W początkowym okresie drugiej wojny światowej szybowiec desantowy był tym wynalazkiem, który umożliwił skuteczniejsze użycie wojsk powietrznodesantowych. Dzięki użyciu szybowców całe drużyny lądowały razem, co pozwalało im wejść równocześnie do akcji. Niestety szybowce desantowe można było stosować w takim terenie, na którym istniały warunki umożliwiające bezpieczne lądowanie. Rozwiązaniem tego problemu mogłoby stać się skonstruowanie maszyny, która mogłaby opadać pionowo bądź prawie pionowo, wykorzystując zjawisko auto rotacji. Firma Focke-Achgelis zaproponowała w 1942 roku rozwiązanie w postaci wykorzystania kadłuba szybowca desantowego DFS 230, z zamontowanym na nim w jego środkowej części pylonem, do którego przymocowany był wirnik śmigłowca Fa 223. Kadłub szybowca wyposażono dodatkowo w klasyczne trójkołowe podwozie z kółkiem ogonowym, które zastąpiło standartową stosowaną w DFS 230 płozę. Konstrukcję tę, oznaczono symbolem Fa 225. Próby tej maszyny przeprowadzone zostały w roku 1943. Fa 225 holowany był za samolotem transportowym Junkers Ju 52/3 m i po wyczepieniu mógł wylądować na lądowisku o długości około 18 m. Wiatrakowiec nie wszedł jednak do seryjnej produkcji, jednym z powodów było zastosowanie w szybowcach DFS 230 rakiet hamujących dobieg, w wyniku działania których droga lądowania DFS 230 skróciła się również do około 18 m. Innym istotnym czynnikiem było to, że prędkość holowania wiatrakowca była znacznie niższa niż prędkość holowania szybowca, co czyniło zespół holowniczy Ju 52/3m + Fa 225 znacznie bardziej wrażliwym na przeciwdziałanie przeciwnika.

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 17:52:44
0 Komentarzy � 5374 Czytań