Getto warszawskie utworzone zostało jesienią roku 1940. W krótkim czasie ilość jego mieszkańców wynosiła około 500.000 ludzi. W dniu 26 listopada 1940 roku getto zostało odgrodzone od reszty miasta murem 3 metrowej wysokości i długości prawie 16 kilometrów. Od 22 lipca do 3 października 1942 roku wywieziono z getta do komór gazowych około 300.000 Żydów. Działo się to w ramach operacji likwidacji getta zwanej Reinhard. Powstanie żydowskie wybuchło 19 kwietnia 1943 roku. W tym czasie w gettcie znajdowało się jeszcze około 60.000 Żydów, z których około 1.000 podjęło walkę. Niemcy nie zakładali, że natkną się na dobrze przygotowany system połączonych ze sobą bunkrów. Każde przejście i bunkier miało dostęp do sieci kanalizacyjnej; umożliwiało to Żydom swobodne poruszanie się pod ziemią. Tę sieć kanalizacyjną wykorzystywali Żydzi do przedostawania się pod ziemią do aryjskiej części miasta. Stale nadchodziły meldunki mówiące, że Żydzi próbują uciec przez otwory kanalizacyjne. Pod pretekstem budowy schronów przeciwlotniczych począwszy od późnej jesieni 1942 roku w byłej żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej urządzano bunkry. Miały one służyć do tego, aby w razie od dawna spodziewanego nowego przesiedlenia dać schronienie wszystkim Żydom i możność organizowania stąd oporu przeciwko nacierającym siłom. Dzięki plakatom, ulotkom i szeptanej propagandzie ruch oporu w byłej żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej doprowadził do tego, że z chwilą rozpoczęcia nowej akcji bunkry zostały natychmiast obsadzone.

O przezorności, z jaką działali Żydzi świadczy stwierdzone w wielu wypadkach umiejętne zaopatrzenie bunkrów w urządzenia mieszkalne dla całych rodzin, urządzenia do prania i kąpieli, ustępy, pomieszczenia na broń i amunicję oraz wielkie zapasy żywności na wiele miesięcy. Istniały oddzielne bunkry dla bogatych i oddzielne dla biednych Żydów. Wykrycie poszczególnych bunkrów przez siły prowadzące akcje było na skutek zamaskowania ich niesłychanie utrudnione i w wielu przypadkach możliwe tylko przez zdradę ze strony Żydów. Już pierwsze dni walk dały Niemcom do zrozumienia że Żydzi nie mają zamiaru dobrowolnie się poddać. Byli zdecydowani się bronić wykorzystując wszystkie możliwości. Podczas likwidacji getta chwytano Żydów, którzy przedtem byli już odtransportowani do Lublina lub Treblinki stamtąd wyrywali się i zaopatrzeni w broń oraz amunicję wracali do getta.
Podczas gdy początkowo można było tchórzliwych w gruncie rzeczy Żydów wyłapywać w większej liczbie, to ujmowanie Żydów i bandytów w drugiej połowie wielkiej akcji było coraz trudniejsze. Wciąż pojawiały się grupy bojowe liczące od 20 do 30 żydowskich wyrostków liczących od 18 do 25 lat. Te grupy otrzymały rozkaz bronić się do ostatka z bronią w reku i unikać dostania się do niewoli przez popełnienie samobójstwa. Stawiany przez Żydów i bandytów opór mógł zostać złamany tylko poprzez energiczną i niezmordowaną trwającą dzień i noc akcję bojową oddziałów szturmowych.

Dnia 23 kwietnia 1943 roku Reichsfuhrer SS za pośrednictwem wyższego dowódcy SS i Policji Wschód w Krakowie wydał rozkaz przeszukania z największą bezwzględnością i nieubłaganą surowością żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej przez spalenie wszystkich bloków żydowskich łącznie z blokami przy zakładach zbrojeniowych. Wtedy Żydzi prawie zawsze wychodzili ze swych kryjówek i bunkrów. Nieraz pozostawali w płonących domach tak długo aż wreszcie z powodu żaru i obawy przed śmiercią w płomieniach woleli wyskakiwać z pięter po uprzednim zrzuceniu na ulicę materacy lub innych wyścielanych przedmiotów. Z połamanymi kośćmi usiłowali się oni jeszcze czołgać przez ulice do bloków, które bądź wcale bądź tylko częściowo stały w płomieniach. Często Żydzi zmieniali swe kryjówki w nocy, przenosząc się do wypalonych już ruin gdzie znajdowali schronienie dopóty dopóki nie znalazły ich tam jakieś oddziały szturmowe. Pewnego dnia otwarto 183 włazy do kanałów i wrzucono w nie w oznaczonym czasie X świece dymne w wyniku, czego bandyci uciekając przed rzekomym gazem zbiegli się w centrum byłej żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej skąd można ich było wyciągnąć przez znajdujące się tam otwory kanałowe. Żydzi, których liczby nie można było ustalić zlikwidowano w kanałach i bunkrach przez ich wysadzenie.