Pod koniec lat trzydziestych Wehrmacht używał około stu różnych typów ciężarówek. Oczywistą rzeczą jest to, że taka sytuacja prowadziła do ogromnych problemów logistycznych. Dowództwo niemieckie próbowało temu w jakiś sposób zaradzić. Opel Blitz był udaną próbą standaryzacji kołowego taboru armii niemieckiej. Pojazd ten wykonywał bardzo szeroki zakres zadań. Pełnił służbę m.in. jako ambulans polowy, ruchomy warsztat naprawczy, wóz dowodzenia. Blitz miał szoferkę ze stali i drewnianą nadbudówkę. Rozwojową wersją Blitz był tzw. Allrad. Jedną z najważniejszych różnic pomiędzy tymi wozami było to, iż ten ostatni posiadał napęd na cztery koła, co w znaczny sposób poprawiło właściwości trakcyjne pojazdu. Zarówno Blitze jak i Allrady znalazły się w użyciu jednostek na wszystkich frontach. Produkcja trwała aż do roku 1944, kiedy to wskutek zniszczenia fabryk przez alianckie lotnictwo lub ich zajęcia przez wojska lądowe musiano zaprzestać montażu. Jeszcze zanim do tego doszło późniejsze modele tych pojazdów budowano z tańszych materiałów, aby zaoszczędzić tak potrzebną stal. Blitz był niezłą konstrukcją. Jednak według wielu znawców był zbyt skomplikowany technicznie jak na surowe warunki polowe.