z ponoszonymi stratami. Jego pułk zapłacił wysoką cenę za ambicje swojego dowódcy. Kampanię na zachodzie Schorner rozpoczynał jako dowódca pułku jednak już 24 maja otrzymał zadanie formowania nowej dywizji. Wykonał je w połowie czerwca i z 6 Dywizją Górską włączył się w ostatnie walki na terenie Francji. Atak Mussoliniego na Grecję zakończył się porażką wojsk włoskich. Hitler postanowił pomóc swojemu przyjacielowi. Wśród jednostek które miały wziąć udział w kampanii znalazła się 6 Dywizja Górska. Miała ona przełamać Linię Metaksasa. Również to zadanie Schorner wykonał z łatwością. Za wszelką cenę chciał aby to właśnie jego dywizja jako pierwsza jednostka Wehrmachtu dotarła do Aten. Ostatecznie udało się to jej 26 kwietnia. Za tę akcję Schorner otrzymał Krzyż Rycerski. Zaraz potem jego dywizja została przeniesiona na północ w rejon Murmańska gdzie brała udział w walkach od 25 października. Schornerowi którego 15 stycznia 1942 roku mianowano dowódcą XIX Korpusu Górskiego i jednocześnie awansowano do stopnia generała porucznika, udało się utrzymać linię obrony przed atakami Armii Czerwonej aż do października 1943 roku. 1 lipca 1943 roku awansowano go do stopnia generała wojsk górskich. Jego bezkompromisowy styl dowodzenia zarówno pod Murmańskiem jak i we wcześniejszych kampaniach zwrócił na niego uwagę Hitlera. Hitler doceniał swojego podwładnego i wysyłał go na najbardziej zagrożone odcinki frontu. Tak było np. w październiku 1943 roku gdy skierowano go nad Dniepr gdzie miał zatrzymać radziecką ofensywę i zapobiec utracie kopalni niklu. Jego zawziętość i twardy styl dowodzenia pozwoliły na wykonywanie powierzonego mu zadania aż do stycznia 1944 roku kiedy to z powodu licznych luk na sąsiednich odcinkach frontu musiał wycofać swe wojska aby uniknąć całkowitego ich zniszczenia. 31 marca objął dowodzenie nad Grupą Armii Sudukraine. Jednocześnie awansowany został na stopień generała pułkownika. Jego zadaniem było zapobieżenie utracie Krymu i Rumunii. Ze względu na ogromną przewagę w sprzęcie i w sile żywej jaką posiadały wojska radzieckie Schornerowi nie udało się powstrzymać ofensywy. Front został ustabilizowany dopiero w kwietniu. Linia frontu biegnąca na północ od Jass i nad Prutem została utrzymana aż do 20 sierpnia.

23 lipca Hitler powierzył mu dowództwo Grupy Armii Nord z którą to Schorner miał bronić ziem nad Bałtykiem. Wprawdzie udało mu się doprowadzić do spowolnienia ofensywy radzieckiej jednak nie zdołał zapobiec utracie krajów bałtyckich. Ostatnim epizodem w wojskowej karierze Schornera było objęcie w styczniu 1945 roku dowództwa nad Grupą Armii Mitte która miała obronić ważny ośrodek przemysłowy. Jednak podobnie jak poprzednio Schorner musiał wycofać swoje wojska pod naporem przeważających sił wroga. W uznaniu zasług 5 kwietnia Hitler awansował go do stopnia feldmarszałka zaś w testamencie jaki po sobie pozostawił mianował na naczelnego dowódcę Wojsk Lądowych. Ostatnie dni walk to potyczki na Morawach. Schorner za wszelką cenę chciał przedrzeć się do linii amerykańskich by tam skapitulować. Do momentu kapitulacji nie udało mu się to.

15 maja wzięli go do niewoli Amerykanie i wkrótce przekazali ZSRR. Siedem lat spędził w sowieckich więzieniach zanim 11 lutego 1952 roku został skazany na karę dwa razy po 25 lat pobytu w łagrze. Schorner odwołał się od wyroku bezpośrednio do Stalina który to nieoczekiwanie złagodził wyrok do 12 i pół roku łagru. W połowie grudnia 1954 roku został niespodziewanie zwolniony i w styczniu 1955 roku wyjechał do NRD. Feldmarszałek upierał się jednak przy wyjeździe do Niemiec Zachodnich gdzie został skazany na 4 i pół roku więzienia za brutalność i bezkompromisowość w stosunku do podwładnych. Rewizja wniesiona do Związkowego Sądu Rewizyjnego została odrzucona i Schorner 4 sierpnia 1958 roku rozpoczął odbywanie kary w więzieniu w Landsbergu. Po dwóch latach ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony. Zamieszkał w Monachium. Odmówiono mu emerytury jednak przyjaciele i stowarzyszenie dawnych żołnierzy 6 Dywizji Górskiej zatroszczyli się o zapewnienie mu środków do życia. Zmarł w wieku 81 lat 2 lipca 1973 roku w Monachium.


Dodane przez LukLog dnia października 15 2006 10:19:11
1 Komentarzy � 12384 Czytań