Śmigłowiec Focke Achgelis Fa 223 Drache (Smok) był rozwinięciem poprzedniej konstrukcji prof. Focke; Focke-Wulf a Fw 61. Miał to być śmigłowiec przeznaczony w pierwszym rzędzie do zadań patrolowych morskich (głównie przeciw okrętom podwodnym), rozpoznawczych, ratowniczych, transportowych oraz treningowych. Pierwszy prototyp Fa 223 V1 (D-OCEB) ukończony został krótko po wybuchu drugiej wojny światowej. Napędzany był silnikiem BMW Bramo 323D o mocy stałej 456 kW (620 KM). 3 sierpnia 1940 roku Fa 223 V1, po odbyciu wcześniej przeszło 100 godzin testów naziemnych, odbył pierwszy samodzielny lot (pilot Karl Bodę). Loty próbne przebiegły bez większych trudności i już w październiku Karl Bodę przeprowadził śmigłowiec drogą powietrzną do centrum doświadczalnego w Rechlinie. 26 października podczas lotów w E-Stelle Rechlin Fa 223 V1 osiągnął prędkość maksymalną 182 km/h przy masie w locie 3705 kg, a dwa dni później prędkość wznoszenia 528 m/min oraz pułap 7100 m. Jako wynik pozytywnych testów przeprowadzonych w Rechlinie Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy poleciło firmie Focke-Achgelis wyprodukowanie 100 egzemplarzy tej maszyny, z czego trzydzieści pierwszych miało służyć do prób i eksperymentów. Zakładano produkcję seryjną wpięciu różnych wersjach: Fa 223A dla marynarki wojennej, do zwalczania okrętów podwodnych, uzbrojoną w dwie bomby SC 250 lub dwie bomby głębinowe, Fa 223B i C jako warianty rozpoznawcze i ratownicze wyposażone w elektryczny dźwig i krzesełko mocowane do 30 m liny, Fa 223D wariant transportowy oraz Fa 223E dwu-miejscowa wersja szkolno-treningowa. Drugi prototyp Fa 223E V2 (D-OCEW) rozbił się w wypadku 5 lutego 1941 roku. Różnił się on od swojego poprzednika innym przodem kadłuba, z całkowicie oszklonym nosem. Na bokach kadłuba znajdowały się okienka. Trzeci prototyp Fa 223E V3 zbudowano jako maszynę wzorcową wersji Fa 223E-0. Wersja ta miała być faktycznie wersją wielozadaniową, możliwe było montowanie na niej również wyrzutników bombowych, odrzucanych dodatkowych zbiorników paliwa czy windy z krzesełkiem do celów ratowniczych.

Podobnie jak wcześniejszy Fw 61, również Fa 223 charakteryzował się dwoma stalowymi wysięgnikami wzmocnionymi specjalną konstrukcją ze wsporników, na których mocowane były wirniki. Wirniki zostały zaklinowane pod kątem 4°30' do przodu, każdy z nich posiadał po trzy łopaty kryte w przedniej części sklejką a na pozostałej powierzchni płótnem. Kadłub zbudowany był w oparciu o kratownicę z rur stalowych pokrytą płótnem, tylko w części środkowej, pokrycie wykonane zostało z blachy duralowej. W kabinie mieścił się fotel pilota, a z jego prawej strony fotel rozkładany dla obserwatora. Zapas paliwa wynosił 490 dm3. Rozwój pierwszego operacyjnego śmigłowca bojowego przerwany został raptownie w czerwcu 1942 roku przez potężny nalot brytyjskich bombowców na zakłady Focke-Achgelis w Deimenhorst. W wyniku bombardowania, zniszczeniu uległy oba prototypy, a także siedem pierwszych już ukończonych egzemplarzy wersji E-0 (Werk-Nummern 00004 do 00010). Zakłady musiały zostać przeniesione w inne bezpieczniejsze miejsce. Nową siedzibą firmy stało się miasteczko Laupheim na południe od Ulm, leżące w Szwabskiej Jurze. Przeprowadzka trwała do lutego 1943 roku. Po podjęciu prac w Laupheim, udało się zbudować do lipca 1944 roku siedem śmigłowców Fa 223E-0, które otrzymały numery- prototypowe od V11 do V17 i kody radiowe od DM + SO do DM + SU. W lipcu 1944 roku fabryka w Laupheim stała się ofiarą alianckich bombowców, zostając totalnie zniszczona, ocalał jedynie tunel aerodynamiczny. W lipcu 1943 roku prototyp V11, pilotowany przez Karla Bodę, wykonał szereg pokazowych lotów, które zostały sfilmowane. Bodę transportował m.in. pod kadłubem swojego Fa"223 V11 ważący 930 kg silnik lotniczy, kadłub myśliwca Messerschmitt Bf 109 czy belkę ogonową samolotu Fw 189.

Wiosną 1944 roku Fa 223 V11 rozbił się podczas próby wyciągnięcia z podmokłego wrzosowiska Vehner leżącego pomiędzy Oldenburgiem a Osnabriick, samolotu bombowego Do 217. Po tym wypadku zadecydowano, że Fa 223 V14 podejmie próbę ewakuacji obu maszyn tzn. Do 217 oraz rozbitego Fa 223 V11. Śmigłowiec V14 pilotowany był w tej operacji przez Karla Bodę oraz ppor. Helmuta Gerstenhauera. Akcja ewakuacyjna rozpoczęła się 11 maja 1944 roku. Demontaż rozbitych maszyn przeprowadziła 31 kompania ewakuacyjna lotnictwa wojskowego do zadań specjalnych (Luftwaffe Bergekompanie z.b.V.31). Do 13 maja trwały loty Fa 223 V14, który element po elemencie transportował części obu rozbitych maszyn na twardy grunt. Operacja zakończyła się pełnym powodzeniem. Drache był również testowany w warunkach wysokogórskich, w Alpach niedaleko Innsbrucku, gdzie w miejscowości Mittenwald mieściła się Górska Szkoła Wojskowa. Badano przede wszystkim możliwości transportu zaopatrzenia dla operujących w wysokich górach jednostek wojskowych, w różnych warunkach pogodowych. Lądowisko dla biorących udział w testach śmigłowców Fa 223E V14 i V16 przygotowane zostało na boisku szkoły wojskowej w Mittenwald. Całością prób kierował dowódca szkoły pułkownik Kraitmeyer. Śmigłowce lądowały m.in. na szczycie góry Wang (1800 m n.p.m.), Dresdner Hiitte (2300 m n.p.m.) i Epp-Zirl (1600 m n.p.m.). Pomimo trudnych warunków pogodowych i terenowych podczas 30 dni trwania testów tylko wciągu jednego dnia nie wykonano żadnego lotu z powodu tak gęstej mgły, w której pilot nie widział nawet końcówek śmigieł swojej maszyny. Ogółem wykonano 83 loty w czasie 19 godzin i 52 minut. Pilotami byli Karl Bodę, ppor. Gerstenhauer i plut. Lex. Po zakończeniu testów górskich 5 października płk Kraitmeyer wydał entuzjastyczną opinię o możliwościach Fa 223 i zaproponował używanie go jako podstawowego środka transportu jednostek górskich. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy zareagowało błyskawicznie, acz całkowicie nierealistycznie, rozkazując podjąć produkcję seryjną Fa 223 w budynkach portu lotniczego Berlin-Tempelhof i to w liczbie 400 egzemplarzy miesięcznie. Taki rozkaz w ówczesnym stadium w jakie weszła wojna w Europie był całkowicie niemożliwy do wykonania z braku maszyn, materiałów czy nawet rąk do pracy. W tym czasie sprawne było już tylko pięć śmigłowców Fa 223 (rozbity V11 nie został wyremontowany, a V12 rozbił się podczas akcji ratowniczej w górach). Trzy z nich weszły w skład jedynej jednostki śmigłowców Luftwaffe Transports-taffet 40 (40 eskadra transportowa), bazującej od początku 1945 roku w Muhldorf w Bawarii. Eskadrą dowodził kpt. Josef Stangl. Dwa pozostałe Fa 223 wróciły do zakładów Focke-Achgelis, gdzie wykorzystywano je do prowadzenia dalszych testów w locie. Wkrótce eskadrę przeniesiono do Ainring, na zachód od Salzburga.

W tym samym czasie wyprodukowany został w Berlinie-Tempelhof pierwszy egzemplarz Fa 223E-0 (Werk-Nr00051) kod GW + PA, który przejęty został natychmiast przez Luftwaffe. Otrzymał on specjalny rozkaz Hitlera aby wykonać lot do Gdańska (Danzig). Załogę śmigłowca w tym locie stanowili ppor. Gerstenhauer, Meisłer Moller i sierż. Friedrichs. Wystartowali 26 lutego 1945 roku kierując się najpierw do Wurzburga (dlaczego lot do Gdańska rozpoczął się przelotem w przeciwnym kierunku nie jest do dnia dzisiejszego zupełnie jasne). Podczas burzy nad obszarem Schwabischen Alb załoga musiała wylądować w Crailsheim. Po burzy śmigłowiec wystartował ponownie i w 30 minut później wylądował na lotnisku Wiirzburg-Giebelstadt. 2 uwagi na ciężkie bombardowanie, które miało miejsce dzień wcześniej przeprowadzone przez 8 Flotę Powietrzną USAF, zniszczone zostały całe zapasy paliwa w Wurzburg-Giebelstadt i śmigłowiec musiał wystartować ponownie. Lecąc na wysokości nieprzekraczającej 100 m wylądował w Wurzburgu, gdzie został zatankowany i wkrótce ponownie wystartował w kierunku Meiningen. Przemieszczając się wzdłuż doliny Werry pokonał, pomimo silnego czołowego wiatru, dochodzącego do 80 km/h, dystans 288 km w trzy godziny i pięć minut. Następnego dnia śmigłowiec wystartował z Matningen o godzinie 8a5 i lecąc wzdłuż Werry dotarł do Werder, wykonując po drodze między-lądowania w Erfurcie i Kolleda. Również tego dnia lot utrudniała pogoda, silny wiatr i podstawa chmur na wysokości około 200 m. 27 lutego śmigłowiec pokonał dystans 315 km w dwie godziny i 53 minuty. Następnego ranka o 74S Fa 223 wystartował biorąc kurs na lotnisko Stettin-Altdamm (Szczecin). Lot przebiegał przez Bernzlau, a następnie wzdłuż autostrady na Szczecin. Następne dni przyniosły załamanie pogody i dopiero 3 marca o godzinie 74S śmigłowiec wystartował do dalszego lotu w kierunku lotniska Stolp-Reitz (Słupsk). 4 marca Fa 223 przeleciał na lotnisko Stolp-West dla uzupełnienia paliwa.

Następnego dnia pogoda uniemożliwiła start, ale już w południe okazało się, że do lotniska podeszły wojska radzieckie i pomimo niekorzystnych warunków meteorologicznych Fa 223 musiał wystartować o godzinie 13.30 biorąc kurs na lotnisko Danzig-Praust (Pruszcz Gdański). Z bazy w Danzig-Praust ppor. Gerstenhauer przeprowadził misję ratowniczą, ewakuując pilota samolotu Messerschmitt Bf 109 z 1./NAGr. 4, który z powodu silne] burzy śnieżnej musiał wylądować przymusowo w okolicach wsi Goschin. W wyniku postępującego natarcia Armii Czerwonej musiano opuścić bazę Danzig-Praust i Fa 223 operował następnie z lotniska Gotenhafen-Hexengrund (Gdynia). Tam właśnie dotarły rozkazy dowództwa Luftwaffe o ewakuacji śmigłowca do Werder, jednakże natychmiastowe wykonanie rozkazu uniemożliwił brak paliwa. W międzyczasie wojska radzieckie zajęły już wszystkie lotniska między Gotenhafen (Gdynia) a Swinemunde (Świnoujście). Podporucznik Gertenhauer zdobył w końcu potrzebne paliwo i zdecydował się odbyć lot zabierając na pokład dodatkową beczkę mieszczącą 200 dm3 paliwa oraz ręczną pompę, za pomocą której można byłoby przepompować paliwo z beczki do zbiornika głównego podczas lotu. Śmigłowiec wystartował 9 marca 1945 roku i lecąc wzdłuż linii brzegowej Bałtyku dolarł do Garz. Zła pogoda uniemożliwiała kontynuację lotu i Fa 223 wystartował ponownie 11 marca o godzinie 71ż lądując w końcu o 840 w Werder. Podczas tej jedynej w dziejach lotnictwa misji ?migłowiec przebył odległość 1675 km w czasie 16 godzin 25 minut. Transportstaifeln 40 została przebazowana w kwietniu 1945 roku na lotnisko Aigen w Styrii i miała operować z tamtšd jako część załogi tzw. Alpenfestung {twierdza alpejska), znajdujšc się poci dowództwem operacyjnym Lw.Div.Nordalpen (dywizja lotnictwa wojskowego Północne Alpy). W bazie Aigen-im-Ennstal stacjonowały również resztki JG 27, JG 53, JG 300 i NAGr.13. Tam też Transports-taffel 40 zastał koniec wojny. Po wojnie śmigłowce Fa 223 użytkowane i testowane były przez siły powietrzne Zwišzku Radzieckiego, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Czechosłowacji i Francji.