Focke-Achgelis Fa 330 Bachstelze (Pliszka siwa) powstał w roku 1942 jako wynik zamówienia na zbudowanie wiatrakowca o możliwie najprostszej konstrukcji, przeznaczonego do użytkowania na pokładach okrętów podwodnych. U-Booty z powodu swojej niedużej wysokości zapewniały swoim załogom nawet z górnego pomostu kiosku niewielki zasięg obserwacji. Jedynym sposobem zwiększenia pola obserwacji było umieszczenie oficera wachtowego wysoko ponad szczytem kiosku okrętu podwodnego. Tego typu rozwiązanie stało się możliwe po zbudowaniu odpowiedniego wiatrakowca. Wiatrakowiec Bachstelze charakteryzował się małymi wymiarami oraz możliwością montażu i demontażu w ciągu kilku minut. Konstrukcja wiatrakowca była bardzo prosta, składała się z dwóch stalowych rur, jednej poziomej oraz jednej pionowej, nieco pochylonej w kierunku lotu. Rura pozioma stanowiła kadłub, montowano do niej drążek, orczyk, linki sterownicze, statecznik pionowy i poziomy a także siedzenie pilota. Pionowa rura służyła do mocowania wirnika o średnicy 7,30 m. Wirnik posiadał trzy łopaty o stalowej konstrukcji, kryte w pobliżu krawędzi natarcia sklejką lotniczą, a w pozostałej części płótnem. Start z U-Boota odbywał się z małej platformy mocowanej z tylnej strony kiosku. Do wykonania startu potrzebna była prędkość mas powietrza opływających wirnik nie mniejsza niż 35 km/h (sumowana prędkość okrętu i przeciwnego wiatru). Po starcie Fa 330 połączony był z okrętem kablem długości do 300 m, co zapewniało przy osiągnięciu przez wiatrakowiec pułapu 220 m zasięg obserwacji wynoszący około 53 km, dla porównania średni zasięg obserwacji z kiosku U-Boota wynosił do 8 km.

Treningi pilotów Fa 330 odbywały się w tunelu aerodynamicznym w Chalais-Meudon pod Paryżem. W załodze każdego U-Boota, który miał mieć na wyposażeiu Fa 330, mieli znajdować się dwaj lub trzej marynarze przeszkoleni w pilotowaniu Bachstelze. Łączność U-Boota z pilotem zapewniał telefon pokładowy. Fa 330 produkowane były przez firmę Weser-Flugzeugbau w Hoyenkamp w okolicach Bremen (Brema). Ogółem zbudowano około dwustu egzemplarzy wiatrakowca Fa 330, ostatnie maszyny posiadały wirnik o większej rozpiętości (8,53 m). Podstawowym typem U-Boota, który używał wiatrakowców był Typ IX o wyporności nawodnej 740 t, prędkości nawodnej 18 węzłów a podwodnej 7,5 węzła. Niewiadomo dokładnie jak wiele Fa 330 zostało użytych operacyjnie, z relacji załóg okrętów podwodnych wynika jednak, że stosowanie wiatrakowców nie było powszechne. W przypadku ataku na okręt podwodny, szczególnie przez samolot, wiatrakowiec opóźniał moment przeprowadzenia awaryjnego zanurzenia. Zdarzały się przypadki odcięcia liny holowniczej i zanurzenia się U-Boota, który dopiero po ustaniu niebezpieczeństwa wynurzał się ponownie i zabierał na pokład pilota wiatrakowca, który musiał w międzyczasie wodować na powierzchni oceanu. Pierwsze zastosowanie bojowe Fa 330 miało miejsce w połowie 1942 roku na południowym Atlantyku. Od czerwca stosowane je powszechnie w Zatoce Adeńskiej oraz na U-Bootach operujących na Oceanie Indyjskim. Tam właśnie nie groziło niebezpieczeństwo ze strony lotnictwa alianckiego, jak nad Atlantykiem i wiatrakowce mogły być używane znacznie częściej. Okręty podwodne operujące na Oceanie Indyjskim stacjonowały w bazach japońskich, m.in. w Penang na Malajach.

Dodane przez LukLog dnia maja 03 2006 17:54:33
0 Komentarzy � 5927 Czytań