Sycylia miała bardzo duże znaczenie dla sytuacji strategicznej w basenie Morza Śródziemnego. Alianci po ostatecznej wygranej w Afryce szykowali przez dwa miesiące do ataku na ta wyspę. Zdobycie Sycylii przez Sprzymierzonych dawałoby im doskonałą pozycje do ataku na Włochy. Niemcy zdawali sobie z tego sprawę jednak nie mogli wyznaczyć zbyt dużych wojsk do jej obrony gdyż w tym okresie już takowych nie posiadali. Sycylia była broniona przez dziesięć dywizji włoskich i trzy niemieckie, w których skład wchodziła 15 dywizja pancerna imienia Hermana Goeringa. Oddziały te w razie ataku miały być wzmocnione. Eisenhover do ataku na Sycylię wyznaczył praktycznie samych weteranów z Tunisu. Grupa desantowa składała się z brytyjskiej 8 armii i amerykańskiej 7. Ta ostatnia pod dowództwem generała Pattona składała się z 1,3,9 i 45 dywizji piechoty, 82 dywizji powietrznej i 2 pancernej. Ostateczny plan wyglądał mniej więcej tak że: Amerykanie wyruszą z północnej Afryki, wylądują na środkowym odcinku południowego wybrzeża Sycylii, oczyszczą zachodnią połowę wyspy, a następnie posuną się na wschód wzdłuż północnego wybrzeża do Etny, gdzie połączyliby się z Brytyjczykami, którzy mieli wylądować na południowym wschodzie i posuwać się w górę wzdłuż wybrzeża wschodniego. Dzięki temu armie sprzymierzone miały złapać nieprzyjaciela w pułapkę odcinając mu drogę ucieczki do Włoch poprzez cieśninę Messyny. W dniu rozpoczęcia inwazji, czyli 10 lipca 1943 roku, wielka armada jednostek przewiozła z Afryki na Sycylię 160.000 żołnierzy z 1008 działami i 600 czołgami. Amerykanie wyładowali na przyczółkach pod Licata, Gela i Scoglitti. Dzięki twardej obronie niemieckich żołnierzy nie posunęli się oni daleko w głąb lądu. Niemcy mieli nawet szanse zepchnąć Amerykanów do morza pod Geli jednak akcja nie powiodła sie. Podczas wymiany ognia dywizja niemiecka straciła dużą ilość pojazdów ostrzelanych z artylerii okrętowej. Niestety dla Niemców na wschód od Gela 45 dywizja zajęła lotnisko Biscari. Działo się to 14 lipca 1943. Jednak garnizon lotniska stawił twardy opór przeważającym siłom Amerykanów. W tym samym czasie (10 lipca 1943) Brytyjczycy lądowali na przylądkach od Passero do Syrakuz. Broniące się tam dywizje zostały bardzo szybko pokonane tracąc ważny port w Syrakuzach (12 lipca 1943).

Alianci rozpoczęli swój pochód wzdłuż wybrzeża, którego celem było odcięcie broniących się dywizji włoskich i niemieckich. Amerykanie kierowali się na północ, do Canicatti. W tym czasie opór niemiecki zaczął słabnąć. Zdawali oni sobie, bowiem sprawę, że wróg ma przygniatającą przewagę i nie są w stanie się bronić, a poza tym Włosi nie byli godnymi kompanami w walce. Bardzo szybko tracili oni ochotę do walki. Niemcy rozpoczęli manewr odwrotu w kierunku Etny pozostawiając jedynie małą dywizję dla osłony odwrotu. Trzeba przyznać, że wojska Sprzymierzonych posuwały się z zadziwiającą prędkością biorąc pod uwagę ciężki teren, w jakim przyszło im atakować. W następnym okresie walk Alianci zaczęli kierować się na port Palermo. Po drodze zdobyli Agrigento. Palermo zostało zdobyte 30 lipca 1943 roku. W międzyczasie 1 dywizja piechoty wraz z Kanadyjczykami posunęła sie poprzez wzgórza środkowej Sycylii, by zająć Nicosię i Agir. Cel został osiągnięty 29 lipca. Sytuacja wojsk niemieckich była tragiczna. Mimo to podejmowali oni walkę, a nawet czasami próbowali kontratakować na małych odcinkach frontu. Odwrót niemiecki został przyspieszony dzięki zastosowaniu przez sprzymierzeńców nowego posunięcia strategicznego, które przyczyniło się następnie do kapitulacji Włoch. Generałowie Hitlera i Mussoliniego oświadczyli im w Weronie, że ponieważ trudno będzie obronić półwysep włoski przeciw alianckim siłom morskim, siły Osi muszą ewakuować Włochy po dolinę rzeki Padu, gdzie można by umocnić głęboką linię obronną, która miałaby szansę powstrzymać dostęp do przemysłowych obszarów na północy. Wobec tego wojska niemieckie i włoskie otrzymały rozkaz wycofania, się z Sycylii. Alianckie siły powietrzne i morskie starały się uniemożliwić ruch okrętów w cieśninie Messyńskiej. Jednak pomimo to a dzięki osłonie powietrznej i silnemu ogniowi z baterii nadbrzeżnych Niemcom udało ewakuować około 88,000 żołnierzy w tym oddziały dywizji imienia Hermana Goeringa, która to w późniejszym czasie stawiała twardy opór nacierającym we Włoszech wojskom Alianckim. Sycylia została zdobyta w przeciągu 38 dni. Wzięto do niewoli 100,000 jeńców, głównie Włochów. W obronie wyspy poległo lub zostało rannych około 12,000 żołnierzy państw Osi. Poza tym Stracono 267 samolotów i 188 czołgów. Sprzymierzeni ponieśli równie wysokie starty w sprzęcie zaś w ludziach jeszcze większe, bo sięgające 25,000 żołnierzy rannych i zabitych. Zdobycie Sycylii przyspieszyło załamanie się Włoch, a Morze Śródziemne stało się obecnie bezpieczne dla konwojów alianckich. Włochy stały otworem dla inwazji.

Dodane przez LukLog dnia maja 01 2006 21:50:38
0 Komentarzy � 8286 Czytań