Niemcy rozciągnęli swoje panowanie nad Bałkanami by odciąć tę część Europy od swoich przeciwników, oraz zaopatrywać się z tych obszarów w naftę, żywność oraz siłę roboczą. W bardzo sprytny sposób dyplomacja Hitlera zdołała pokłócić tamtejsze państwa, faworyzując Węgry i Bułgarię kosztem Rumunii i Jugosławii, dawnych sprzymierzeńców Francji. Następnie kraje, które ustąpiły Hitlerowi, zostały zepchnięte do roli satelitów i zmienione w bazy wypadowe, przy czym Jugosławia i Grecja zostały okrążone i podbite. Hitler swoje działania rozpoczął od arbitrażu wiedeńskiego z dnia 30 sierpnia 1940 roku. Podczas obrad postanowiono odebrać Rumunii obszary uzyskane w poprzedniej wojnie, oddając Węgrom północny Siedmiogród, a Bułgarii południową Dobrudże. Było to celowe działanie. Hitler przewidział, że król Rumuni Karol nie zniesie takiego upokorzenia. Nie mylił się król abdykował 3 września 1940. Wskutek przewrotu, jaki się dokonał władzę przejął generał Antonescu. Już w dniu 14 września oddziały hitlerowskie wkroczyły do Rumunii. W wyniku tych działań Rumunia przyłączyła się do "Osi". W ślady Rumunii poszły Węgry (20 listopad), Słowacja (24 listopad) oraz Bułgaria ( 1 marca 1941). W ten sposób przygotowania do podziału Jugosławii i Grecji były ukończone. Grecję chciał zagarnąć Mussolini jednak jego ofensywa bardzo szybko się zatrzymała. Dodatkowo Grecy przeprowadzili kontrofensywę, która tylko dzięki burzom śnieżnym stanęła w miejscu, co ocaliło wojska włoskie. Następne kroki należały już jednak do Niemców. Do podbicia Jugosławii i Grecji zebrano około trzydziestu dywizji. Stacjonowały one głównie na terytorium Bułgarii. Były to dywizje uzbrojone w lekkie czołgi, przystosowane do działań w warunkach górskich. Poza tym do akcji wysłano dwie armie powietrzne składające się z 3000 samolotów.

Kampania bałkańska była przykładem perfekcyjnej współpracy armii lądowej z flota powietrzną. Działania te były jeszcze bardziej skoordynowane niż podczas kampanii w Polsce czy Francji. Na pierwszy cel obrano Jugosławię. Punktem wypadowym było miejsce na wschód od rzeki Struma w Bułgarii. To właśnie stamtąd wyruszyły trzy armie zmotoryzowane, które wyruszyły na zachód. Zajęcie Niszu i Skopje przez dwie armie północne podzieliło Jugosławię. Wojska jugosłowiańskie zostały odcięte od wojsk sprzymierzonych. Poza tym dzięki takiemu manewrowi otwarta została dolina rzeki Wardar, która wiodła do Grecji. Niemiecka armia na południu posuwała się przez przejście Strumnicy do dolnego biegu rzeki Wardar i skierowała się w kierunku Salonik. Posunięcie to zdecydowało w ciągu 72 godzin o losie całej kampanii. Kampania w Jugosławii trwała jedynie 11 dni. Stolica kraju, Belgrad została zniszczona przez niemieckie bombowce, a następnie zajęta manewrem oskrzydlającym idącym od granic Austrii, Rumunii i Bułgarii. Belgrad został zdobyty 14 kwietnia 1941 roku. Z Belgradu Niemcy panowali nad północną Jugosławią; na południu ich ośrodkiem były Skopje. Oddziały włoskie dołączyły się na zachodzie w Raguzie. Manewrem tym zamknięto wybrzeże Adriatyku przed możliwością interwencji wojsk sprzymierzonych, oraz by uniemożliwić Jugosłowianom ucieczkę, jaka udała się im w poprzedniej wojnie. Jeśli chodzi o Grecję to tam sytuacja była uzależniona od sytuacji w Jugosławii. Kraj był chroniony od strony Bułgarii tzw. linią Metaxy. Zatrzymała ona ofensywę na całe dwa dni. Dopiero przejście koło Strumnicy zmusiło oddziały jugosłowiańskie do wycofania, co odsłoniło lewe skrzydło greckich wojsk. Niemiecka dywizja pancerna bardzo szybko posuwała się do przodu przedzierając się doliną Wardaru do Salonik (padły 8 kwietnia 1941 roku) okrążając linię Metaxy oraz odcinając dywizje greckie. Od tego momentu główny ciężar obrony spoczywał na ekspedycyjnych wojskach brytyjskich gdyż wojska greckie broniły Albanii przed wojskami włoskimi.

Również Luftwaffe brała duży udział w walkach. Zbombardowany został ważny port grecki Pireus. Port miał olbrzymie znaczenie, jeśli chodzi o dostawy wojenne. Działania Luftwaffe były możliwe dzięki zajęciu wysuniętych lotnisk brytyjski, przez co myśliwce straciły możliwość operowania nad obszarem działań wojennych. W pewnym momencie niemieckie siły pancerne zaczęły zagrażać obu skrzydłom wojsk brytyjskich, przez co ci ostatni byli zmuszeni do skrócenia swych linii obronnych. W tym celu wycofali się za równiny Tessalii. Dnia 2 kwietnia rząd grecki poradził wojskom brytyjskim ewakuację. Łatwo powiedzieć trudniej zrobić. Przeprowadzenie ewakuacji nie było łatwe. Brakowało osłony lotniczej jak np. w Dunkierce. Luftwaffe totalnie przejęła kontrolę nad przestrzenią powietrzną. Celem zapewnienia jakiejkolwiek osłony lądowej wycofujących się wojsk oddziały nowozelandzkie i australijskiego Anzacu trzymały 45 kilometrową linię obrony ciągnącą się od Termopilów po Zatokę Koryncką. Nacierały na nie przeważające siły niemieckie w sile sześciu dywizji. Na zachodzie dywizje niemieckie szły na południe poprzez Epirus, wryły się następnie na Peloponez przez miasto Patras i zagroziły tyłom wojsk brytyjskich.
Na wschodzie niemieckie oddziały spadochronowe zajęły Kanał Koryncki, w kilka godzin zaledwie po wycofaniu się kwatery głównej generała Wilsona. Gdy oddziały brytyjskie dotarły do Raftis, Navplion i wybrzeży południowych, wykorzystały osłonę bezksiężycowych nocy, aby ochronić swą ewakuację przed atakami Luftwaffe. Przewieziono około 44.000 wojska na Kretę i do Egiptu, przy stracie jedynie dwóch kontrtorpedowców i czterech transportowców. Jednak podczas działań lądowych w Grecji Brytyjczycy stracili około 30.000 źołnierzy.

Dodane przez LukLog dnia maja 01 2006 21:48:30
0 Komentarzy � 16147 Czytań